Μια απλή γρίπη απέτρεψε έναν ισχυρό συμβολισμό, που δεν θα διαμόρφωνε την καλύτερη δυνατή εικόνα για τη χώρα στα μάτια των υπόλοιπων Ευρωπαίων: τη χρονική σύμπτωση των συνεδριάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου και της Ιεράς Συνόδου για ένα ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχει ήδη αντιμετωπιστεί νομοθετικά. Η σύμπτωση, βέβαια, απλώς ετεροχρονίστηκε κατά μερικές ώρες - ίσα για να έχουν βγει οι αποφάσεις της Συνόδου...
Πώς να ξεχάσουν μετά οι εταίροι πως η Ελλάδα παραμένει μία από τις λίγες προηγμένες Δημοκρατίες της Δύσης, στο σύνταγμα της οποίας κατοχυρώνεται ως «επικρατούσα» θρησκεία το δόγμα της επικρατούσας, αριθμητικά, Εκκλησίας της χώρας; Πόσο μάλλον που θα έχουν ήδη διαπιστώσει, όπως όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας, πόσο θα έχει επηρεαστεί το πολιτικό κλίμα από την έκταση και την ένταση της εν λόγω θρησκευτικής επικράτειας... Άλλωστε κανείς, ούτε βέβαια η Ιεραρχία, δεν παραβλέπει ότι πολλοί από τους βουλευτές που θα λάβουν την επιστολή της εκλέγονται στην περιφέρεια, εκεί όπου ο λόγος του παπά του χωριού παραμένει ισχυρός παράγων διαμόρφωσης της ευρύτερης κοινωνικής και, κατ’ επέκταση, πολιτικής συμπεριφοράς. Πόσο μάλλον όταν ο λόγος αυτού του απλού -και απλοϊκού- παπά θα λειτουργεί ως ηχείο μιας επίσημης ανακοίνωσης όπου θα γίνονται αναφορές σε παραβιάσεις της φυσιολογίας και πράξεις οι οποίες αντιβαίνουν στην ηθική.
Ακόμα και αν η σκληρή πτέρυγα των μητροπολιτών δεν προχωρήσει σε καμία άλλη ενέργεια πέραν του κηρύγματος, ακόμα και αν οι σκληροπυρηνικοί της κυβερνητικής «δεξιάς του Κυρίου» δεν θελήσουν να οδηγήσουν στα άκρα τις εύθραυστες ενδοκυβερνητικές ισορροπίες ενόψει μιας ψηφοφορίας στη Βουλή -που όλα δείχνουν ότι θα κριθεί από τις ψήφους της αντιπολίτευσης-, ακόμα κι έτσι η οργανωμένη πολιτική παρέμβαση ενός θεσμού που μισθοδοτείται από το κράτος θα έχει συντελεστεί.
Σε ένα δημοκρατικό κράτος, η έκφραση της υπαρξιακής διάστασης του βίου (αυτό είναι η θρησκεία, αλλά όχι μόνον αυτή) είναι προφανώς ελεύθερη. Όταν, όμως, διεκδικεί, μέσω των θεσμών της, μια οργανωμένη πολιτική παρέμβαση εκφοβίζοντας ή, έστω και εμμέσως, πιέζοντας εκλεγμένους βουλευτές, το πρόβλημα γίνεται φανερό - όπως και η οριστική επίλυσή του. Και οι πρώτοι που οφείλουν να το αντιμετωπίσουν είναι οι ίδιοι οι βουλευτές. Και, φυσικά, οι πολίτες με δημοκρατική κουλτούρα.
