«Να τρως καλά για να μεγαλώσεις, γιατί είσαι τοσοδούλι!» μού έλεγε ενώ μου μαγείρευε και ήξερε πόσο δύσκολο παιδάκι ήμουν στο φαγητό.
Είχε συνεννοηθεί με τη μητέρα μου, που τόσο έμοιαζαν και τόσο εκτιμούσαν η μία την άλλη. Ξέρεις τι είναι για ένα παιδί χωρισμένων γονιών οι σύντροφοι των γονιών σου να έχουν σχέσεις εκτίμησης μαζί τους; Παράδεισος για τη ραγισμένη καρδιά ενός μικρού παιδιού. Και η Βάσω έκλεινε αυτές τις ρωγμές με χρυσό, όπως κάνουν οι Ιάπωνες στα σπασμένα τους αντικείμενα, στο Κιντσούγι.
Γιατί πιστεύουν πως ό,τι σπάει δεν το απορρίπτουμε, αλλά του δίνουμε αγάπη, το φροντίζουμε και φωτίζουμε τις πολύτιμες ρωγμές και τα σπασίματα με τον χρυσό, για να θυμάται κι εκείνο ότι έχει μια πολύτιμη ιστορία...
Και μετά, με αγκάλιαζε πάλι δυνατά και η σφιχτή της αγκαλιά, γεμάτη αγάπη, τρυφερότητα και γέλιο στο 5 χρόνων παιδικό κορμάκι μου ήταν πάντα απαλή σαν βελούδο. Σαν τα βελούδινα κατακόκκινα και μπορντό ρούχα που φορούσε και που μύριζαν γασεμί. Έκανε τα μαλλιά της πλεξουδάκια που καθρέφτιζαν την αγνή και παιχνιδιάρικη ψυχή της.
Μού έπλεκε παπουτσάκια, μού έφτιαχνε χάρτινες κουκλίτσες με τα ρουχαλάκια τους για να παίζω και τόσα άλλα παιχνιδάκια που έφτιαχνε με τα χέρια της. Με τα χέρια που έπαιζε κιθάρα και έφτιαχνε τα υπέροχα τραγούδια της, που με έκανε μπανάκι στην μπανιέρα, που ζωγράφιζε, που φωτογράφιζε, που θεράπευε με ρέικι.
Στις βόλτες, έκοβε τριφυλλάκια, βάζαμε λίγο σάλιο και μου τα έβαζε στα μάγουλα. Και γελούσαμε με την ψυχή μας. Έπαιρνε χαρτάκια μικρά, τα έκανε μπαλίτσα και τα έβαζε στην παλάμη μου σταυρώνοντας τα δυο μου δαχτυλάκια και με μάγευε που ένιωθα να πιάνω δύο τις μπαλίτσες ενώ ήταν μόνο μία. Και με ξαναγκάλιαζε και με φιλούσε.
Στο σπίτι της στο Μετς είχε μια χελώνα. Τη θεωρούσα δική μου τη χελώνα αυτή. Την είχα ονομάσει Σεσίλια και την αγαπούσα πολύ.
Και είχε και ένα μεγάλο δέντρο στον κήπο της όπου ανέβαινε και έπαιζε κιθάρα και ο μπαμπάς τραγουδούσε. Και όταν ερχόταν και ο Νικόλας ο Παπάζογλου, ανέβαιναν και οι τρεις μαζί και γελούσαν και τραγουδούσαν και έφτιαχναν τραγούδια!
Δεν είναι πολύ όμορφο αυτό;
Στην απέραντη θάλασσα, με έπιανε με τρυφερότητα και με έβαζε να ξαπλώνω στην επιφάνεια του νερού και με μάθαινε να κολυμπάω. Λίγο-λίγο, με την ασφάλεια ότι ήταν εκείνη δίπλα μου και μου κρατούσε τρυφερά την πλάτη. Και με έμαθε να μην φοβάμαι την υπέροχη θάλασσα.
Αγαπούσε πολύ τον μπαμπά και ο ίδιος εκείνη, αλλά κάποια στιγμή πήραν διαφορετικούς δρόμους μετά από μια μεγάλη αγάπη, τραγούδια, το περιοδικό Αυγό και τη σχέση τους με την Ινδία και τον δάσκαλό τους Όσο Ραζνίς, που η Βάσω γνώρισε στον πατέρα μου και του άλλαξε τη σκέψη και τη ζωή.
Και ενώ πήραν διαφορετικούς δρόμους, η σχέση η δική μου με τη Βάσω δεν άλλαξε ποτέ.
Και ενώ ήμουν πια μεγάλη, με τον γιο μου και τον άντρα μου, μας αγκάλιαζε και τους τρεις σφιχτά και μου έλεγε: «Σ’ αγαπώ πολύ, Ναταλίτσα μου, και να τρως καλά γιατί είσαι τοσοδούλι!». Και σήκωνε τα φρυδάκια της με έναν τρόπο που είχα δει μόνο σ’ εκείνη.
Βασούλι μου, ήσουν βάλσαμο στη ζωή μου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ολοκλήρωσες τον κύκλο της επίγειας ζωής σου την ημέρα των γενεθλίων μου.
Μας έφερε κοντά η διαλεκτική.
Έχεις μια υπέροχη κόρη, την Πηγή όπως τη γνώρισα, την Αλόκα όπως όμορφα μετουσιώθηκε και στο πρόσωπό της καθρεφτίζεσαι εσύ.
Ήσουν τόσο σπουδαία μαμά.
Ήσουν τόσο σπουδαία δημιουργός.
Ήσουν και θα είσαι για πάντα σπουδαίο πλάσμα, από τα πιο όμορφα που έχει γεννήσει ο τόπος μας. Η Ελλάδα μας, που τόσο αγάπησες και τραγούδησες και που σού χρωστάει πολλά. Πολλά. Εκεί που ταξιδεύεις τώρα, θα ακούσεις ξανά τις πιο όμορφες μουσικές όπως σου άρεσαν.
Εκείνες που δεν είχες ξανακούσει και ήταν ό,τι πιο μαγικό έχεις βιώσει.
Στο φως, Σβάρνο μας...
Στο φως Βασούλι μου...
Σ’ αγαπώ πολύ-πολύ κι εγώ!
