Αν αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν είναι έγκλημα του κράτους του Ισραήλ εναντίον της ανθρωπότητας, τότε τίποτα δεν είναι έγκλημα. Ούτε τώρα ούτε στο παρελθόν, και συνεπώς η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ σπρωγμένη από πελώρια κύματα αθωότητας, νομιμότητας και ηθικής. Αν αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν είναι έγκλημα του κράτους του Ισραήλ εναντίον της ανθρωπότητας, τότε πράγματι ο κόσμος μας είναι ένας «όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος». Και οι αριθμοί της φρίκης, απλή στατιστική που μετράει τους δείκτες της παγκόσμιας ευτυχίας.
Αντιγράφω από την Εφημερίδα των Συντακτών της Τρίτης 5.12.2023 μερικούς τέτοιους αριθμούς: «7.112 παιδιά και 4.885 γυναίκες βρίσκονται ανάμεσα στους 16.248 νεκρούς Παλαιστίνιους σύμφωνα με τον τελευταίο τραγικό απολογισμό της Χαμάς, που καταγγέλλει πως από τις 7 Οκτωβρίου ο στρατός του Ισραήλ έριξε περισσότερους από 50.000 τόνους εκρηκτικών σε σπίτια αμάχων, νοσοκομεία, σχολεία και άλλα ιδρύματα, με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή 52.000 κατοικιών, 69 σχολείων, 121 κυβερνητικών κτηρίων και 100 τζαμιών». Να συμπληρωθεί επίσης ότι τα νοσοκομεία -αν νοούνται ως νοσοκομεία οι τόποι του βόγκου, των στεναγμών και του επιθανάτιου ρόγχου από τις ατελέσφορες προσπάθειες νοσηλείας- αποτελούν μόνιμο στόχο των ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων.
Αλλά αυτό δεν είναι συστηματική απόπειρα εξόντωσης ενός ολόκληρου λαού, δεν είναι γενοκτονία, δεν είναι σφαγή με ψυχρό, αποθηριωμένο κυνισμό. Είναι απλώς «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Γιατί, βέβαια, όταν σφάζεις παιδάκια έως και βρέφη, ασκείς το δικαίωμά σου στην αυτοάμυνα. Όταν σφάζεις γυναίκες, άμαχους κάθε ηλικίας, όταν σφάζεις μέσα στα νοσοκομεία τους μισοπεθαμένους, ασκείς το δικαίωμά σου στην αυτοάμυνα. Κι έτσι, με μια τέτοια ηθική, λογική και αισθητική επιλογή ο κόσμος κάνει ακόμα ένα βήμα μπροστά, ώστε να γίνει ακόμα καλύτερος, ακόμα πιο όμορφος, πιο ηθικός, πιο αγγελικός.
Οπως άλλωστε έγινε και στα τόσα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μέχρι τώρα με τα εκατομμύρια νεκρούς. Αν αυτό έχει συμπεράνει η ανθρωπότητα που παρακολουθεί -κυρίως- σιωπηλή, τότε πράγματι οι λέξεις τελειώνουν εδώ. Και μοιάζουν με μια τερατώδη πολυτέλεια εκείνων που ακόμα έχουν το περιθώριο (ακόμα κι αν αυτό το περιθώριο λέγεται απελπισμένη οργή) να τις χρησιμοποιούν. Τίποτα δεν εμποδίζει το φονικό. Ο τακτοποιημένος πολιτισμός είναι στέρεος και έχει γερά θεμέλια στον φόνο. Τρέφεται από τον φόνο. Και ο όμορφος κόσμος μας είναι ένας κόσμος των όμορφων, ηθικών και αγγελικών φόνων. Όμως αυτού του είδους η «ομορφιά» οδηγεί κατευθείαν στην καταστροφή όλων. Οδηγεί σε μια καταστροφή πάντων και πασών κάπου στο μέλλον: ένα αληθινό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Με την τερατώδη αλαζονική τυφλότητα των δυνατών, τη θεμελιακή τους άγνοια, που τους κάνει να νομίζουν πως κάποιοι θα γλιτώσουν. Ότι τα φράγματα του αίματος που έχτισαν «για ένα πουκάμισο αδειανό», για ένα άδειο και αδιανόητο κέρδος, τα φράγματα του αίματος που έχτισαν για να παράγουν την απαραίτητη ενέργεια της ισχύος τους θα αντέχουν για πάντα. Λάθος. Κανείς δεν θα γλιτώσει όταν τα φράγματα σπάσουν.
Οι λέξεις πράγματι τελείωσαν. Όταν θα τελειώσει και ο θρήνος, όταν θα ξεραθούν τα δάκρυα πάνω στις πληγές, τότε θα είναι πια αργά. Για όλους. Γι’ αυτό κάθε φόνος που συμβαίνει στη Γάζα, κάθε φόνος στον βωμό της ισχύος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που μεγαλώνει εκθετικά την απειλή της ολικής καταστροφής.
Κι αν φαίνεται υπερβολή αυτό, θα θυμίσω για μια ακόμα φορά τον αρχικό στίχο του μεγάλου Πολωνού ποιητή Τσέσλαφ Μίλος (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1980) από το ποίημα «Η πτώση»: «Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι όπως η πτώση ενός σπουδαίου έθνους». Και μόνο αυτός ο μεγαλειώδης στίχος αρκεί για να καταδείξει το έγκλημα στη Γάζα, το έγκλημα της παγκόσμιας στατιστικής των τεράτων που θάβει τους ανθρώπους στον ομαδικό τάφο των αριθμών: κάθε φόνος είναι η σφαγή ενός ολόκληρου σπουδαίου έθνους. Κάθε παιδί είναι ένα σπουδαίο έθνος που χάνεται για πάντα: «Η αποστολή του ξεχάστηκε, η γλώσσα του χάθηκε». Αν αυτό δεν είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, τότε τι ακριβώς είναι;
