Live τώρα    
17°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
17 °C
13.4°C18.7°C
3 BF 63%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ελαφρές νεφώσεις
15 °C
12.0°C16.9°C
1 BF 66%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
16 °C
14.3°C16.6°C
2 BF 61%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
14 °C
13.8°C18.0°C
2 BF 62%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
10 °C
9.9°C14.6°C
2 BF 76%
Είδαμε στο Θέατρο / Εγκάρσιος Προσανατολισμός στη Στέγη, το εικαστικό αριστούργημα του Παπαϊωάννου
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Είδαμε στο Θέατρο / Εγκάρσιος Προσανατολισμός στη Στέγη, το εικαστικό αριστούργημα του Παπαϊωάννου

Παπαϊωάννου
Φωτογραφίες για την Αυγή: Παύλος Παρασκευάς

Εγκάρσιος Προσανατολισμός είναι εκείνη η μέθοδος που χρησιμοποιούν τα έντομα διατηρώντας μια σταθερή γωνία προς μια πηγή φωτός για να διατηρήσουν τον προσανατολισμό τους. Για αυτό γυροφέρνουν ότι λάμπει. Κάνουν το φως οδηγό. Κάνουν το φως δρόμο προς την ελευθερία ή προς το τέλος.

Αυτό το φως αυτού του συνειρμού αρκεί για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου για να γεννήσει έναν ολόκληρο κόσμο, να περιγράψει σκηνικά το ατέλειωτο ταξίδι των ανθρώπων προς το φως, την αγωνία του ανθρώπινου είδους να μη χάσει τον προσανατολισμό του και φυσικά τα αναπόσπαστα από το φως σκοτάδια που είναι εκεί, χρήσιμα ή άχρηστα, αλλά πάντα εκεί να προσανατολίζουν και να αποπροσανατολίζουν. Γιατί αδιαμφισβήτητα το ταξίδι προς το φως δεν είναι εύκολη υπόθεση για κανένα είδος σε αυτό τον πλανήτη. Ατέλεια της φύσης, ατέλεια της ύπαρξης που διεκδικεί συμφιλίωση.

Στο έργο του Παπαϊωάννου δεν υπάρχουν λέξεις γιατί δεν χρειάζονται ούτε σε εμάς, ούτε στην αφήγηση και ούτε φυσικά στα περιεχόμενα του έργου του. Τα σώματα και μόνο τα σώματα εισαγμένα στο σκηνικό του σύμπαν, φτάνουν και μας φτάνουν την αφήγηση, τις ιδέες, σε καρδιά και μυαλό. Τα σώματα μιλούν με τα άκρα τους το περιεχόμενο, προσφέροντας ταυτόχρονα την απαραίτητη σκηνική δράση όχι για να πουν μια ιστορία αλλά για να μιλήσουν τη ζωή, να μιλήσουν την αναπόσπαστη αγωνία της ύπαρξης, να ουρλιάξουν τα αναπόφευκτα λάθη, να συνεχίσουν τις αναπνοές, που τις μετατρέπουν αυτοματοποιημένα σε ηχητικά ντοκουμέντα στα αυτιά μας. Σώματα σε μια σκηνή ηχητικές και λεκτικές δηλώσεις της ζωής και των αδυναμιών της.

Ο χορός δεν υπάρχει όχι γιατί εξαφανίζεται αλλά γιατί πλέον ενυπάρχει αυθόρμητα και κατοικεί τα σώματα υποδόρια. Γίνεται λεπτομερής ανάγλυφη και σιωπηλή εξιστόρηση, κρυφό όπλο και κρυφό εργαλείο πάντα εκεί διαθέσιμο από τους ερμηνευτές που μαγικά, εμμονικά και επαναλαμβανόμενα, γεμίζουν τη σκηνή με καμιά ιστορία που ισοδυναμεί με την απόλυτη ιστορία.Τη μία και μοναδική. Αυτή της ζωής.
Κάτω από το φως που τρεμοπαίζει αλλά και ανάμεσα στα σκοτάδια, εκκινεί το δικό μας ταξίδι, που μας σηκώνει νοερά από τις θέσεις μας, σε μια σκηνή τόσο άρτια σκηνογραφημένη, τόσο συγκεντρωμένη στις λεπτομέρειες, που μοιάζει να έχει απορροφήσει με εικαστικό τρόπο κομμάτια της ύπαρξης, κλεμμένα βίαια από το σύμπαν.

Το φως από νέον γίνεται η αγωνία του εγκάρσιου προσανατολισμού, του δικού μας ατελείωτου  ταξιδιού προς το φως. Οι υπαρξιακές και έμφυλες προεκτάσεις του έργου φτάνουν και περισσεύουν και για το συναισθηματικό αλλά και το εγκεφαλικό ταξίδι που το έργο του Παπαϊωάννου υποβάλει στην ίδια αδιαχώριστη κοινή διαδικασία.

σκηνικό
Φωτογραφίες για την Αυγή: Παύλος Παρασκευάς

Ο αψεγάδιαστος σκηνικός κόσμος, η φωτιστική αρτιότητα και οι χειρουργικά άρτιες ερμηνείες, πυροδοτούν όλα τα περιεχόμενα του δημιουργού σε μια παγκόσμια σωματική γλώσσα που σπάει σύνορα μέσα και έξω μας. Οι μάχες του ανθρώπου είναι εκεί χέρι χέρι με τις νίκες και τις ήττες και οι κινήσεις υπογραμμίζουν τη ζωή, επιτρέποντας σε εμάς εκεί στα σκοτεινά, με τα μάτια μας ανοιχτά, να αντιληφθούμε λίγο καλύτερα το υπαρξιακό μας δράμα, διεκδικώντας λίγη από τη γαλήνη και την ανακούφιση που μοιάζει να μας οφείλεται στο ατομικό μας ταξίδι προς το φως.

Είναι μαγικά αποκαλυπτικό το πως μπορεί μια σωματική γλώσσα να καταφέρνει να σπάσει το  φράγμα και σχεδόν να συλλογικοποιεί το βίωμα της ανθρώπινης ύπαρξης με μια σφοδρή επίθεση στην επιβεβλημένη απόσταση μεταξύ θεατη και σκηνής. Ο Παπαιώνανου κατεβάζει το έργο του από τη σκηνή, όχι στην πλατεία του Θεάτρου αλλά μέσα μας. Και αυτό έχει και βία μα και την απαραίτητη ανακούφιση.

Οι μόνες φορές που θυμάσαι πως είναι παράσταση είναι οι στιγμές που σε παρασύρει η εικαστική και σκηνοθετική αρτιότητα και αυτή η επαναφορά στην εκεί θεατρική πραγματικότητα είναι τουλάχιστον αναπόφευκτη και τουλάχιστον απολαυστική. Είναι μια στιγμή αναγνώρισης. Μια στιγμή αποδοχής. Μια στιγμή λύτρωσης.

Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη δουλειά του Παπαϊωάννου ή αν θα είναι η επόμενη που σου υπόσχεται αυτή εδώ, αλλά σίγουρα δεν είναι απλά μια ακόμα παράσταση. Αυτή η θεατρική στιγμή για όσους από εμάς βρεθήκαμε εκεί μάρτυρες, είναι σκληρά και τρυφερά μέρος του διαρκούς ταξιδιού μας προς το φως που τρεμοπαίζει, υπό τον ανατριχιαστικό ήχο που κάνουν τα φώτα όταν τρεμοπαίζουν. Μέρος της γεωγραφίας μας. Μέρος του Εγκάρσιου Προσανατολισμού μας.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL