Στο Θέατρο Μ54 της οδού Μενάνδρου παρακολουθήσαμε την παράσταση ενός έργου με τον τίτλο «Δωρεάν χώμα για όλους» ή «Τώρα αρχίζω να σε βλέπω κάπως καλύτερα». Πρόκειται για ένα αυτοσχεδιαζόμενο κατά βάση κείμενο-παιχνίδι εμπνευσμένο από τον Μπέκετ και τον Κολτές, που συνομιλεί με τα έργα τους «Περιμένοντας τον Γκοντό» και «Νύχτα πριν από τα δάση» αντίστοιχα. Θέμα του, η μοναξιά και απομόνωση του ανθρώπου, αλλά ιδωμένη μέσα από μία προοπτική απελευθερωτική και εντέλει λυτρωτική όταν οδηγεί στην προσέγγιση του Άλλου.
«Ο πυρήνας της σκέψης μας δημιουργήθηκε γύρω από τις σιωπές του Μπέκετ και τα αποδομημένα θραύσματα λόγου του Κολτές» δηλώνει ο Κωνσταντίνος Τσονόπουλος, ηθοποιός, περφόρμερ, συγγραφέας και πρωταγωνιστής. Η σκηνοθέτιδα Ελένη Μποζά, στην οποία οφείλεται η σύλληψη του έργου, «χτίζει» την παράσταση από σιωπές του Κολτές και μπεκετικά θραύσματα λόγου, στηριγμένη επάνω στη χαρισματική πνευματωμένη -τονίζω ιδιαίτερα τη λέξη- σωματική κατάθεση του Κωνσταντίνου Τσονόπουλου, που είναι τα πάντα: ηθοποιός, περφόρμερ, ακροβάτης, ζογκλέρ και μίμος, μονολεκτικά ποιητής, καταδυόμενος ως τις απώτατες ρίζες του θεάτρου, για να αναδυθεί ξανά μεταμορφωμένος. Οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη συμβάλλουν στη μαγεία. Με την αίθουσα γεμάτη ασφυκτικά από ένα νεανικό κοινό, που παρακολουθεί εκστασιασμένο για να ξεσπάσει στο τέλος σε ένα ενθουσιώδες, ειλικρινές, αυθόρμητο χειροκρότημα. Και αυτό νομίζω είναι το μεγάλο κατόρθωμα της παράστασης, ότι κερδίζει ανεπιφύλακτα τους νέους. Κουράγιο, παιδιά, έχουμε πολύ ανήφορο ακόμη για «να γυρίσει ο ήλιος».
Εργο-ντοκουμέντο
Στο Θέατρο Ρεκτιφιέ είδαμε το έργο του Γιάννη Ασκάρογλου «Ignoramus», ένα επίκαιρο έργο-ντοκουμέντο για τη δυσεύρετη ελευθερία του Τύπου σήμερα στην Ελλάδα και ταυτόχρονα μια καυστική πολιτική σάτιρα από εκείνες που σπανίζουν: Τι γίνεται όταν ο Τύπος περιέρχεται στην ιδιοκτησία των μεγάλων συγκροτημάτων και οι δημοσιογράφοι βρίσκονται σε αβεβαιότητα για το μέλλον τους και σε δεινή απορία περί του «τι να κάνουμε».
Το «Ignoramus» («Δεν γνωρίζουμε, δεν ξέρουμε», άλλως «ούτε ακούσαμε ούτε είδαμε») είναι βασισμένο σε συστηματική μελέτη για το μιντιακό γίγνεσθαι των δημοσιογράφων σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Παρακολουθούμε πώς αντιμετωπίζει την πραγματικότητα του δημοσιογραφικού χώρου μια φέρελπις και ιδεολόγος δημοσιογράφος, πώς εκφράζει τον ποιητικό του οίστρο ένας εξουθενωμένος αρχισυντάκτης και πώς διασκεδάζει την ανία της μια συντάκτρια με σταθερό απωθημένο τη μόνιμη θέση εργασίας. Παρακολουθούμε συγχρόνως να αναδεικνύονται τρεις διαφορετικοί ανθρώπινοι ψυχολογικοί τύποι.
Η σκηνοθεσία και η δραματουργική επεξεργασία είναι του Γιάννη Ασκάρογλου και οι τρεις ρόλοι ενσαρκώνονται με γνώση και δόσεις χιούμορ από τον έμπειρο Δημήτρη Καπετάνιο στον διπλό ρόλο του δημοσιογραφικού εαυτού και του θεατρικού «άλλου» του, όπως και από τις νεότερες Πένυ Μπουκουβάλα και Αιμιλία Σιαφαρίκα, «σωστές» στους κατ’ άξονα αντίθετους αλλά κατοπτρικά «αντικριστούς» ρόλους των δύο γυναικών δημοσιογράφων. Συμμετείχε με το ωραίο τραγούδι της η καλλίφωνη mezzo soprano Βασιλική Σαμαρτζή. Τα σκηνικά-κοστούμια του Γιώργου Τρικκαλιώτη, η κίνηση της Ίριδας Νικολάου, οι φωτισμοί της Άννας Σαπουνάκη, όλα επιμελημένα.
Ερωτευτείτε!
Στο Θέατρο Φούρνος είδαμε τη διαδραστική παράσταση «Ερωτικό μανιφέστο», σε σκηνοθεσία του Ιωάννη Μακρόπουλου, βασισμένη σε κείμενα των William Shakespeare, Pablo Neruda, Frida Kahlo, Κατερίνας Γώγου, Κ.Π. Καβάφη, Γιώργου Σεφέρη, Ντίνου Χριστιανόπουλου, Rumi, James Baldwin, Emily Dickinson κ.ά. Έχουμε ήδη λάβει από την αρχή την προειδοποίηση ότι ο κόσμος θα καταστραφεί σε μία ώρα, εκτός και αν μέσα σε αυτό το διάστημα... προλάβουμε να ερωτευτούμε. Αμ’ έπος αμ’ έργον, λοιπόν. Η συμβατική έννοια της παράστασης καταργείται, με τους ηθοποιούς να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο με τους θεατές. Με μουσικές, χορό και φαντασία δίνεται από τους ηθοποιούς και τους θεατές μαζί η πιο κρίσιμη μάχη της εποχής μας.
Στόχος, η συναισθηματική αφύπνιση και το βίωμα μιας καθηλωτικής μέθεξης, μέσα από τη μεγάλη ποίηση, στο ενιαίο και αδιάσπαστο διαχρονικό είναι, την αενάως παλλόμενη καρδιά του κόσμου. «Εξάρχοντες» αυτής της καθαρτήριας, εξαγνιστικής, μυητικής τελετής, οι ηθοποιοί Ιωάννα Μητσιάλη και Ιωάννης Μακρόπουλος. Με την καταλυτική, κατανυκτική μουσική του Μάνου Αθανασιάδη.
