Καθώς ξεκινάει για ακόμα μια φορά (σαν αέναη υπενθύμιση ματαιότητας των εγκλημάτων) η Εβδομάδα του Μεγάλου Πένθους και το έαρ μέσα στις χούφτες μας «αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος» γίνεται «έαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο» κατά τον Νίκο Καρούζο, είναι ανάγκη πάσα να θυμόμαστε ότι υπάρχει κι εκείνη η άνοιξη που είναι μονάχα μαρτύριο και μονάχα φρίκη και μονάχα οδυρμός χωρίς Ανάσταση. Σ’ αυτό το έαρ που τιμωρεί τους αθώους με θάνατο είναι ανάγκη πάσα να γίνει «η προσευχή του μάχη». Να μην μιλάει μονάχα η τρέλα της σφαγής, να μην λιώνουν οι δρόμοι από τον φλεγόμενο χάλυβα, να μην καίγονται τα παιδιά σαν χάρτινα νομίσματα σ’ ένα άχρηστο και παράλογο χαρτοπαίγνιο, αυτή την τερατώδη μπλόφα όπου ποντάρεται χυδαία η ψυχή της ανθρωπότητας. Είναι ανάγκη πάσα, τουλάχιστον τώρα στην αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας, να μιλούμε μέχρι τα βάθη της συνείδησης για τον μαύρο καιρό των φονιάδων που σταυρώνει αθώους μετατρέποντας τη Γάζα σε πελώριο Γολγοθά και τους δρόμους της αγάπης σε μια ατέλειωτη via crucis, σε μια ατέλειωτη Αππία Οδό, με τους 6.000 σταυρωμένους δούλους και εξαθλιωμένους Ρωμαίους που ακολούθησαν τον Σπάρτακο (71 π.Χ.) να μοιάζουν μικρός αριθμός μπροστά στον τρόμο 50.000 σφαγμένων στη Γάζα που διαρκώς μεγαλώνει μπροστά στα διάπλατα... κλειστά μάτια της ανθρωπότητας.
Ο πόνος ωστόσο, όσο κι αν επιμένουμε να μην βλέπουμε, είναι εδώ. Τα βλέφαρα, όσο κι αν είναι δύσκολο να ανοίξουν από το πηχτό, ξεραμένο αίμα που αντικρίζουν, είναι ανάγκη πάσα να ανοίξουν. Ακόμη κι αν η όραση χρειάζεται να ξεπλυθεί με τα ίδια της τα δάκρυα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
«Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν» λέει ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου» γράφοντας για τη Μεγάλη Τετάρτη. Και συνεχίζει: «Κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται σα να ’ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του ύπνου έχει όλο φαγωθεί και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο μαύρος όγκος που σαλεύει// Ο λίγες μέρες πριν/ ακόμη μόλις αναστεναγμός// Και τώρα μαύρος αιώνας».
Ακριβώς έτσι. Δεν είναι πια στεναγμός. Δεν είναι λίγες μέρες. Είναι ο αιώνας καιρός της σφαγής. Ένας μαύρος αιώνας η κάθε στιγμή του, «κι αργότερα οι νεκροί μες τους ατμούς εκτάδην». Εδώ κανείς δεν σου δείχνει «τον φόβο σε μια χούφτα σκόνη». Εδώ ο φόβος δεν υφίσταται, γιατί έχουν σπάσει όλα τα φράγματα. Μονάχα θάνατος. Πεντακάθαρος και λαμπερός, αστράφτει το λεπίδι του γιατί είναι καμωμένο από χρυσάφι.
Και έχει πρόσωπο αυτός ο θάνατος. Και έχει όνομα. Δεν χρειάζεται να ψάξεις, έρχεται εκείνος και σε βρίσκει, σαν να είναι η φρίκη το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Μόλις 1.19΄΄ ένα βιντεοσκοπημένο απόσπασμα από τη συνάντηση Τραμπ-Νετανιάχου, κι όμως μένεις αποσβολωμένος από την καθολική του φρίκη. Έχουν περάσει κι αν έχουν περάσει τέρατα και φονιάδες από την ιστορία της ανθρωπότητας. Όμως, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τουλάχιστον, ποτέ τέτοια κτηνωδία, να πραγματοποιείται μια γενοκτονία, ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας σαν κάποιο φιλόδοξο business plan και τίποτε άλλο.
Ανατριχιάζεις (δείτε το, υπάρχει στο Διαδίκτυο) ακούγοντας τον Τραμπ να λέει στον Νετανιάχου: «Ξέρεις πώς νιώθω για τη Λωρίδα της Γάζας; Νομίζω ότι είναι ένα απίστευτο κομμάτι σημαντικής ακίνητης περιουσίας. Και θεωρώ πως και οι δυο μας θα πρέπει να έχουμε έναν σημαντικό ρόλο εκεί, ελέγχοντας και κατέχοντας τη Γάζα... κι αν πάρουμε από εκεί τους Παλαιστίνιους και τους στείλουμε στις γύρω χώρες, που νομίζω πολλές απ’ αυτές θα το θέλουν, θα έχουμε μια ελεύθερη ζώνη».
Δεν υπάρχει ζωή. Μονάχα θάνατος. Δεν υπάρχει πατρίδα πνιγμένη στο αίμα, δεν υπάρχουν σφαγμένα παιδιά και μανάδες, δεν υπάρχει Ιστορία. Υπάρχει μόνο «σημαντική ακίνητη περιουσία». This is the end. Αυτό είναι το τέλος της ιστορίας και όχι τα (πάλαι ποτέ μοδάτα) φληναφήματα του Φράνσις Φουκουγιάμα.
«Ω γλυκύ μου έαρ, πού έδυ σου το κάλλος;» λέει ο άγνωστος ποιητής στα Εγκώμια. Ας μην δύσει η ωραιότητα. Ας αγωνιστούμε να μη δύσει ο άνθρωπος: η μόνη πατρίδα της ομορφιάς. Αυτή είναι η πιο μεγάλη Μεγάλη Εβδομάδα της ανθρωπότητας.
