Βαθιά στον χρόνο και στην ουσία της είναι η σχέση της Αριστεράς με τις βιβλιοθήκες και το βιβλίο. Από τις εργατικές λέσχες της Δυτικής Ευρώπης του 19ου αιώνα, που με όπλα τις βιβλιοθήκες και τα βιβλία προσπαθούσαν να μορφώσουν και να καλλιεργήσουν την εργατική τάξη, στις αρχές της Οκτωβριανής Επανάστασης, όταν ήδη από τον Νοέμβριο του 1917 ο Λένιν ξεκινά το πρόγραμμα οργάνωσης των βιβλιοθηκών στη Ρωσία, στις βιβλιοθήκες της ΕΠΟΝ στα χωριά της ελεύθερης Ελλάδας την περίοδο της Κατοχής, ένα ισχυρό νήμα συνδέει την Αριστερά, τους αγώνες της για μια καλύτερη κοινωνία για όλους, τις βιβλιοθήκες και το βιβλίο.
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, ήδη από το 1974, μια σειρά προσωπικοτήτων, κυρίως της Αριστεράς, πρωτοστατούν στην ίδρυση, αναδιοργάνωση και επαναλειτουργία πλήθους βιβλιοθηκών. Η πεποίθηση ότι μέσα από το βιβλίο και την ανάγνωση το μορφωτικό επίπεδο του λαού θα καλυτερέψει είναι σταθερή.
Καθώς τα χρόνια περνούν, οι τεχνολογικές αλλά και οι κοινωνικοοικονομικές αλλαγές αναδιαμορφώνουν άρδην τις έννοιες της μόρφωσης, της εκπαίδευσης, της παιδείας και της ψυχαγωγίας. Σταθερή παραδοχή σε όλο αυτό το διάστημα είναι ότι οι βιβλιοθήκες είναι απαραίτητο στοιχείο μιας δημοκρατικής και συμμετοχικής κοινωνίας. Δημόσιοι χώροι υποδέχονται το σύνολο των μελών της κοινότητας που εξυπηρετούν χωρίς αποκλεισμούς, διαθέτουν, πλέον, τους χώρους τους (φυσικούς ή ψηφιακούς) για περισσότερες δράσεις και προσφέρουν ακόμα πολλές υπηρεσίες, που είναι απαραίτητες για τη συμμετοχή όλων στην κοινωνία της γνώσης.
Καθώς οι εποχές αλλάζουν, τα σύννεφα της Ακροδεξιάς και του φασισμού πυκνώνουν στον ορίζοντα της Ευρώπης και της χώρας μας, οι κοινωνικές και οι οικονομικές ανισότητες διευρύνονται, η απάντηση της Αριστεράς πρέπει να είναι σταθερά προσανατολισμένη αρχικά προς την ανακούφιση των δεινών και εντέλει προς τη σταδιακή μετεξέλιξη της κοινωνίας προς ένα δικαιότερο και δημοκρατικότερο μοντέλο διακυβέρνησης.
Μέσα στα αιτήματά της οφείλει να είναι και η διά βίου μόρφωση των ανθρώπων, ανεξαρτήτως της κοινωνικής τους τάξης ή όποιων άλλων ιδιαιτεροτήτων τους χαρακτηρίζουν σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Πάγιο αίτημα, η χάραξη μιας Εθνικής Πολιτικής Βιβλίου και Βιβλιοθηκών και η οργάνωση ενός Εθνικού Δικτύου Λαϊκών Βιβλιοθηκών που να καλύπτει το σύνολο της χώρας.
Βιβλιοθήκες λειτουργικές, με προϋπολογισμούς και προσωπικό, με υπηρεσίες και δράσεις. Όλα αυτά θα έπρεπε να βρίσκονται στην καρδιά κάθε αριστερής πολιτικής στα πεδία του Πολιτισμού, της Παιδείας, της συμπερίληψης, της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Δεν αρκεί η ιστορική αγάπη για το βιβλίο. Οφείλει η Αριστερά να απαιτήσει και να υλοποιήσει ένα μακροχρόνιο σχέδιο για την ανάπτυξη των βιβλιοθηκών του τόπου. Με σκοπό και κέντρο τον άνθρωπο και τη δικαιοσύνη.
