Είναι πάντα κρύοι οι τελευταίοι αποχαιρετισμοί. Όχι ψυχροί. Κρύοι. Και ειδικά χθες στο νεκροταφείο του Ζωγράφου κανείς δεν μπορούσε να αποδώσει -με λόγια, με κλάματα, έστω με φωνές- αυτό που ένιωθε για τον Βασίλη Πάικο. Τον Βασίλη που, όπως έλεγε ο αδελφός του, παρά την πολύμηνη ταλαιπωρία στα νοσοκομεία, ποτέ δεν πίστεψε ότι ερχόταν το τέλος και έως την τελευταία στιγμή έλεγε ότι θα βγει όρθιος. Ένας ευγενής, δυνατός και αισιόδοξος άνθρωπος.
Ήταν εκεί στο αντίο όσοι έχασαν τον άνθρωπό τους. Πρώτα - πρώτα ήταν εκεί η οικογένειά του. Τραυματισμένη από την απώλεια του αδελφού, του θείου, αλλά αξιοπρεπής και αλληλοϋποστηριζόμενη, όπως θα την ήθελε ο Πάικος. Είναι κρίμα που δεν άκουγαν πολλοί την αγάπη με την οποία μίλαγαν για τον Βασίλη τους. Η προσπάθεια πνίγηκε στα κλάματα και έκανε όλους να βουρκώσουν.
Η οικογένεια και οι φίλοι ήταν αυτοί που στάθηκαν δίπλα του. Φίλοι παλιοί, που έρχονταν από τις δεκαετίες του '70 και του '80, αλλά και νεότεροι. Άνθρωποι με χαμόγελο, ευρύτητα πνεύματος και καλόκαρδο πείραγμα. Τέτοιες ήταν οι παρέες του Βασίλη. Τέτοιοι ήταν οι άνθρωποι που τον συντρόφευαν.
Παρούσα και η ΑΥΓΗ. Τη φρόντιζε πάντα και την αγαπούσε. Και ποτέ δεν την εγκατέλειψε, είτε είχε διαφωνίες είτε όχι. Όπως δεν εγκατέλειψε την Αριστερά - την Αριστερά που τον έκανε τον Γενάρη του '15 να κλάψει.
Ήταν εκεί και μαθητές του. Όχι όλοι, γιατί δεν θα χωρούσαν στο νεκροταφείο όσοι ήθελαν να αποχαιρετήσουν τον δάσκαλο. Εκείνον που έβρισκε άγουρα 19χρονα και μέσα σε δύο χρόνια τα μετέτρεπε σε «συνάδελφους δημοσιογράφους». Και μετά παρακολουθούσε την πορεία τους, και τα βοηθούσε, και τα συμβούλευε, και συμπαραστεκόταν στα δύσκολα του επαγγέλματος και της ζωής. Πάντα δοτικός.
Δεν έχω ακούσει ούτε έναν δημοσιογράφο -και ξέρετε ότι όλοι είμαστε με την «καλή» κουβέντα στα χείλη- αυτά τα χρόνια να λέει ότι ο Πάικος μίλησε άσχημα για κάποιον. Δεν έχω καν ακούσει τη φωνή του Βασίλη να υψώνεται.
Οι σημερινοί δημοσιογράφοι αλλά και όσοι εργάζονται στη μη κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση χρωστούν στον Βασίλη, αλλά και στον Γιάννη Τζανετάκο, ότι άνοιξε το επάγγελμα που ασκούν. Αυτοί έσπασαν το κρατικό μονοπώλιο και δημιούργησαν, αν μη τι άλλο, χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Λίγο χώμα. Λιγότερα λουλούδια. Να τον σκεπάζουν.
