Είναι πλέον προφανές ότι η πανδημία θέτει ζητήματα δημοκρατίας. Κι αυτό η κοινωνία πρέπει να το συνειδητοποιήσει. Και δεν μιλάμε φυσικά για το δικαίωμα του κόσμου να ψωνίζει ή να κάνει πολυπληθή ρεβεγιόν.
Μιλάμε για το δικαίωμα των πολιτών να ενημερώνεται σωστά για πράγματα που αφορούν την Υγεία, την εργασία και την οικονομική του κατάσταση. Μιλάμε για το δικαίωμα σε μια ενημέρωση που δουλειά της είναι να ελέγχει την εξουσία και όχι για να την ξεπλένει.
Μιλάμε για την πανδημία ως ευκαιρία για την προώθηση ενός συνολικού πακέτου νομοθετημάτων που ξηλώνουν την κοινωνική ασφάλιση, την κατοχύρωση της εργασίας και το κοινωνικό κράτος και ξεπουλάνε το δημόσιο συμφέρον σε κάθε του μορφή. Κι αυτό με το σύνολο της αντιπολίτευσης, δηλαδή το 60% της κοινωνίας, απέναντι.
Μιλάμε για την κατρακύλα της χώρας στον καθεστωτισμό, στη διαπλοκή και στον λαϊκισμό. Την υπεροψία, την καταπάτηση κοινοβουλευτικών κανόνων, την απόκρυψη στοιχείων, αλλά και τις περίεργες συμβάσεις που υπογράφονται βροχηδόν.
Καθώς και τους τόνους τοξικής λάσπης κατά της αντιπολίτευσης για να αποπροσανατολίζεται η δημόσια συζήτηση.
Η κυβέρνηση δεν αντέχει τη δημοκρατία γιατί η δημοκρατία την εμποδίζει στο έργο της. Δηλαδή το να μεροληπτεί υπέρ των ισχυρών αφήνοντας όλους τους να ισοπεδωθούν από την οικονομική κρίση.
Η υπεράσπιση της δημοκρατίας λοιπόν δεν είναι μόνο θέμα αρχής.
Για τους αδύναμους είναι και θέμα επιβίωσης.
