Βρήκαν εποχή οι εκπρόσωποι των ανεμογεννητριών να θυμίσουν ότι τα σχετικά έργα εγκατάστασης των α/γ είναι εφικτά και νόμιμα! Ναι ή όχι, αυτό είναι το δίλημμα που θέτουν!
Όμως οι α/γ, όσο κι αν είναι απαραίτητες, δεν είναι υποχρεωτικό να στηθούν στα υπέροχα βουνά μας. Δεν είναι υποχρεωτικό να καταξεσχίσουν τον δασικό χώρο με οδικό δίκτυο, να διώξουν τους τουρίστες και τους εραστές του άγριου τοπίου, να εξορίσουν ή να αποβάλουν ολοκληρωτικά τη φύση: Ήδη, από το 2010, μια εμπεριστατωμένη ανάλυση των Μ. Αναγνωστοπούλου και Δ. Μπούσμπουρα εξέφραζε τους κινδύνους για σωρεία ειδών.
Οι άνθρωποι των ανεμογεννητριών, η Greenpeace, το WWF, καμώνονται πως δεν ξέρουν: Ότι η Ελλάδα με τις ακτές των 16.000 χιλιομέτρων, με τα χωρικά ύδατα 6 μιλίων στο Αιγαίο και 12 μιλίων στο Ιόνιο, διαθέτει έναν τεράστιο επιθαλάσσιο και παράκτιο χώρο, που δεν προσφέρεται για ελλιμενισμό σκαφών, για πλαζ, για ιχθυοτροφεία, για αρχαιολογικές και στρατιωτικές χρήσεις, για λιβάδια ποσειδωνίας και άλλα. Συνήθως προβάλλεται το επιχείρημα ότι τα ελληνικά ύδατα είναι βαθιά, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει παντού.
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται εξοικονόμηση, όμως ξεχνιούνται οι άλλες υπηρεσίες των ΑΠΕ: Ότι έχουμε τα φωτοβολταϊκά, τη γεωθερμία, την αιολική ενέργεια, που χρησιμεύει -ναι, ναι- για την κίνηση των σκαφών, με ειδικά ιστία που χρησιμοποιούν τον άνεμο με κομπιούτερ. Σημαντική επίσης είναι η συμβολή των μικρών και μεταφερόμενων α/γ στην αφαλάτωση νερού, μια υπηρεσία που στις παρούσες συνθήκες είναι πολύτιμη και για τούτο αποτέλεσε θέμα σεμιναρίων στην Αίγινα το 2013 και 2014 από τον καθηγητή Βατίστα.
Οι άνεμοι που πνέουν στα πελάγη είναι κατά κανόνα πιο ισχυροί και έχουν μικρότερη μεταβλητότητα από ό,τι στη στεριά. Η ίδια η Ε.Ε. στηρίζει την ανάπτυξη υπεράκτιων και πλωτών αιολικών πάρκων και προβλέπει αύξηση της θαλάσσιας αιολικής ισχύος στην Ευρώπη σε 60 GW έως το 2030 και 300 GW έως το 2050.
Όσον αφορά την εκπρόσωπο της WWF, που δεν ενοχλείται από το θέαμα των ανεμογεννητριών: Η αισθητική δεν είναι ρελατιβισμός, οι α/γ δεν τοποθετούνται στο κενό, αλλά στη φύση, και σαν τέτοιες δημιουργούν έναν αισθητικό αχταρμά μέσα από τη συνύπαρξη του κατεξοχήν φυσικού και του κατεξοχήν τεχνητού.
