Ετυχε να βιώσω το βράδυ της Πέμπτης το πέρασμα των απεργών οδηγών ταξί αμέσως μετά την αποχώρηση Ερντογάν και το «άνοιγμα» των δρόμων. Ήταν πολλοί, οργανωμένοι και... ηχηροί. Δεν ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη των κινητοποιήσεών τους, αλλά αυτό που σκέφτηκα είναι ότι ζούμε πια σε εποχές που το παλιό εκείνο τραγούδι που έλεγε «Πάρτο απόφαση, ρε Στράτο, χρειάζεται το συνδικάτο» μοιάζει εντελώς εκτός πραγματικότητας. Αυτό κάνει κάποιους εργοδότες να «παρτάρουν» καθημερινά. Είναι εντυπωσιακό, για παράδειγμα, ότι ο ιδιωτικός «εθνικός μας αερομεταφορέας» αποτρέπει συστηματικά τη δημιουργία σωματείου.
Οι New York Times ανέφεραν αυτή την εβδομάδα ότι το 2023 ήταν μια χρονιά που τα συνδικάτα των ΗΠΑ έχουν να επιδείξουν σημαντικές επιτυχίες. Ο τομέας της αυτοκινητοβιομηχανίας είναι ίσως το πιο τρανταχτό παράδειγμα, αν και η κινητοποίηση των σεναριογράφων του Χόλιγουντ τράβηξε περισσότερο την προσοχή. Σημαντική ήταν και η επιτυχία των δημιουργών βίντεο παιχνιδιών σε μια θυγατρική της Microsoft, που θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για ευρύτερη οργάνωση και στο κυρίως σώμα της εταιρείας.
Προσπάθειες για οργάνωση συνδικάτων και κινητοποιήσεις υπάρχουν και σε κάποιες άλλες παγκοσμίως γνωστές εταιρείες, που δείχνουν να απεχθάνονται τη λογική του σωματείου που ενώνει και διεκδικεί. Amazon, Starbucks, Tesla. Οι δισεκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες προτιμούν να βλέπουν τους εργαζόμενους ως τα ατίθασα παιδάκια που θα ικανοποιηθούν με ένα μικρό εφάπαξ φιλοδώρημα. Η συντριπτική πλειονότητα όμως των Αμερικανών πολιτών (67%) δείχνει να πιστεύει στην ανάγκη ύπαρξης εργατικών οργανώσεων, έστω και αν το ποσοστό των οργανωμένων συνδικαλιστικά παραμένει σχετικά χαμηλό - και αυτό κάτι λέει για τον σύγχρονο κόσμο μας. Σίγουρα αποτελεί μήνυμα και για τη χώρα μας, όπου κάποιοι φρόντισαν συνειδητά να απαξιώσουν έναν θεσμό για τον οποίο κάποτε χρειάστηκε να χυθεί αίμα.
