Δευτέρα απόγευμα. Στις συσκέψεις στην εφημερίδα. Για το κυριακάτικο, τη "ναυαρχίδα"μας. Ο Πάικος, ως εκ θαύματος, "άπλωνε" την εβδομάδα μπροστά μας και μας έκανε μύστες μιας σπάνιας δημοσιογραφικής αντίληψης. Ξέραμε, αίφνης, "τι παίζει". Κάπως έτσι μια μικρή σε οικονομικά μέσα και ανθρώπινους πόρους εφημερίδα, η "Αυγή της Κυριακής", έβγαινε στα περίπτερα αποτυπώνοντας μια τεκμηριωμένη άποψη, της ανανεωτικής Αριστεράς πάντα, που σταθερά απευθυνόταν σε ένα ευρύτερο κοινό. Μια εφημερίδα των σύγχρονων αριστερών οριζόντων.
Ο Βασίλης ήταν δάσκαλος και ίσως γι' αυτό δεν κρατούσε πικρίες όταν τον έλεγαν, συνήθως, "δεξιό" και κάποτε πεισματικά κολλημένο στην επίσημη γραμμή. Ο Βασίλης ήταν ο δάσκαλος εκείνος που χάρισε τη γνώση, την αντίληψη, την ευγένεια και τη σεμνότητά του στις νέες γενιές. Δεν είναι τυχαίο ότι ως "δάσκαλο" τον αποχαιρέτησαν όσοι είχαν την τύχη να θητεύσουν είτε στα θρανία του εργαστηρίου στο οποίο πραγματικά δίδασκε είτε στα γραφεία των εφημερίδων όπου δούλεψε. Δεν είναι τυχαίο ότι αποχαιρέτησαν τον Βασίλη με σεβασμό ακόμη και πολιτικοί του αντίπαλοι, αλλά και συνάδελφοί του που κάποια στιγμή τον πίκραναν και τον αδίκησαν.
Ευλογημένοι εκείνοι που δούλεψαν μαζί του κι έμαθαν δίπλα του. Τυχεροί, όπως εγώ, όσοι στήναμε σελίδες και βγάζαμε πρωτοσέλιδα. Όσοι περάσαμε ώρες με καλαμπούρια και πόκα πάνω στην πράσινη τσόχα, ιδίως στο πρωτοχρονιάτικο ραντεβού, ανήμερα της γιορτής του. Η σταθερή παλιά παρέα, με τις ενέσεις ανανέωσης που κάθε χρόνο έκανε. Ο Μιχάλης, η Λίλη, ο Ανδρέας, η Χριστίνα, ο Γιάννης, η Αυγή, αλλά και ο Φοίβος, ο Νίκος, ο Άρης, η Νικολέτα, η Κάκη και η Ελπίδα κάποτε...
Βασίλη, σε ευχαριστώ, θα μου λείψεις...
