Live τώρα    
24°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
24 °C
22.2°C26.3°C
2 BF 36%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
24 °C
22.3°C26.0°C
3 BF 36%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
20 °C
19.4°C24.8°C
2 BF 52%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.8°C21.6°C
2 BF 63%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
23 °C
22.9°C24.0°C
2 BF 38%
Τα παιδιά με το κορμί στα μάτια
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Τα παιδιά με το κορμί στα μάτια

Όσοι χρόνια κολυμπάτε αμέριμνοι μέσα στα μάτια μου,

κάποτε θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω

Γιάννης Βαρβέρης

Είμαστε μια χώρα που οι άρχοντές της, «με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν, με καλέμι πικρό τη χαράζουν». Μια χώρα που ωθείται, μέσα σε καθεστώς αρπαγής, στον ευτελισμό. Γι’ αυτό δίπλα μας, μέσα μας, στο κέντρο της πόλης και της κοινωνίας υπάρχουν διάφορες neverland. Χώρες του πουθενά, γιατί βρίσκονται έξω από το «πλήθος των οικτιρμών μας», κρυμμένες σε κοινή θέα.

Εκεί μαζεύονται οι ρημαγμένοι και ο κομψεπίκομψος δήμαρχος ξηλώνει τα παγκάκια για να μην ξεκουραστούν οι κυνηγημένοι. Ο ίδιος δήμαρχος που έσβησε τα φώτα για να μεγαλώσει ο ζόφος, ώστε ν’ αρπάξουν οι σιδερόφρακτοι τα παιδάκια από τις αγκαλιές των μανάδων τους, κι όλους μαζί να τους τσουβαλιάσουν για κάποια άλλη neverland. Ακόμα πιο μακριά από την κοινή συνείδηση.

Την είδαμε ποτέ αυτή την neverland που λέγεται πλατεία Βικτωρίας; Είδαμε τα παιδιά της;  Ή ακόμα μια φορά καταφέραμε να μην τα δούμε; Είναι βέβαια απορίας άξιο πως καταφέρνουμε πάντοτε να μην βλέπουμε και να μην ακούμε όταν τα γεγονότα μάς βροντούν την πόρτα. Είναι απορίας άξιο πως καταφέρνουμε να περιορίζουμε τον πελώριο, άγριο παράδεισο που λέγεται κόσμος στο πλαίσιο της τηλεοπτικής μας οθόνης. Είναι απορίας άξιο ότι δεν αναρωτιόμαστε ποτέ πού πάει ο κόσμος όταν κλείνουμε τον τηλεοπτικό μας δέκτη, όταν αποσυνδεόμαστε (χωρίς να γλιτώνουμε) από τα δίχτυα της κοινωνικής δικτύωσης.

Είναι απορίας άξιο που η εικόνα ενός παιδιού που το αρπάζουν οι οπλοφόροι προστάτες του «ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» το χώνουν σε μια κλούβα και το μεταφέρουν σε κάποιο άλλο «πουθενά», δεν αφήνει καμιά απορία. Είναι απορίας άξιο πόση έρημος χωράει στην ψυχή μας, αφού δεν απορούμε και δεν θυμώνουμε.

Πώς λοιπόν να φανταστούμε ότι ακριβώς στην απέραντη έρημο της ψυχής μας εξορίζουν τα παιδιά που ο «ευρωπαϊκός» και ο παγκόσμιος «δυτικός τρόπος ζωής» τα άρπαξε απ’ τον ύπνο τους, από το σπιτικό τους, από το χώμα που πατούσαν και τα πέταξε (ναι, κυριολεκτικώς τα πέταξε) μπροστά στα πόδια μας; Πώς καταφέρνουμε να μην τα βλέπουμε, πώς καταφέρνουμε να μην σκεφτούμε ότι λίγο αν προσπαθούσαμε να δούμε ο κόσμος θα ήταν άλλος;

Αρκεί ένα βλέμμα για ν’ αλλάξει ο κόσμος. Ένα μονάχα βλέμμα και η αρχή, που είναι το ήμισυ του παντός, θα έχει ήδη γίνει. Φαντάσου. Τούτο μονάχα. Φαντάσου: ένα μονάχα βλέμμα και ο κόσμος θα είναι άλλος. Φαντάσου τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται γι’ αυτό το ερημωμένο βλέμμα που απερημώνει τις μακρινές πατρίδες (τόσες γλώσσες θεών και ανθρώπων) και το κοντινό, σε απόσταση αναπνοής, βλέμμα ενός αρπαγμένου παιδιού.

Ας προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε αυτά τα παιδιά, που δεν έχουν άλλο τρόπο να υπάρξουν παρά κοιτάζοντάς μας. Είναι τα παιδιά που τρέφονται από την ώρα που γεννήθηκαν με τα αναμμένα κάρβουνα του τρόμου και της έσχατης ένδειας που είναι η έλλειψη ζωής. Είναι τα παιδιά με το κορμί στα μάτια.  Έτσι έμαθαν. Γιατί το κορμάκι τους είναι η μόνη τους περιουσία, η μόνη τους πατρίδα, το μόνο χώμα όπου πατούν και προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους για να δημιουργήσουν «γη και ελευθερία».

Είναι τα παιδιά που δεν τα ξυπνάει κανένα «Πρωινό άστρο» κι ούτε τα νανουρίζει το αχανές των παραμυθιών το χέρι της μητέρας «που φτιάχνει τα σκεπάσματα ή διορθώνει την κουνουπιέρα» όπως λέει ο Γιώργος Σεφέρης. Είναι τα παιδιά που δεν θα πούνε ποτέ «δέσαμε την καρδιά μας και μεγαλώσαμε», γιατί η καρδιά τους ήδη γέρασε δεμένη πισθάγκωνα από τη φρίκη. Ας τα κοιτάξουμε.

Ας τα κοιτάξουμε, καθώς βροντάνε οι πραιτοριανοί την πόρτα του ταραγμένου τους ύπνου, τη σπάζουν και η νύχτα κυλάει σαν κομμένο κεφάλι στα χεράκια τους. Τρόμος και πάλι. Και τότε το κορμί ανεβαίνει στα μάτια τους και γίνονται ολόκληρα βλέμμα. Ένα βλέμμα καμωμένο από κορμί. Αυτό το σύγκορμο βλέμμα των αρπαγμένων παιδιών. Αυτό το βλέμμα που το κουβαλούν απ’ τον σβέρκο οι ύαινες της τηλοψίας, των υπουργικών συνεδριάσεων και των ασυγκράτητων χαρτοφυλακίων, στις φωλιές τους.

Ας κοιτάξουμε αυτό το τσακισμένο κορμί που έχει μονάχα βλέμμα, ένα βλέμμα πιο μεγάλο απ’ όλες τις οθόνες του κόσμου. Κι αν δεν μπορούμε να δούμε, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε ν’ ακούσουμε. Όχι το κλάμα, όχι τον άγριο θόρυβο της βαρβαρότητας, όχι το πλατάγισμα των λυμάτων, καθώς νομιμοποιούνται τα αισχρότατα.

Ας προσπαθήσουμε ν’ ακούσουμε τον ήχο της σιωπής, τον ήχο της απουσίας τους από τον έξω και τον μέσα μας κόσμο. Αυτό μόνο. Και ίσως τότε, ίσως κάποτε, τα παιδιά με το κορμί στα μάτια καταφέρουν να υποψιαστούν ότι σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχει και το χαμόγελο. Και ίσως τότε, ίσως κάποτε, ο κόσμος να είναι άλλος.

Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL