Ντούπα, ντα ντούπα ντούπα ντα. Ντούπα ντα, ντούπα ντούπα ντα, χτύπαγε η καρδιά του ήρωα υγειονομικού στημένος καθώς ήταν έξω από το υπουργείο Υγείας του νέου υπουργού μ’ ένα χαρτί στο χέρι· εκείνο της αναστολής εργασίας.
Κοίταζε τριγύρω του τους άλλους, ανεμβολίαστους και εμβολιασμένους, και μέτραγε τις δυνάμεις τους μαζί με τις δικές του.
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις... Και έρχονταν κι άλλοι που κατέβαιναν τη Σταδίου για το Μεταξουργείο.
Και πίσω τους τ’ ασθενοφόρα και οι τραυματιοφορείς και οι διασώστες κι εκεί που ήταν δυο και που ’ταν τρεις, γίνανε χίλιοι δεκατρείς, κι απέναντι σιωπή.
Κοίταξε τους παρατεταγμένους, παιδιά κι αυτά σαν κι εκείνον και σαν τους άλλους γύρω του, με άλλες όμως στολές, χωρίς αυτιά ν’ ακούσουν και δίχως ερωτήσεις, με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στήθος.
Τατάτα, τατάτα, τατάτα, τατάτα τατάτα τα τα... ξαναχύπησε η καρδιά του.
Σκέφτηκε απλωμένα χέρια αλλού, στα κρεβάτια του γεμάτου νοσοκομείου που ήταν άδειο από γιατρούς και από νοσηλευτές και που δεν χώραγαν οι προσλήψεις. Θυμήθηκε τα χέρια που χειροκροτούσαν από τα μπαλκόνια στην αρχή και τις ορχήστρες που έπαιζαν μουσικές, με άλλα τραγούδια, λιγότερο ρυθμικά. Με άλλο παλμό.
Έπειτα και άλλα χέρια, τα απλωμένα. Τα δικά του και των άλλων σαν κι αυτόν που πρόσφεραν φάρμακα να γιάνουν τις πληγές, χάδι και παρηγοριά στα απομονωμένα χέρια σε κάποια Εντατική. Σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός, που έλεγαν οι ποιητές που είχαν ξεχαστεί, στρωμένο τραπέζι και λίγο ψωμί για να φάει ο φτωχός.
Ντου-πα, ντού-πα, ντού-πα, ντού-πα ξαναχτύπησε η καρδιά του και άρχισε να αναρωτιέται αν είναι ο ιός ή ο νόμος και ο υπουργός που τον παραφυλά και που τον σημαδεύει. Κι έπειτα αν είναι πια αργά για κείνον που τον κόσμο βοηθά ή για την υγεία και το δικαίωμα στη λευτεριά, να αποφασίζει και να πιστεύει διαφορετικά.
Νταπ, νταπ, νταπ, ντάπ χτύπησε πάλι η καρδιά του για να μην μπορεί να καταλάβει αν είναι περισσότερο φοβισμένοι οι ασθενείς χωρίς γιατρούς ή οι υγειονομικοί, πολιορκημένοι μήνες τώρα, χωρίς υλικά, χωρίς βάρδιες. Αν οι σειρήνες που λεηλατούν τις νύχτες και τις μέρες είναι καλύτερα να σιγούν ή να ουρλιάζουν.
Ντάπα ντάπα, ντάπα ντάπα χτύπησε άλλη μια φορά η καρδιά του και με ψηλά το κεφάλι ψέλλισε σε έναν αστυφύλακα απ’ τους πολλούς: «Σώπα, όπου να ’ναι... Αυτό το χώμα θα γίνει δικό σας και δικό μας».
