Κανένα σαρκοβόρο θηρίο δεν διαθέτει την αιματοβαμμένη εφευρετικότητα για την εξεύρεση της τροφής που διαθέτουν αυτή η ακόρεστης πείνας κυβέρνηση και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εγκληματώντας όλο και περισσότερο στα μούτρα μιας πληγωμένης, αναστατωμένης και εξοργισμένης κοινωνίας προκειμένου να σκεπάσουν το έγκλημα των Τεμπών με το έγκλημα της συγκάλυψης και της απόδοσης ευθυνών (ποινικών και άλλων) στους ενόχους. Σάπιοι και ανήθικοι έως μυελού οστέων, δεν έχουν κανέναν δισταγμό, κανέναν φραγμό, κανένα πρόβλημα να ομολογήσουν την ενοχή τους «κρύβοντας» τον Τριαντόπουλο από την Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής διά του «ηρωικού» αιτήματός του να παραπεμφθεί στο Δικαστικό Συμβούλιο, παρακάμπτοντας δηλαδή τον οιονεί εισαγγελέα (την Προανακριτική Επιτροπή) και μαζί μ’ αυτόν όλη τη διαδικασία κλήτευσης μαρτύρων και συλλογής αποδείξεων. Και μάλιστα πάνω σε ένα λειψό και κολοβό κατηγορητήριο πλημμεληματικού επιπέδου, που βασίστηκε στην πρόταση του ΠΑΣΟΚ. Το ομολογεί άλλωστε και ο ίδιος ο Χρήστος Τριαντόπουλος στο αίτημά του προς το μονοκομματικό προεδρείο της Προανακριτικής, το οποίο αίτημα γίνεται, όπως διευκρινίζει, σχετικά με την «αποδιδόμενη σε εμένα κατηγορία όπως αυτή οριοθετήθηκε από την πρόταση του ΠΑΣΟΚ».
Για τις μηνύσεις που αραχνιάζουν στα συρτάρια του προέδρου της Βουλής, είτε είναι ο (ανταμειφθείς με τον θώκο του Προέδρου της Δημοκρατίας) Κώστας Τασούλας ο αρνησίδικος είτε είναι ο Νικήτας Κακλαμάνης, ούτε λόγος. Γεγονός που οδηγεί την Προανακριτική Επιτροπή σε περάτωση των εργασιών της με ταχύτητα αναλογικά μεγαλύτερη και από την παραίτηση του Αρίστου Δοξιάδη από την κυβέρνηση. Η αριστεία σε όλο το εγκληματικό της μεγαλείο.
Το ότι ο Μητσοτάκης (που γλιτώνει από τη βάσανο της κλήτευσής του ως μάρτυρας, όπως είχε προαναγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.) έσπευσε, θέλοντας να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν τον αφήνει, με κάθε προκλητικότητα να δηλώσει ότι πρόκειται για «ένα γενναίο βήμα που δεν έχει προηγούμενο» δείχνει ένα και μόνο γεγονός: ότι ο ίδιος είναι ο ιθύνων νους όλης αυτής της άθλιας νεκροπολιτικής, όλου αυτού του οχετού από πύον που δηλητηριάζει την ελληνική κοινωνία και βασανίζει με επιμονή παραλυμένου βασανιστή τη ζωή και την ψυχή των συγγενών και των οικείων των θυμάτων. Των οικείων που κι αυτοί με τη σειρά τους έχουν μετατραπεί, ως να μην έφτανε ο αβάσταχτος πόνος τους, σε θύματα μιας αδίστακτης συμμορίας που τους χλευάζει, τους εμπαίζει, τους κλοτσάει, τους θανατώνει ψυχικά με ζήλο άρτι χειροτονηθέντος διακόνου.
Εδώ, φυσικά, πρέπει τονιστεί ότι η υποδειγματική αξιοπρέπεια, η σοβαρότητα, η αταλάντευτη πίστη στην αξία της δικαιοσύνης και της αλήθειας, με τις οποίες αγωνίζονται οι συγγενείς των θυμάτων αυτού του εγκλήματος, αποτελούν μια τεράστια κατάθεση ηθικού κεφαλαίου στην κοινωνία, την οποία πρέπει οι πάντες που στ’ αλήθεια ενδιαφέρονται για την αξία της ζωής σ’ αυτόν τον τόπο να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού και να μην τη δαπανήσουν ασυλλόγιστα (ας μην μακρηγορούμε επ’ αυτού, όλοι γνωρίζουμε τι θα πει σπατάλη ηθικού αποθέματος), γιατί θα αποδειχτεί πολύτιμη στους σκοτεινούς καιρούς που έρχονται καταπάνω μας.
Δεν έχουμε τίποτε άλλο να περιμένουμε από αυτό το αποτρόπαιο καθεστώς που σκιάζει κάθε εκδήλωση της ζωής μας σε αγαστή σύμπνοια με τους φαιούς εφιάλτες πάνω από την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» κοστίζει ποτάμια αίματος, αμέτρητα κορμιά «πεταμένα στον Σκάμανδρο», στον βωμό κάθε κέρδους, όχι μόνο χρηματικού. Εκτός από τις μεγάλες σφαγές που συνεχίζονται ως απόλυτη διαστροφή του ανθρώπινου είδους από τους μακελάρηδες του κόσμου, τα εγκλήματα αυτής της αγριότητας που επελαύνει συμβαίνουν παντού πια. Τα «Τέμπη της Σερβίας», η πυρκαγιά στη Βόρεια Μακεδονία είναι τα πιο κοντινά μας παραδείγματα αυτής της απίστευτα εφευρετικής θανατοπολιτικής.
Στα καθ’ ημάς, για όποιον νόμιζε πως το φτύσιμο στην κοινωνία με τον εξαμβλωματικό ανασχηματισμό ήταν ο πάτος του βαρελιού ήρθε ο «μικρός ήρως» Τριαντόπουλος σαν το σκυλί της His Master’s Voice να αποδείξει για ακόμα μια φορά ότι από τον πάτο πάντα υπάρχει παρακάτω.
«Ζητείται ελπίς», όπως θα έλεγε ο Αντώνης Σαμαράκης. Υπάρχει; Οι συγγενείς των θυμάτων αποδεικνύουν ότι υπάρχει. Το θέμα είναι οι υπόλοιποι τι κάνουμε μ’ αυτή την ελπίδα της λυπημένης περηφάνιας που σπαρταράει στα χέρια μας.
