Γράφει ο Λέανδρος Πολενάκης (ΑΥΓΗ 3/ 3/ 2024), ανάμεσα σε άλλα, σε ένα από τα συνήθη, έξοχα κείμενά του: «Ο ίδιος ο Σαίξπηρ χαρακτηρίζει, στον “Τίτο Ανδρόνικο”, τη Ρώμη “μια ερημιά γεμάτη τίγρεις”». Σ’ αυτή την έσχατη παρακμή, που μετατρέπει τη Δημοκρατία σε ερημιά γεμάτη τίγρεις, ζούμε. Αυτή η ερημιά, όπου όλες οι τίγρεις και όλες οι αποθηριώσεις των τεράτων κυκλοφορούν ελεύθερες, ήταν που έκοψε το νήμα της ζωής τής μόλις 28χρονης Κυριακής Γρίβα. Ο δολοφόνος της ήταν απλώς το όργανο αυτής της ερημιάς που έρχεται από το βάθος μιας ανδροκρατούμενης και καθυστερημένης κοινωνίας στην οποία πατάει για να διαιωνίζεται -με ήσυχη συνείδηση- μια αισχρή και τρισάθλια καθεστωτική τάξη πραγμάτων. Η οποία επιπροσθέτως κυβερνάει σήμερα τη χώρα επιτείνοντας ραγδαία τη φθορά της.
Η Κυριακή Γρίβα δολοφονήθηκε επειδή ήταν γυναίκα. Δολοφονήθηκε επειδή δεν ήταν κανείς εκεί για να την προστατέψει, επειδή ήταν γυναίκα. Αν ήταν ένας παιδοβιαστής και μαστροπός, με τη σημαία στο χέρι μέσα στην εκκλησία, τις φωτογραφίες με τους αρχιπαπάδες της μισαλλοδοξίας και τις σχέσεις με το κυβερνών κόμμα, ένα ολόκληρο σύστημα θα έβαζε όλα τα σκυλιά του πολέμου για να τον προστατέψει. Μην ξεχνάμε ότι η εισαγγελέας της έδρας πρότεινε (και ο πρόεδρος του ΜΟΔ ψήφισε υπέρ) την αθώωση του Μίχου από τις κατηγορίες του βιασμού και τις μαστροπείας ενός 11χρονου κοριτσιού.
Αυτή είναι η ερημιά της δημοκρατίας που αφήνει τις τίγρεις να κυκλοφορούν ελεύθερες. Να δολοφονούν επειδή μπορούν. Δεν ήταν κανείς εκεί για να προστατέψει το δημοκρατικό δικαίωμα της Κυριακής Γρίβα να υπάρχει. Το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων δεν υπήρχε γι’ αυτήν. Ούτε αξιωματικός υπηρεσίας. Ούτε περιπολικό. Ούτε κινητοποίηση για την προστασία της. Ούτε σκοπός στην είσοδο. Τίποτα. Μονάχα ερημιά. Ας θυμηθούμε τις συμβουλές προς επίδοξους γυναικοκτόνους που έδινε (21/6/2021) ο έκπτωτος συνδικαλιστής της ΕΛ.ΑΣ. Σταύρος Μπαλάσκας, μετά τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά, για να καταλάβουμε ποιοι είναι οι τίγρεις και οι λύκοι (κατά τον δικηγόρο Θανάση Καμπαγιάννη) που οδηγούν στην απερήμωση και τον φασισμό μια ολόκληρη κοινωνία.
Είναι οι ίδιοι λύκοι που θίχτηκαν με τη σημαία - καταγγελία της Γεωργίας Λαλέ (οι ίδιοι που δεν θίχτηκαν με τη σημαία στα χέρια του Μίχου), με τους οποίους έσπευσε να συνταχθεί ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης, δίνοντας εντολή να κατεβεί ένα έργο τέχνης.
Αυτή είναι η ερημιά στην εποχή των τεράτων, όπως κυλάει ορμητικά από το στόμα του θλιβερού Χρυσοχοΐδη ή από το στόμα του Φλωρίδη μαζί με το χώμα των Τεμπών. Ή όπως διατυμπανίζεται από τους φριχτούς καραγκιόζηδες βουλευτές της Ν.Δ. (με την έννοια της συμμετοχής σ’ ένα τερατώδες θέατρο σκιών), τη στιγμή που χειροκροτούσαν τον αχ Καραμανλή και τον πρωθυπουργό χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας. Φυσικά ο πρωθυπουργός δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα ενός κράτους - φονιά, όπου πάντοτε πλεονάζουν οι δάσκαλοι και οι γιατροί και ποτέ δεν είναι αρκετοί οι αστυνομικοί.
Ειδικά όταν πρόκειται για γυναικοκτονίες μπροστά σε αστυνομικό τμήμα. Ενώ, παρά τη λειψανδρία τους, είναι πάντοτε ηρωικά παρόντες για να σκοτώσουν παραβατικούς νεαρούς Ρομά όπως τον Νίκο Σαμπάνη (υπό τα συγχαρητήρια του πολιτικού τους προϊσταμένου Τάκη Θεοδωρικάκου), παιδιά όπως ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, έμφυλες «μη κανονικές» θηλυκότητες όπως ο Ζακ/Ζακί Κωστόπουλος, αγγέλους με σηκωμένη γροθιά όπως ο Βασίλειος Μάγγος.
Οι αστυνομικοί ήταν ηρωικά παρόντες στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων, όπως και σε κάθε συγκέντρωση διεκδίκησης. Έτοιμοι να δείρουν, να συλλάβουν, έτοιμοι να ψευδομαρτυρήσουν και να γίνουν πιστευτοί από ανακριτές και εισαγγελείς. Μια Δημοκρατία της ερημιάς, της τίγρης και του λύκου, αλλά όχι της λυκοποριάς.
Γι’ αυτό ανατριχιάζω κάθε φορά που ακούω την κραυγή «ποτέ ξανά». Οι τίγρεις δεν καταλαβαίνουν από τέτοια. Ούτε καν τη λέξη «γυναικοκτονία» επιτρέπουν. Γιατί ξέρουν πως όταν ακουστεί η γλώσσα, η ερημιά αποκτάει σχήμα. Και μπορείς να την πολεμήσεις. Αυτό εχθρεύονται λυσσαλέα, αδιαφορώντας για τον αριθμό των θυμάτων. «Τα όρια της γλώσσας» έλεγε ο L. Wittgenstein «είναι τα όρια του ανθρώπινου μυαλού. Όσα ξέρω είναι αυτά για τα οποία έχω λέξεις». Κι όταν οι λέξεις τελειώνουν, αρχίζει η ερημιά.
