Στην Ιταλία οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες μέχρι τις 15.6.23, ημέρα της κηδείας του, οι δε εφημερίδες αναφέρονταν στο πολυήμερο πένθος που θα τηρούνταν σε όλη τη χώρα. Ο Μπερλουσκόνι ισχυρίστηκε κάποτε ότι η πλειονότητα των Ιταλών είχε εντυπωσιασθεί από τη συμπεριφορά του και θα ήθελε να είναι σαν αυτόν. Και είχε, εν μέρει, δίκιο.
Οταν ο Καντάφι άρχισε να κλείνει εμπορικές συμφωνίες με τους παλιούς του εχθρούς, το τελευταίο ταξίδι που έκανε ήταν στη Ρώμη του Μπερλουσκόνι - όπου διέμεινε στην ειδικά στημένη σκηνή του. Αλλά τα πράγματα πλέον είχαν μεταστραφεί, όπως έλεγε ο Ρούζβελτ, «ήταν κάθαρμα, αλλά δεν ήταν δικό μας κάθαρμα». Μετά από λίγο καιρό άρχισε ο αεροπορικός αποκλεισμός της Λιβύης από τους Δυτικούς, η ανατροπή και ο θάνατός του. Με τη μεγάλη ευθύνη του «φίλου» του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Τα αφρικανικά όνειρα του Καντάφι πήγαν περίπατο, ο λιμός έφερε την κινητικότητα προς τις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα όταν ο Μπερλουσκόνι μαζί με τον Σαρκοζί αρνήθηκαν να προσφέρουν το 0,3% των πόρων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στους αφρικανικούς λαούς.
Ηταν μεγαλοεπιχειρηματίας που έγινε πολιτικός, ήταν ποδοσφαιρικός παράγων που του ταίριαζε το αεριτζίδικο στοιχείο του ποδοσφαίρου, ήταν ο άνθρωπος της Μίλαν που είχε κάψει καρδιές στο Μιλάνο για περισσότερο από 30 χρόνια, ήταν μετέπειτα επικεφαλής μιας μικροομάδας στην οποία έταζε να στείλει ένα πούλμαν με γυναίκες σε περίπτωση που αυτή κατήγαγε κάποια μεγάλη νίκη. Ήταν ευφυολόγος αρκετά ώστε να κρίνει τον Ομπάμα στην εξουσία με τη φράση «είναι νέος, είναι όμορφος και μαυρισμένος», ήταν ικανός να παίζει με τις ευρωπαϊκές φωτογραφίες ηγετών βάζοντας πάνω από το κεφάλι του Ισπανού πρωθυπουργού το σήμα της «επιτυχίας» στο σεξ, ήταν εχθρικός με τη νυν πρωθυπουργό της Ιταλίας Μελόνι διότι αυτή πήγαινε με το ΝΑΤΟ, ενώ ο ίδιος είχε εγκάρδιες σχέσεις με τον Πούτιν. Πριν απ’ όλα όμως ήταν γυναικάς, διήγε την έκλυτη ζωή του γλεντζέ εξαγοράζοντας και δωροδοκώντας, προκαλώντας την Καθολική Εκκλησία με τις γελοιότητές του.
Ο Μπερλουσκόνι, που θύμιζε τον Μπόρις Τζόνσον, κατέλαβε πρώτα την κοινωνική εξουσία και στη συνέχεια την πολιτική. Σε μια εποχή έκπτωσης οραμάτων, ήταν αυτός που μπορούσε να εκτρέψει το πόπολο - από διεκδικητή δικαιωμάτων σε θαυμαστή των επιδιώξεών του.
