Είσαι νέος άνθρωπος. Κανονικά θα έπρεπε να πλαταγίζεις έναν ήλιο καμωμένο απ’ όλα τα κρύσταλλα μιας θριαμβικής λύπης, που αλλιώς λέγεται και χορός.
Αλλά εσύ είσαι ακίνητος. Πότε πρόλαβες να κουραστείς τόσο; Πότε πρόλαβες να παγώσεις μέσα στο μυαλό σου; Σε βλέπω και τρομάζω μ’ αυτό το πρόσωπο απαγχονισμένου από τον λαιμοδέτη του. Μ’ αυτό το βλέμμα που φοβάται να δει και πεθαίνει από φόβο. Πότε πρόλαβες να γίνεις νεκρός;
Είσαι νέος άνθρωπος. Θα έπρεπε να ζεις τις πελώριες, ασύντακτες, ακατάσχετες και τελικά άπειρες μέρες της νεότητάς σου. Θα έπρεπε να ιδροκοπάς ξεγεννώντας το χάος πάνω από το γέλιο ενός ποτηριού, ενός κοριτσιού, ενός μολυβιού, όπου «πολλά διαμείβονται».
Κι εσύ; Εσύ έτρεξες να κρυφτείς. Να σιγουρευτείς ότι ο εξευτελισμός σου θα είναι τέλειος. Πότε πρόλαβες; Πού βρήκες τόσο μαύρο για να μουτζουρώσεις όλους τους καθρέφτες της ζωής σου, έτσι που ποτέ να μην αντικρίσεις το πρόσωπό σου; Όχι το βλέμμα σου. Αυτό δεν το αντικρίζεις ποτέ σ’ όσους καθρέφτες κι αν κοιταχτείς, λέει ο Λακάν. Απλώς το πρόσωπό σου -λέω- σ’ έναν χειμώνα των ανθρώπων, σ’ ένα απόβροχο που παίρνει τ’ απάνω της η λύπη και ξαναγίνεται λύπη μιας ευωδιάς επιταφίου, ένα κερί στον επιλύχνιο ύμνο όλων των εσπερινών για τους κατατρεγμένους. Δεν θα το καταφέρεις ποτέ το πρόσωπό σου στον καθρέφτη. Πότε πρόλαβες να υποκύψεις τόσο πολύ στον φασισμό του φόβου για τους άλλους;
Είσαι νέος άνθρωπος κι όμως είσαι αιώνες γέρος - πιο γέρος κι από τον θάνατο. Σε βλέπω και σ’ ακούω καθώς αδειάζεις τη φρίκη σου στον αέρα, μολύνοντάς τον με ιδέες που κρατούν μαχαίρι κι ανανεώνουν το σπαταλημένο αίμα κάθε σφαγής. Πότε πρόλαβες; Πώς έκοψες δρόμο μέσα από την Ιστορία για να φτάσεις σ’ έναν θώκο που ήταν για άλλους ικρίωμα; Πότε πρόλαβες ν’ αρπάξεις τα δελτάρια πείνας και δίψας και οδύνης από τα χέρια των δυναστευμένων και να τα κάνεις ψηφοδέλτια μιας κάλπικης επωνυμίας; Τα κατάφερες, αυτό πρέπει να σου το αναγνωρίσω. Ψηφίστηκες. Είτε στην κάλπη (κι ας είσαι κάλπης), είτε στην τηλοψία, είτε στην κοινωνική δικτύωση και αποδοχή. «Έχει και η αθλιότητα το μερτικό της στην απολαβή» λέει ο Πολ Όστερ στο «Βιβλίο των ψευδαισθήσεων».
Το άδειο βλέμμα σου γεμίζει την άδεια οθόνη σε όλα τα άδεια δωμάτια μιας ζωής άδειας και σκοτεινής. Το άδειο βλέμμα σου φωτίζει το όνειρο του άδειου. Άδειο για το άδειο. Πέτρα και χτίσιμο σε κάθε δίοδο ελπίδας. Έχτισες όλες τις πόρτες και τα παράθυρα (ένα από τα πολλά «πεπραγμένα» σου), έδιωξες τους ανθρώπους και κλείστηκες μέσα κραυγάζοντας «άρον άρον, σταύρωσον αυτούς». Μόνος και άδειος. Στον άδειο πόνο είσαι φυλακισμένος. Θάνατος στους απελπισμένους. Φωνάζεις από τη φυλακή σου. Κι αντέχεις ακόμα πολύ θάνατο. Είναι τόσο άδειο αυτό το πρόσωπο, ώστε μπορεί να χωρέσει όλους τους θανάτους. Γι’ αυτό με τρομάζει. Πότε πρόλαβες να γίνεις τέτοιος χαώδης σκουπιδότοπος, τέτοιος σκουπιδοφάγος που καταπίνει τα πτώματα των αθώων, τη ζωή την ίδια όταν τολμάει να πει το όνομά της;
Πότε πρόλαβες να γίνεις φονιάς; Ένας ατσαλάκωτος φονιάς, με ατσαλάκωτο πρόσωπο, άμεμπτη πρόθεση φόνου, λευκό ποινικό μητρώο αμεταχείριστης συνείδησης, θριαμβική ασημαντότητα σκέψεως, λυρική προχειρότητα κουλτούρας, αγοραστική δεινότητα χρηματοκοίτη επιβήτορα, επιδεικτική μανία προχειρολάγνου χειραντλητή σπέρματος; Πότε πρόλαβες να γίνεις τόσο άθυρμα ώστε κι ο άνεμος ακόμα να μην σε καταδέχεται; Είσαι ακίνητος.
Αλλού φυσάει η ζωή κι εσύ δεν θα το μάθεις ποτέ. Ούτε κι ότι γεννήθηκες έχεις μάθει. Στο πρόσωπό σου δεν φτάνουν πληροφορίες. Έτρεξες γρήγορα και πυροβόλησες. Το πρόσωπό σου. Αυτό πυροβόλησες. Το βλέμμα σου είναι το βλέμμα ενός προσώπου που πυροβολήθηκε ανάμεσα στα μάτια.
Πέτυχες τον στόχο σου. Δεν υπάρχεις. Γι’ αυτό δεν λέω το όνομά σου. Γιατί αυτή η ανοιχτή επιστολή δεν κλείνει εδώ. Δεν κλείνει γιατί είναι ανοιχτή πληγή. Κι όσο θα λυμαίνεσαι τη ζωή στερώντας τη ζωή από τους άλλους θα παραμένει ανοιχτή. Πέραν πάσης αμφιβολίας. Γιατί ο τύπος των ήλων θα είναι πηγή ποταμών από αίμα και δάκρυα.
