Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος εδώ και τέσσερα χρόνια έχει σκηνοθετήσει και αφήσει στη θεατρική ζωή της πόλης, να ζει και να αναπνέει το θεατρικό έργο Master Class του αμερικανού Terrence McNally, ένα έργο με κεντρική ηρωίδα τη Μαρία Κάλλας που ενσαρκώνει η Μαρία Ναυπλιώτου και που δεν χρειάζεται συστάσεις. Ή μήπως τελικά χρειάζεται; Ή μήπως τελικά καμιά αφήγηση για τέτοιες εμβληματικές περσόνες δεν είναι ποτέ αρκετή; Μπορείς να ζωντανέψεις του θρύλους; Μπορεί άραγε κανείς να τους αποδώσει κοντά στις πραγματικές τους διαστάσεις;
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος φανερά απαλλαγμένος από το άγχος να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα και με την τόλμη που τον διακρίνει σκηνοθετικά στην προσέγγιση ηρώων που έχουν υπάρξει και απασχολήσει, χτίζει με μαεστρία όχι μόνο τη δική του Κάλλας, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο της. Τον μέσα και έξω. Επιλέγει ένα έργο, που οι λέξεις του είναι αφορμή και με αυτή την βαθιά απλότητα που τον διακρίνει, κάνει κατάδυση στα πιο βαθιά σημεία της ηρωίδας, τολμώντας να αγγίξει το φως της αλλά και το απόλυτο σκοτάδι της.
Σε ένα σκληρό χώρο μαθημάτων, αποδίδοντας της το ρόλο της δασκάλας , μοιάζει να έβγαλε την Κάλλας από το σκονισμένο χρονοντούλαπο, να ξεσκόνισε το καλύτερο φουστάνι της (εδώ δια χειρός Βασίλη Ζούλια) και να την παράτησε σε μια σκηνή, μόνη με έναν πιάνο και έναν πιανίστα, εδώ τον διακριτικό Πέτρο Μπούρα, ξέροντας καλά πως δυο συναντήσεις με δυο μαθήτριες είναι παραπάνω από αρκετές για να αποκαλύψει την ιστορία μιας γυναίκας σαν αυτήν, δημιουργώντας την σκηνοθετική συνθήκη της μη αποφυγής της πραγματικότητάς της.
Μετά και το Τούρινγκ που σκηνοθετεί την τρέχουσα θεατρική περίοδο, είναι αβίαστο πια το συμπέρασμα ότι ο Παπασπηλιόπουλος έχει την ικανότητα να κοιτάζει τους ήρωες που γεννάει στην σκηνή κατάματα, με τόλμη και πάθος, χωρίς να στέκεται στις λέξεις που γράφτηκαν για αυτούς και χωρίς να αφήνει τα κείμενα να τον καθοδηγούν. Αντίθετα τα κείμενα γίνονται αφορμή, καράβι κατάθεσης της αντίληψης που εκείνος γεννάει μέσα του για τους ήρωες, εδώ για την Κάλλας και για αυτό υπάρχει λόγος πάντα να δεις την παράσταση. Γιατί δεν είναι μια ακόμα ιστορία για την Κάλλας, αλλά η Κάλλας του Παπασπηλιόπουλου.
Η συγκλονιστική Μαρία Ναυπλιώτου καθηλώνει από την πρώτη στιγμή που πατάει το πόδι της στη σκηνή. Στη φέρνει στα μάτια και σε κάνει να νιώθεις άβολα που γνωρίζεις για πρώτη φορά ολοζώντανη μια τέτοια γυναίκα, μέσα στις λεπτομέρειές της, που την έχεις διαβάσει, την έχεις ακούσει, έχεις ακούσει να μιλούν για αυτή, έχεις ακούσει την ιστορία της στους δρόμους και στα μεγάλα θέατρα, αλλά ποτέ την ίδια. Η Μαρία Ναυπλιώτου κάνει αυτό ακριβώς. Δεν αναπαριστά, δεν υποκρίνεται, δεν αντιγράφει, δεν ψάχνει στον έξω κόσμο για αυτήν να δει τι έχει μείνει για να το μεταφέρει στη σκηνή. Γεννάει από το μηδέν, μια Κάλλας που υπάρχει, μια Κάλλας που είναι όλα αυτά που έχεις ακούσει και τίποτα, μια Κάλλας που σε νοιάζει να τη δεις, να την αγγίξεις, να την αφήσεις να σου μιλήσει. Η Μαρία Ναυπλιώτου μιλάει την Κάλλας και όχι σαν την Κάλλας. Η Μαρία Ναυπλιώτου απελευθερώνει με την ερμηνεία της μια ιστορική περσόνα, δημιουργώντας ταυτόχρονα και όλους τους λόγους που χρειάζεσαι ως θεατής για να ακούσεις την ιστορία της. Ανθρώπινη αλλά και σκληρή, με οδυνηρές εκφράσεις γεμάτο πόνο έρωτα και ιστορία η Ναυπλιώτου φυλακίζει σε σώμα και λόγο όλα όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για αυτή τη γυναίκα. Είναι όλα εκεί. Η στιγμές τις απεύθυνσης στα μούτρα μας, στα μούτρα των θεατών, χαράζονται στην θεατρική μας ιστορία αναπόφευκτα ευτυχώς.
Η Εύα Γαλογαύρου και η Λητώ Μεσσήνη με τις τραγουδιστικές τους ικανότητες και τις μαγικές φωνές, τους δημιούργησαν μια απαραίτητη ατμόσφαιρα όπερας συμβάλλοντας καθοριστικά στο σκηνικό περιβάλλον. Υπέροχες οι στιγμές του Δημήτρη Ψύλλου ως Stage Hand και απολαυστική η αμηχανία που κατάφερε να προκαλέσει στο μεγαλοαστικό κοινό του Παλλάς, με κάποιους να μην είναι σε θέση να αντέξουν και να αντιληφθούν τον τρόπο που απηύθυνε τις θεατρικές οδηγίες, αφού και αυτές ήταν τόσο καλά κλεισμένες και ασφαλείς στην σκηνοθεσία του έργου. Η έντονη αντίδραση ενός κυρίου απέναντι στο ρόλο και στις λέξεις του στην αρχή της παράστασης, μας προκάλεσε την απαραίτητη ένταση που χρειάζεται για να δικαιώσεις το ρόλο που έχει χτίσει ο Ψύλλος μέσα στο σκηνοθετικό κόσμο του Παπασπηλιόπουλου αλλά και μια ανακούφιση για την ενόχληση που του προκάλεσε ο ρόλος.
Μένουν ακόμα λίγες παραστάσεις. Να προλάβετε αυτήν την ερμηνεία με σημασία, κλεισμένη σε ένα σώμα με σημασία, σε μια παράσταση με σημασία, για μια Κάλλας με σημασία.
