Ο τριαντατριάχρονος χάλκινος παραολυμπιονίκης Αντώνης Τσαπατάκης γεννήθηκε στα Χανιά και βρέθηκε στην πισίνα από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του. Το ατύχημα συνέβη στα 18 του χρόνια, αλλά ούτε στιγμή δεν σκέφτηκε να εγκαταλείψει την κολύμβηση.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην ΑΥΓΗ, μιλάει για τις μεγάλες καθημερινές νίκες, που είναι σημαντικότερες από ένα μετάλλιο, αποκαλεί το ατύχημα «ευτύχημα» και επαναπροσδιορίζει την αναπηρία χαρακτηρίζοντάς την ως «δημιούργημα της κοινωνίας».
Μιλάει για τη δύναμη του «εμείς» κόντρα στο «εγώ» και επισημαίνει το... λάθος στη διάκριση ανάμεσα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, καθώς, όπως λέει, η προσπάθεια είναι ίδια από τους αθλητές και τις αθλήτριες.
Ο Αντώνης Τσαπατάκης, έχοντας φτάσει να πανηγυρίσει πολλές και σημαντικές διακρίσεις, με αποκορύφωμα το χάλκινο μετάλλιο στο Τόκιο, προσπαθεί, μέσα από την επαφή του με την κοινωνία και την κοινωνική δραστηριότητα, να στείλει το μήνυμα, ένα μήνυμα δύναμης και αισιοδοξίας.
«Δεν με όρισε νικητή το μετάλλιο»
Λίγη ώρα μετά την κούρσα που του χάρισε το χάλκινο μετάλλιο και ο Αντώνης Τσαπατάκης, σε μια εκ βαθέων τοποθέτηση, μιλάει για τον ορισμό του νικητή, λέει πως η δική του νίκη δεν περιορίζεται στην κατάκτηση ενός μεταλλίου σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, αλλά στον τρόπο με τον οποίο μάχεται και κερδίζει τη ζωή κάθε μέρα.
«Πριν από 15 χρόνια έκανα τους γονείς μου, ιδίως τη μάνα μου, να κλαίνε γι' αυτό που προκάλεσα σε εμένα. Σήμερα, όμως, τους κάνω να χαμογελούν πιο πολύ απ' όσο πόνεσαν τότε. Έδωσα μάχη όλα αυτά τα χρόνια που πάλεψα να ανέβω στο βάθρο, στο κάθε 'βάθρο' της ζωής...
Έδωσα μάχη με τις αμφιβολίες, οι οποίες με γυρόφερναν, αλλά ποτέ δεν επέτρεψα να εισχωρήσουν μέσα μου. Έδωσα μάχη με ανθρώπους που προσπάθησαν να με τρομάξουν, αλλά η στάση μου προς τη ζωή τούς έκανε εντέλει να με κοιτούν με το βλέμμα σηκωμένο ψηλά (παρότι καθιστός στο καροτσάκι μου)... Έδωσα μάχη με τους δικούς μου ανθρώπινους φόβους, που πήγαν να φοβίσουν τα όνειρα μου...
Αλλά κανείς και τίποτα απ' όλα αυτά δεν κατάφερε να με αποτρέψει. Καθότι τίποτα δεν ήταν πιο δυνατό από την πίστη μου σ' εμένα. Κοιτούσα πάντα μπροστά και πορευόμουν σταθερά, αλύγιστος, προς τον σκοπό μου.
Κρατάω τώρα το μετάλλιο αυτό στα χέρια μου και δεν αισθάνομαι να άλλαξε κάτι μέσα μου. Δεν πίστευα ποτέ άλλωστε πως κάτι υλικό θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο ή θα μου προσδώσει αξία.
Δεν με όρισε νικητή αυτό το μετάλλιο», λέει, μεταξύ άλλων, και θα καταλήξει σημειώνοντας: «Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον νικητή από τις αξίες που τον διέπουν, από τον τρόπο που ζει και όχι από την ύλη.
Νικητής είναι αυτός που είναι ελεύθερος από περιοριστικά πιστεύω, πρέπει, δεν μπορώ και δεν μπορείς. Μάθετε στους νεότερους να μην είναι δέσμιοι της ύλης, αλλά να ζουν ελεύθερα και εύψυχα! Καταδικασμένος ελεύθερος».
«Τώρα πια μπορείτε να το αγγίξετε όλοι σας»
"Τα όσα γράφτηκαν στην ανάρτησή μου είναι η ζωή μου όλη, το πώς αντιμετωπίζω τον καθημερινό αγώνα, πώς να ξυπνάω την επόμενη μέρα και να μπορώ να είμαι ευτυχισμένος που μπορώ να ονειρεύομαι κάθε μέρα, ακόμα και όταν τελειώνει και ολοκληρώνεται ο πρώτος στόχος, καταρρίπτεται, εγώ ξεκινάω από την επόμενη μέρα για κάτι καινούργιο, δεν επαναπαύομαι.
Το μετάλλιο δεν ήταν κάτι να πανηγυρίσω που επιτέλους πήρα το μετάλλιο, η νίκη είχε έρθει για εμένα πολύ πιο πριν, το μετάλλιο ήρθε να το κάνει πιο ορατό και για τους υπόλοιπους, εγώ μπορούσα να το αισθανθώ, να το αγγίξω, τώρα πια μπορείτε να το αγγίξετε όλοι σας, τώρα πια μπορώ να δημοσιοποιήσω σε μεγαλύτερο φάσμα τη νίκη μου, την καθημερινή μου νίκη, τη νίκη στη ζωή".
«Στη ζωή μας όλα είναι θέμα επιλογής»
"Το ατύχημα συνέβη στην ηλικία των 18, ήμουν τότε στη Σχολή Αστυφυλάκων στο Ρέθυμνο. Στις χριστουγεννιάτικες διακοπές έχασα τον έλεγχο της μηχανής και συνέβη αυτό το ατύχημα, που πλέον μπορώ να το αποκαλώ 'ευτύχημα'. Δεν είναι τόσο μεγάλη υπέρβαση, γιατί στη ζωή μας όλα είναι θέμα επιλογής, δεν είναι θέμα το πώς αισθάνεσαι. Το πώς αισθάνεσαι και το πώς θα καταλήξεις θα το επιλέξεις εσύ, δεν υπάρχει η τύχη σε όλα αυτά. Δεν πρέπει να μεμψιμοιρούμε και να λέμε: 'μου τα 'φερε έτσι η τύχη'. Μας συμβαίνει κάτι, υπάρχει η επιλογή του πώς θα αντιμετωπίσουμε την κάθε συνθήκη. Θέλω να είμαι δυνατός; Μπορώ να το επιλέξω. Θέλω να είμαι με τους αδύναμους; Και αυτό επιλογή είναι. Αυτό θέλω να καταλάβουν όλοι".
«Δεν σκέφτηκα ποτέ να σταματήσω την κολύμβηση»
"Όχι, γιατί όταν ξαναμπήκα στην πισίνα για φυσικοθεραπεία μπόρεσα και αντιλήφθηκα ότι το έχω ακόμα. Ότι μπορώ να το κάνω καλύτερα, ότι αυτό ίσως είναι τελικά ο τρόπος που η επιλογή μου θα γίνει νίκη, που θα μπορέσω ξανά να τολμάω στη ζωή μου. Χρειάζεται τόλμη στη ζωή, όχι για να γίνεις καλύτερος αθλητής, αλλά καλύτερος άνθρωπος".
«Η αναπηρία είναι δημιούργημα της κοινωνίας»
"Η αναπηρία είναι δημιούργημα της κοινωνίας, δεν είναι στο σώμα. Αυτό που σε ορίζει ή θα ορίσει κάποιον ως ανάπηρο είναι η κοινωνία. Άρα λοιπόν, αν η κοινωνία διαθέτει όλα τα απαραίτητα μέσα για να μπορέσουμε να ζήσουμε εύρωστα όλοι οι πολίτες, οποιασδήποτε κατηγορίας πολίτες, οποιωνδήποτε δυνατοτήτων πολίτες, θα μπορεί καθένας να ζήσει ισότιμα και με ευκαιρίες, με παραπάνω δυνατότητες.
Δεν υπάρχει η λέξη 'ανάπηρος' για εμένα, για εμένα υπάρχει μόνο η φράση 'άνθρωπος που κινείται με διαφορετικό τρόπο'. Αυτό πρέπει να καταλάβουμε και να ξεπεράσουμε τις αναχρονιστικές απόψεις, που θέλουν τους ανθρώπους να ζουν διαφορετικά, εμείς, το σύνολο, θα επιλέξουμε πώς θα ζήσουμε. Στην πραγματικότητα, είμαστε όλοι ίσοι, η αντίληψη πρέπει να αλλάξει για να μπορούμε να αποκαλούμε την κοινωνία μας ανθρώπινη.
Ο καθένας έχει τη δυνατότητα της επιλογής. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που θέλουν να τους βλέπουν διαφορετικά, το κράτος είμαστε εμείς, κάποιοι άνθρωποι θέλουν να προκαλούν τη λύπηση. Δυστυχώς, είναι και αυτοί η αιτία, αυτοί που ποτέ δεν άφησαν να δει ο κόσμος τους Ολυμπιακούς και τους Παραολυμπιακούς στα ίσια. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει διαχωρισμός σε Ολυμπιακούς και σε Παραολυμπιακούς, και στις δύο οργανώσεις υπάρχει η προσπάθεια.
Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι δεν υπάρχει το 'για εμένα', υπάρχει το 'για εμάς'. Όταν μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι όλοι είμαστε αγκαλιασμένοι, όλοι, επί της ουσίας, είμαστε χέρι-χέρι, ότι είμαστε σύνολο, τότε ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι περισσότεροι πρωταθλητές, αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι πολλούς καλύτερους ανθρώπους.
Κάθε μέρα που ξυπνάω το ζητούμενο είναι να έχω καθημερινά νέους στόχους, μπορεί να μην τους καταρρίπτω κάθε μέρα, αλλά σίγουρα η κάθε μέρα με προετοιμάζει για να πετύχω την επόμενη. Αυτοί είναι οι στόχοι μου».
