Για το στίγμα που αφήνει ο Βασίλης Πάικος σε αυτή την εφημερίδα υπάρχουν πολλές γενιές συναδέλφων της ΑΥΓΗΣ μάρτυρες και κληρονόμοι. Η δεύτερη μεγάλη παρακαταθήκη του αφορά τη διακριτή προσωπική του συμβολή στη μετάβαση του ελληνικού ραδιοφώνου από την έρημο της μονοπώλησης του μέσου από το κράτος, με ελάχιστους ακροατές και μηδενική παρέμβαση, ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1980, στην «άνοιξη» της ραδιοφωνίας και την κατοχύρωση του πολυφωνικού και πολυϊδιοκτησιακού χαρακτήρα της. Η δίκαιη αξιολόγηση αυτής της συμβολής προϋποθέτει ακριβή μνήμη των συνθηκών που προηγήθηκαν: όσα σήμερα θεωρούμε αυτονόητα, ακόμη και τις παραμονές της ίδρυσης του Αθήνα 9,84, ήταν εντελώς αδιανόητα.
Η διάρρηξη του κρατικού μονοπωλίου στη ραδιοτηλεόραση (ανεξάρτητα από τους δρόμους που πήρε στη συνέχεια) ήταν ένα ορόσημο για τη χώρα, σε μια εποχή που αμφιταλαντευόταν -όπως συχνά- ανάμεσα στα προαπαιτούμενα μιας δημοκρατικής ομαλότητας ευρωπαϊκού τύπου και την υπεράσπιση μιας διαρκούς «ιδιαιτερότητας», δεκτικής εξαιρέσεων και ειδικών συνθηκών, πάντοτε ευθυγραμμισμένων με συγκυριακές πολιτικές ανάγκες. Είναι σημαντικό, όμως, ότι η απόρριψη του αποκλειστικού προνομίου του κράτους δεν είχε χαρακτήρα «ιδιωτικοποίησης», μολονότι, την ίδια περίοδο, αυτή ήταν η παγκόσμια πολιτική τάση. Στη συνείδηση αρκετών πρωταγωνιστών της, και ασφαλώς του Πάικου, ισοδυναμούσε με τη διεκδίκηση ενός δημόσιου χώρου - ενός τρίτου πεδίου ανάμεσα στο κρατικό και το ιδιωτικό.
Ο ίδιος υπερασπίστηκε διαχρονικά την αξία της πολυφωνίας, όχι μόνο στα μέσα συνολικά, αλλά και στο κάθε μέσο ξεχωριστά. Είτε βρισκόταν σε ιδιωτικό ραδιοφωνικό σταθμό, όπως ο Flash, είτε προπάντων στα πολλά χρόνια που υπηρέτησε τον δημοτικό Αθήνα 9,84 - στις καλύτερες και σε λιγότερο καλές μέρες του. Δεν διεκδικούσε την πρωτοκαθεδρία της γνώμης του ως δικαίωμα. Υπερασπιζόταν τις γνώμες, τις πολλές και διαφορετικές, ως υποχρέωση του σταθμού από τη φύση του, ως λόγο ύπαρξής του και λόγο ύπαρξης του μέσου.
Η παρουσία του πήγαινε πέρα από τη φυσική ευγένεια και προσήνεια. Η μετριοπάθεια για τον Πάικο δεν ήταν ατομικό χαρακτηριστικό, αλλά επαγγελματική προδιαγραφή - και, ταυτόχρονα, πολιτική επιλογή. Για να συνεχίσουν οι άνθρωποι να ακούν ραδιόφωνο, χρειάζονται άνθρωποι του ραδιοφώνου που να ακούν ο ένας τον άλλον. Δεν είναι πολλοί, και η απώλειά του είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση.
