Προκάλεσε πράγματι (αλγεινή) εντύπωση η τελευταία, βιαστική παρουσία του πρωθυπουργού στη Βουλή με την απέλπιδα προσπάθειά του να αποποιηθεί για ακόμη μια φορά τις ευθύνες του για τη σοβαρότερη θεσμική εκτροπή της χώρας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, που αφορά το ζήτημα των παρακολουθήσεων πολιτικών προσώπων, ανώτατων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, δημοσιογράφων και απλών πολιτών είτε από την ΕΥΠ, της οποίας ηγείται, είτε από το παράνομο λογισμικό Predator, το οποίο φέρεται ότι εισήγαγε στην Ελλάδα ο πρόσφατα παραιτηθείς γενικός γραμματέας του Γραφείου του και ανιψιός του Γρηγόρης Δημητριάδης.
Αποκαλύφθηκε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο η τακτική συγκάλυψής του με το τέχνασμα της πύκνωσης του χρόνου σε «στιγμές» αληθινές και ψευδείς από το παρελθόν και το παρόν. Τη σύνδεση του σκανδάλου Κοσκωτά και της σχέσης του με το ΠΑΣΟΚ με το «σκάνδαλο Καλογρίτσα» και την υποτιθέμενη οικονομική του σχέση με τον Νίκο Παππά, της δήθεν «αποδοχής» των ψήφων του εγκληματικού μορφώματος της Χρυσής από τον τέως πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση για την αλλαγή του εκλογικού νόμου -την οποία, ως γνωστό, Ν.Δ και Χ.Α. καταψήφισαν-, του «ανοίγματος των συνόρων για πρόσφυγες και μετανάστες» από τον ΣΥΡΙΖΑ και του κλεισίματός τους, και της δραστικής μείωσής τους επί κυβέρνησης Μητσοτάκη με τον φράχτη του Έβρου, που τους αναγκάζει να θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο.
Αποσιωπώντας τις παράνομες επαναπροωθήσεις και τον εκτοπισμό τους από τις πόλεις και τον εγκλωβισμό σε στρατόπεδα κράτησης, αριθμοποιώντας τους για πολλοστή φορά. Έτσι ώστε να αποφύγει να μιλήσει για το παρακράτος που έστησε ο ίδιος, παραβιάζοντας το ίδιο το σύνταγμα. Να καταφύγει στο τέλος στην προσφιλή γραμμική αφήγηση του χρόνου της επιτυχούς διακυβέρνησής του για να αλιεύσει ψήφους και να εδραιώσει το καθεστώς του μέσα στα θολά νερά της αδιαφάνειας και του ψεύδους, με την ελπίδα ότι οι πολίτες αυτής χώρας δεν διαθέτουν μόνο τη μνήμη αλλά και τη συμπεριφορά ενός χρυσόψαρου σε αιχμαλωσία.
«Κατάσταση Ιστορίας»
Η έννοια του χρόνου, όχι φυσικά ως διαχειρίσιμου κατά το δοκούν χρόνου κατάχρησης της εξουσίας, αλλά ως «μια κατάσταση Ιστορίας» στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον είναι το ζήτημα που απασχολεί τη ζωγράφο Μαρία Πάστρα στην ομώνυμη πρώτη της ατομική έκθεση στην αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, στην Ακρόπολη. Δανείζεται, καθώς γράφει τον όρο από την κβαντομηχανική, όπου αυτός αναφέρεται «ως ένα σύστημα ολικά στατικό, το οποίο ωστόσο μπορεί να εμπεριέχει ένα υποσύστημα… που εξελίσσεται κάτω από την οπτική ενός παρατηρητή μέσα σ’ αυτό». Αναλαμβάνει τον ρόλο αυτόν ως καλλιτέχνης για να το διερευνήσει πάνω στον καμβά χρησιμοποιώντας μολύβια, ακουαρέλες, λάδια.
Ξεκινά με τις αφηγήσεις του πατέρα της για την Αθήνα που αυτός βίωσε στα παιδικά του χρόνια της δύσκολης Κατοχής και των αγώνων για την ελευθερία ως πλανόδιος μικροπωλητής και ως ρομαντικός νέος στον Μεσοπόλεμο. Τις εμπλουτίζει με τις γνώσεις της στα φυσικομαθηματικά, εικόνες από το Διαδίκτυο, προσωπικές φωτογραφίες, τα ακούσματα της Δανάης και του Αττίκ, τα διαβάσματα του Πόε, του Μπόρχες ή του Κ.Σ. Λιούις. Δένει το σχέδιο και την πιστή καταγραφή του αστικού χώρου, των θαλασσινών τοπίων και των φιγούρων της με διάφανες, τρυφερές λαζούρες και εκρηκτικές χρωματικές και φωτεινές κηλίδες.
Ξεναγεί τον θεατή της, με οδηγό τον πλάνητα του 19ου αιώνα και τον σύγχρονο ταξιδιώτη με το σακίδιο, σε τόπους όπου συνυπάρχουν αρχαία, μοντέρνα και νεοκλασικά κτήρια, όπου οι κοπέλες με τα σορτς και τα τζιν παίζουν μπάλα δίπλα στις κορασίδες που αγναντεύουν τη θάλασσα, η κυρία με το ομπρελίνο συναντά τη νεαρή που κάνει τζόκιγκ, όπως οι τουρίστες που βγάζουν σέλφι μπροστά από τους μισοβυθισμένους σε ομιχλώδη σύννεφα αρχαίους, δωρικούς ναούς και τους παλιούς αθηναϊκούς οικίσκους με τα ακροκέραμα, τους άντρες που κάθονται στο τραπέζι του καφενείου και τη μοναχική γυναίκα που πίνει τον καφέ της, ενώ το κοριτσάκι με το παλιομοδίτικο φόρεμα στρέφει το βλέμμα στους νέους που χορεύουν και χαμογελά.
Η Μαρία Πάστρα δείχνει με την τελευταία της δουλειά ότι το χθες με το σήμερα μπορούν να συνυπάρξουν σε παράλληλα σύμπαντα, όπως στο όνειρο και στη μνήμη. Τίποτα δεν χάνεται, αρκεί να αντισταθούμε στην ισοπεδωτική λήθη στην οποία προσπαθούν να μας ρίξουν.
Info:
Μαρία Πάστρα,
«History State», σε επιμέλεια Λουΐζας Καραπιδάκη,
αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, Λεμπέση 4, Ακρόπολη
Διάρκεια έκθεσης: 12 Ιανουαρίου-4 Φεβρουαρίου 2023
Ώρες λειτουργίας: Τρ./ Πεμ./Παρ. 11 π.μ.-2.30 μ.μ. και 5.30 μ.μ.-8.30 μ.μ., Τετ. 11 π.μ.-5 μ.μ., Σαβ. 11 π.μ.-4 μ.μ.
