Βρέθηκα στην Καλαμάτα φιλοξενούμενη του 28ου Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας για δύο ημέρες στις 15 και 16 Ιουλίου, στην πρεμιέρα και την επομένη. Παρακολούθησα όλα αυτά που έγιναν το πρώτο βράδυ που στιγματίστηκαν από την προκλητική αποχώρηση της Υπουργού Πολιτισμού της κ. Μενδώνη, η οποία υποτιμώντας τον θεσμό δεν παρακολούθησε καμμία παράσταση, έκανε δηλώσεις έτσι όπως τις είχε προγραμματίσει και τράπηκε σε φυγή όταν πληροφορήθηκε για την δράση του ενός χορευτή που αφορά την προκλητική αποφυλάκιση του παιδοβιαστή Λιγνάδη.
Καμία προνοητικότητα, καμία ευφυία, μάλλον εκτίμησε ότι η Καλαμάτα είναι πιο «ασφαλής» γι αυτήn από ό,τι η Επίδαυρος. Και τελικά η Καλαμάτα έγινε η θρυαλλίδα της αποδοκιμασίας της. Οι ακτιβισμοί συνεχίζονται σε όλη την Ελλάδα και μάλλον η κ, Μενδώνη δεν θα δει πολιτιστική παράσταση φέτος…Κάθε πανό που αναρτάται και αφορά τον Λιγνάδη, τα χειροκροτήματα ακούγονται και ως αποδοκιμασία της Υπουργού Πολιτισμού που βλέπει παντού Συριζαίους να εργαλειοποιούν την προκλητική δικαστική απόφαση. Ο ακτιβισμός, δεν επισκιάζει, δεν ακυρώνει το καλλιτεχνικό γεγονός που εκτυλίσσεται σε κάθε θεατρική σκηνή. Οι ακτιβιστές δεν αποζητούν λίγα λεπτά δημοσιότητας, γιατί έχουν τον δικό τους χρόνο της παράστασης. Επίσης είναι διεθνώς καταξιωμένοι και έχουν βρεθεί και χειροκροτηθεί από πολύ μεγαλύτερο πλήθος. Ο ακτιβισμός είναι στάση ζωής, δεν είναι εγωισμός και ματαιοδοξία. Μόνο αυτός που είναι ακτιβιστής το κατανοεί...
Και στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας η δράση του χορευτή των Peeping Tom, που ανάρτησε το πανό στα αγγλικά «Οι βιαστές πρέπει να είναι στην φυλακή», δεν επισκίασε το καλλιτεχνικό γεγονός. Παρακολούθησα δυο εξαιρετικές παραστάσεις τις δύο πρώτες ημέρες. Το φεστιβάλ Καλαμάτας «άνοιξε» με μια παράσταση τριών Ιταλών χορευτών αφιερωμένη και στον κορυφαίο έλληνα ορειβάτη Αντώνη Σύκαρη, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στις λευκές βουνοκορφές που αγάπησε..
«White out – Η κατάκτηση του μάταιου», ο τίτλος της παράστασης του Ιταλού από το Τορίνο του Pier Giorgio Milano. Είναι ο σκηνοθέτης , ο σκηνογράφος ,αλλά και ένας από τους τρείς χορευτές της παράστασης. Οι χορευτές είναι και ορειβάτες στην πραγματική τους ζωή. Ετσι επιχείρησαν να μεταφέρουν σε θεατρική σκηνή την απεραντοσύνη της φύσης ,την μανία της φύσης ,την χιονοθύελλα , την μάχη για την επιβίωση και τις δυσκολίες αλλά και την αναμέτρηση με τον κίνδυνο, τον θάνατο που είναι κρυμμένος στις λευκές βουνοκορφές. Να καταγράψουν με τον χορό και την μουσική όλη την ψυχοσύνθεση εκείνων των ορειβατών που δοκιμάζοντας τα όρια τους επιχειρούν το μάταιο. Κάποιοι το κατακτούν, άλλοι χάνονται στο άπειρο.
Η σκηνή του Μεγάρου της Καλαμάτας μετατράπηκε σε βουνοκορφή. Χιόνια, ορειβάτες παγωμένοι ,χιονισμένοι, κοκκαλιασμένοι (καταπληκτικά κουστούμια), σκηνή που την παρασέρνει η χιονοθύελλα αλλά όλα ξεκινούν από μια παρέα τριών αγοριών που με ένα μαγνητόφωνο στο σακίδιο απολαμβάνουν ως εκδρομή το βουνό. Χορεύουν, παίζουν, ερωτεύονται , απολαμβάνουν την νύχτα στο βουνό, μέχρι που η χαρά μετατρέπεται σε μάχη για την ζωή. Εκεί η χορευτική παράσταση μεταβολίζεται σε κινηματογραφική. Υπάρχουν σκηνές όπου ο χορός με τα σκι ,νομίζεις ότι είναι με μαγνήτες ή με αόρατα σχοινιά που κρατούν τον αιωρούμενο χορευτή. Τα σκι όχι μόνο δεν εμποδίζουν, αλλά μετατρέπουν τους χορευτές σε αερικά. Η σκηνή της αναρρίχησης με την πτώση που σου κόβει την ανάσα είναι ο συμβολισμός της κατάκτησης του άπειρου. Απίστευτη τεχνογνωσία να λύνει και να δένει ο χορευτής-ορειβάτης τον εξοπλισμό που είναι ενσωματωμένος πάνω του και την στολή του ,όταν χρειάζεται να απαλλαγεί από αυτήν.
Ο θεατής βιώνει την χαρά τους, την ανεμελιά τους, την αγωνία τους, την κούραση, την εξάντληση,τον φόβο,την κατακρήμνισή τους, την πάλη για την διάσωση όλων και μετά την ανάγκη της διάσωσης αυτών που επέζησαν. Η απεραντοσύνη του βουνού, μεταφρέθηκε χωρίς να κλειστεί στο θέατρο. Η παράσταση αφιερωμένοι σε όλους εκείνους που κυνηγούν το μάταιο.
Στο τέλος της παράστασης η Λίντα Καπετανέα -καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ- διάβασε μια επιστολή της οικογένειας του Αντώνη Σύκαρη, ο οποίος κατέκτησε 6 βουνοκορφές και «έπιασε» τα 8 χιλιάδες μέτρα. «Ο Αντώνης είναι αθάνατος και μας δίδαξε ότι μπορούμε να υπερβούμε τα όρια μας, ότι έχουμε δύναμη να ανακαλύψουμε όλες τις δυνάμεις που έχουμε μέσα μας,ότι πρέπει να κυνηγάμε τους στόχους μας και να πορευόμαστε με αγάπη , αλληλεγγύη και γνησιότητα» τα λόγια της οικογένειας. Το κείμενο διαβάστηκε και από τους Ιταλούς χορευτές στα αγγλικά. Ας καταχτήσουμε το μάταιο, το μήνυμα της παράστασης.
Η δεύτερη παράσταση είναι το «Τρίπτυχο των Peeping Tom. Η τριλογία: "The Missing door", "The lost room", "The hidden Floor". Ένα τριπλό παιγνίδι , όπου «κεκλεισμένων των θυρών» ο καθένας επιχειρεί να δημιουργήσει την δική του πραγματικότητα. Είχες την αίσθηση ότι παρακολουθείς θέατρο -γιατί υπήρχαν κανονικά σκηνικά, που μάλιστα μπροστά στα μάτια των θεατών αλλάζανε για το πέρασμα στην επόμενη σκηνή, λύνοντας το μυστήριο του θεάτρου. Είχε διαλόγους. Μπερδευόσουν αν έβλεπες ηθοποιούς ή χορευτές. Ηταν όλοι τους όμως χορευτές. Νόμιζες πώς έβλεπες θεατρική παράσταση του Ιψεν γιατί όλη η ατμόσφαιρα ( σκηνική και σημειολογική)ήταν σκοτεινή, γιατί και η υπαρξιακή αναζήτηση κάνει βουτιά στο μαύρο, αναζητώντας το φώς. Είχες την αίσθηση ότι παρακολουθείς κινηματογράφο , σαν τις ταινίες του Λάνθιμου. Είχες την αίσθηση ότι διαβάζεις αστυνομικό βιβλίο θρίλερ, με θανάτους, αίματα, πυρκαγιές, κατακλυσμούς ,πλημμύρες, δυνατούς αγέρηδες που παραβιάζουν κλεισμένες πόρτες, ψυχές και ζωές, ντουλάπες γεμάτους σκελετούς, με την μνήμη να πηγαινοέρχεται στο χρόνο γιατί ο χώρος είναι δεδομένος και ασφυκτικός, εφιάλτες και ερινύες να ξεπηδούν από τα στρώματα μαζί με νεογέννητα μωρά. Και την ίδια στιγμή νέοι χορευτές, αγόρια και κορίτσια απ όλο τον κόσμο , αν και το συγκρότημα είναι βελγικό,να δείχνουν τις δυνατότητες και την πλαστικότητα του σώματος να εκφράζει χωρίς λόγια τα συναισθήματα. Όλα με συμβολισμό και σημειολογία.
Η εικόνα -πλάνο με ένα καραβάκι που διασχίζει την σκηνή και χάνεται είναι όπως ο δικός μας πεπερασμένος χρόνος και η ζωή όλων μας. Την επόμενη σκηνή βρισκόμαστε στο εστιατόριο και το μπαρ ενός πλοίου που έριξε άγκυρες, όπου οι επιβάτες (σ.σ της ζωής ) επιχειρούν να σωθούν ενώ έξω μαίνεται κατακλυσμός και πυρκαγιά. Μάταια. Κανείς δεν σώζεται από την Κόλαση του Δάντη. Οι χορευτές παλεύουν με τα νερά και χάνονται στην μαύρη τρύπα.. Απίστευτα τρικ που σε μαγεύουν και σε αφήνουν άφωνο. Σαν την μαγεία του τσίρκου. Οι δύο χορογράφοι η Gabriella Carrizo και ο Frank Chartier επεξεργάστηκαν τρία έργα σύντομης διάρκειας, για το πώς διαφορετικά σώματα, διαφορετικοί κώδικες, διαφορετικές μέθοδοι διδασκαλίας , μπορούν να επικοινωνήσουν και να αλληλοτροφοδοτηθούν.Χορός, θέατρο, τσίρκο.Νέες παρασταστικές τέχνες. Η παράσταση καταχειροκροτήθηκε..
