Αδυνατούμε να χαλαρώσουμε, στην πόλη και στην ύπαιθρο. Εξαναγκασμένοι να τρέχουμε ακατάπαυστα για να πληρώσουμε τις ζωτικές και τις επιβαλλόμενες, καταναλωτικές, ανάγκες μας. Να συμπιέσουμε τοn χρόνο μας σε χρήσιμο χρήμα.
Η ανάπαυλα συμπλέκεται στο σπίτι με τους παραλυτικούς, αποπροσανατολιστικούς ήχους και τις κατασκευασμένες εικόνες τής κάποιας, πάντα ανοιχτής, μικρής οθόνης. Συνοδεύεται στους τόπους της προδιαγραφείσας «αναψυχής», ακόμα και στις παραλίες, από την πανταχού παρούσα μουσική υπόκρουση που δεν ακούμε και οφείλει να καλύψει τον ανακουφιστικό παφλασμό των κυμάτων, να εμποδίσει την ανάδυση των ονείρων, να ανακόψει τη ροή της συνομιλίας και να κερματίσει τον λόγο, να γεμίσει τη σιωπή που οδηγεί στον κριτικό αναστοχασμό των πράξεων, των δικών μας και των άλλων. Να καταλύσει διά παντός εκείνη την απαιτούμενη συνθήκη «αταραξίας» που οδηγεί στη συναίσθηση του περιβάλλοντος χώρου και στην επί-γνωση του εαυτού μας και των άλλων. Να αναζητήσουμε μιαν άλλη πραγματικότητα από αυτήν που μας σερβίρουν ως «έτοιμο γεύμα» καθημερινά.
Είναι αυτή η άλλη, απτή και μαγική, συμπαντική πραγματικότητα που μας παρουσιάζει στην τελευταία έκθεσή της η καλλιτέχνις Άννα Αμπαριώτου, στην γκαλερί Citronne, στο Κολωνάκι. Ονοματίζοντάς την με την αποδιοπομπαία για κάθε τεχνοκράτη φράση «Η τέχνη τού να μην κάνεις τίποτα». Που αποτελεί και την αστείρευτη πηγή κάθε μορφής δημιουργίας. Προτρέποντάς μας ταυτόχρονα να βαδίσουμε τα μονοπάτια που ανοίγουν τα ψηφιακά της έργα και τα κεραμικά γλυπτά της σε μιαν «παράλληλη πεζοπορία».

Στοιχεία υδρόβιας και χερσαίας πανίδας
Ανακαλύπτουμε έναν κόσμο που συντίθεται από αποσπασματικά, ρεαλιστικά και αισθαντικά αποδοσμένα στοιχεία τής υδρόβιας και της χερσαίας πανίδας. Που αποκτούν μέσα από την αυτόνομη, παλλόμενη συνύπαρξή τους τη δική τους ζωή. Μικροσκοπικά άνθη, που θυμίζουν έντομα, αιχμαλωτίζουν το βλέμμα, περιβεβλημένα με σχήματα κυκλικά, και χάνονται, όπως σε ένα ξέφωτο ή σε μια απρόσμενη αναλαμπή του νου, μέσα στο άπλετο, ονειρικό φως. Ελίσσονται σαν φίδια με την κεφαλή αστερία πάνω σε μια αχνοπράσινη επιφάνεια και μας παρασύρουν με τις αργές, νωχελικές κινήσεις τους σε άγνωστες ατραπούς. Αφαιρετικοί σχηματισμοί, πλασμένοι σαν περιπεπλεγμένες αλυσίδες, που αφήνονται να αιωρούνται στο κενό μαζί με τα τμήματα των κοκκινωπών οργανισμών που διεισδύουν σ΄ αυτές και μοιάζουν ικανοί να τις ξεμπλέξουν. Γαβάθες κίτρινες, γεμισμένες με πολύχρωμες, μικροσκοπικές και μικρές, στρογγυλά σμιλεμένες πέτρες, που θα μπορούσαν να είναι μικρογραφίες σχηματοποιημένων πλανητών, κι ένα κοχύλι στη μέση, στηριζόμενες πάνω σε βάσεις όπου έχουν επικολληθεί μορφώματα σαν μεγάλες αχιβάδες ή μανιτάρια. Ενώ άλλες σφαίρες, μεμονωμένες έχουν τοποθετηθεί στο πλάι τους ρυθμικά.
«Αδιάκοπα σπέρματα της ύλης, σπέρματα ών ουκ έστι αριθμός σε κίνηση αέναη ριγμένα», καθώς γράφει ο Λατίνος ποιητής Λουκρήτιος. Που δεν αφήνουν άλλη επιλογή παρά να παραδεχτούμε «ότι ο ίδιος νόμος αληθεύει και για τη γη και για τον ουρανό, τη θάλασσα, τον ήλιο, τη σελήνη κι όλα τ΄ άλλα: όλα πληθυσμός αμέτρητος, μοναδικό κανένα (… ). Γιατί είναι κι αυτά σώματα που προήλθαν από γέννα όπως τα όντα που εδώ στη γη πληθαίνουν κατά είδος το καθένα». Κι «ότι η φύση ελεύθερη ενεργεί, δεν έχει από πάνω της δυνάστες, με βούληση δική της, μοναχή, χωρίς θεούς, το έργο της ρυθμίζει». Αρκεί μονάχα κάποια στιγμή να σταθούμε, να το παρατηρήσουμε, να το αφουγκρασθούμε και να αφεθούμε, απελευθερωμένοι από τα κάθε λογής δεσμά και φόβητρα που μας τρομοκρατούν, στη σαγήνη του.

INFΟ
Αννα Αμπαριώτου, «Η τέχνη τού να μην κάνεις τίποτα. Παράλληλη πεζοπορία» σε επιμ. Κώστα Πράπογλου
Citronne Gallery, Πατριάρχου Ιωακείμ 19, 4ος όροφος
Διάρκεια έκθεσης: 16 Μαΐου - 29 Ιουνίου 2024
Ώρες λειτουργίας:Τρ./Πεμ./Παρ. 11.00 - 20.00, Τετ./Σαβ. 11.00 - 16.00