Τρεις πρόσφατες κυκλοφορίες από την εγχώρια δισκογραφία στο μικροσκόπιο. Μια ωραία jazz συλλογή τραγουδιών από τους Kepler is Free, ένα γνήσιο ψυχοπαίδι του southern rock διά χειρός Lucky Shots και ένα καλλιεργημένο art pop πείραμα του Johnny Labelle
Ενας προσεγμένος jazz δίσκος με γνησιότητα στις προθέσεις
Kepler is Free «Second light»
Κυκλοφορεί από τη Veego Records
Η Αθήνα βρήκε επιτέλους την αστική jazz που της ταιριάζει. Το σχήμα των Kepler is Free διαθέτει ιδιαίτερη ευαισθησία ως προς τη διαχείριση των προσμείξεων των ειδών και έχει ξεκάθαρη αντίληψη γύρω από το πώς πρέπει να ακούγεται η cool jazz. Τα κομμάτια του δίσκου αυτού αναδίδουν μία γνησιότητα: στις προθέσεις, στην εκτέλεση, στην υψηλή αισθητική. Η κιμπάρικη πολυτέλεια του διαχρονικού ροκ και η street κουλτούρα του κλασικού hip hop είναι τα βασικά καρυκεύματα για ένα προσεγμένο άλμπουμ, που είναι ιδανικό να ακούγεται το σούρουπο - τις στιγμές που μια πανοραμική εικόνα κάνει τη μεγαλούπολη να μοιάζει πιο όμορφη από ποτέ.
Ο Σωκράτης Τσέντογλου στα τύμπανα, ο Γιώργος Μιγδάνης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Νικηφόρος Νούτζεντ στα πλήκτρα, ο Σπύρος Ζάρδας στην τρομπέτα και ο Βασίλης Αλεξόπουλος στο μπάσο καταφέρνουν και προκρίνουν τις μελωδικές τους αναπτύξεις και την ονειρική αίσθηση των ρυθμών τους. Τα τραγούδια τους αντλούν από τη μουσική μας μνήμη, που έχει κρατήσει μόνο τις ψυχικές επιγεύσεις των καλύτερων jazz και rock fusion δίσκων που αγαπήσαμε. Προσέξτε σε τραγούδια όπως το «Eris» τον τρόπο που το καλά οργανωμένο σχήμα παιδεύει με μεγάλη αγάπη τις μελωδίες του, τις περνάει από την κονίστρα της αυθεντικής hip hop, τις πλάθει μέσα στο μεγάλο καζάνι της jazz, μέσα από μια ρυθμολογία που δεν κωλώνει πουθενά. Συνεπαρμένοι και οι ίδιοι από τις δυνατότητες του δημιουργικού ενστίκτου τους, μας συνεπαίρνουν κι εμάς σε πολλά σημεία. Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουν τον ακροατή προκαλεί ενθουσιασμό και δυνατά χειροκροτήματα.
Χορταστικό και πειθαρχημένο southern rock
Lucky Shots «Armadillos & giant burritos»
Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου EP με τίτλο «California grizzly» (2019) οι Lucky Shots κυκλοφορούν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά: ένα southern rock μπουκέτο από τραγούδια, άλλα πιο ανθισμένα, άλλα λιγότερο, με ανεβασμένο τον δείκτη της ονειροφαντασίας. Οι Lucky Shots προσφέρουν εννέα σκουριασμένα κομμάτια από τις ρίζες του καθαρόαιμου αμερικανικού ροκ, που άνθισε στα τέλη του ’70 και στις αρχές του ’80, και δείχνουν ανέλπιστη πειθαρχία σε «καπνισμένες» εκτελέσεις και πύρινες κιθάρες.
Οι μουσικοί της μπάντας έχουν βαθιά γνώση της παράδοσης που υπηρετούν, αλλά το κυριότερο είναι πως έχουν μεγάλη αγάπη για το είδος. Από τον ανοιχτό ορίζοντα των ZZ Top και τις blues νοστιμιές των Black Crowes μέχρι τα riffs των Led Zeppelin, οι Lucky Shots φωνάζουν περήφανα τις καταβολές τους και χαίρονται τη σφριγηλότητά τους και τα δίκαια ντεσιμπέλ τους. Ο Λουκιανός Λιούμπας στα φωνητικά, ο Στάθης Αλεξόπουλος στην κιθάρα, ο Σπύρος Μισυρλής στα ντραμς και ο Νίκος Κούτρας στο μπάσο σε κάνουν να νιώθεις ότι γράφουν και παίζουν μουσική με στοχοπροσήλωση να αρπάξουν το σκήπτρο του vintage μάστορα, με κίνητρο να προσφέρουν, να μοιραστούν και να επικοινωνήσουν την αγάπη τους για τη μουσική παράδοση στην οποία θέλουν να ανήκουν. Ακόμη και αν οι ιδέες τους δεν είναι απόλυτα ανεπτυγμένες, είναι τέτοια η κιθαριστική ενέργεια του συγκροτήματος που καταφέρνει να προτείνει ωραία ρεφρέν ως το αντίδοτο στις «αντιραδιοφωνικές» μέρες των τραγουδιών που ξεπήδησαν από ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Ένα καλλιεργημένο art pop πείραμα
Johnny Labelle «May your dreams come true»
Κυκλοφορεί από την Inner Ear
Δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης του ταλέντου του ο Johnny Labelle. Πρόκειται για μουσικό πολυεργαλείο που τραγουδάει, είναι στα πλήκτρα και ενορχηστρώνει αυτή την αιθέρια art pop παραγωγή, που μερικές στιγμές ακούγεται γενναία και αληθινά σπουδαία. Οι περιπετειώδεις αναπτύξεις του Scott Walker και η καλαισθησία του David Sylvian έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στον δίσκο «May your dreams come true». Ο νεαρός crooner, όμως, δεν τρώει από τα έτοιμα, αντιθέτως έχει την υπομονή να ψάξει να βρει τη δική του γλώσσα μέσα από τις αναφορές και τις επιρροές του.
Μετά το ντεμπούτο του με τίτλο «Cold fruit» και το «XVIII» που ακολούθησε, ο Labelle επιχειρεί αυτή τη φορά ένα δύσκολο και απαιτητικό art pop πείραμα, από αυτά που έχουμε συνηθίσει να γκρινιάζουμε πως δεν παράγονται στη χώρα μας. Πρόκειται για ένα χειροποίητο art pop δοκίμιο που, όσο και αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να ανακαλύψω αδύναμες στιγμές, καθώς καμία μελωδία δεν παραπατάει, καμία ιδέα δεν μετεωρίζεται αμήχανα και κανένα τραγούδι δεν έχει περιττό λίπος. Ο τρίτος δίσκος του βαρύτονου ερμηνευτή μοιάζει με installation σε έκθεση που είναι για λίγα και εκλεκτά μέλη της ιντελιγκέντσιας της πόλης. Η μεγαλύτερη ικανότητά του Labelle είναι να συλλαμβάνει τις μελωδίες και αμέσως να τις αφήνει ελεύθερες στον αέρα, πριν προλάβει να τις εξημερώσει. Το άλμπουμ ξεχειλίζει από σοφιστικέ πνεύμα και από μια έντεχνη ((με μια πιο κυριολεκτική έννοια του όρου απ’ ό,τι συνήθως τη φορτίζουμε), πολυεπίπεδη -κεντημένη σε ψιλό-ψιλό καμβά- αισθητική που ανάγεται στον πολιτισμό του δημιουργού.
