Πρώτο κείμενο της νέας χρονιάς στην ΑΥΓΗ, αν έχει νόημα η μάταιη προσπάθεια αρίθμησης του απροσμέτρητου και η οριοθετημένη τακτοποίηση του αχανούς. Και πολύ περισσότερο, αυτή η προσπάθεια γίνεται μάταιη όταν μιλάς για το σύνορο που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο. Το σύνορο που χωρίζει το οντολογικό μυστήριο του επέκεινα από το έγκλημα που σε στέλνει παράωρα στην επικράτεια του χαμού χωρίς να έχεις φταίξει σε τίποτα. Τι να αριθμήσεις και τι να διαχωρίσεις μέσα στον χρόνο όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν μαρτυρικά, πιασμένοι στα συρματοπλέγματα μιας φρικιαστικής οικοπεδοποίησης του κόσμου και ενός ιδιοκτησιακού παραλογισμού του χρόνου, στο πλαίσιο ενός ανθρωποβόρου δούναι και λαβείν με σκοπό την αύξηση «του αβίωτου προς άγρα του αβρώτου».
Αντιγράφω τον τίτλο της είδησης από τον, πάντοτε ευαίσθητο στους τριγμούς της οδύνης, ιστότοπο «Arti news»: «Αφγανή μάνα πέθανε από το κρύο, ντύνοντας με τα ρούχα της τα παιδιά της». Το έγκλημα διεπράχθη (διότι για διάπραξη εγκλήματος μιλάμε και όχι για φυσικό θάνατο) στα σύνορα του Αφγανιστάν και της Τουρκίας. Η γυναίκα δεν «εκοιμήθη» όπως οι Μητροπολίτες. Η γυναίκα αυτή, η μάνα αυτή, οδηγήθηκε ως homo sacer στον θάνατο, διότι «ενύσταξε η ψυχή της από ακηδίας». Και πάγωσε η ψυχή της από ένα φονικό σύστημα που οδηγεί τους αδύναμους κατά χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, στην παγωνιά του θανάτου.
«Από τις φωτογραφίες που τράβηξαν οι κάτοικοι του χωριού Μπελασούρ», γράφει το Arti news, «που βρίσκεται κοντά στην τουρκική συνοριακή γραμμή, μάθαμε ότι η Αφγανή μάνα έχασε τη ζωή της από το κρύο, γιατί φόρεσε τις δικές της κάλτσες στα χέρια των παιδιών της για να μην πεθάνουν από το κρύο. Οι κάτοικοι του χωριού βοήθησαν τα δυο παιδιά (σ.σ.: ηλικίας 8 και 9 χρονών), των οποίων τα χέρια ήταν πρησμένα από την παγωνιά».
Τέλος της είδησης. Ο πολιτισμός της Δύσης, ο Δυτικός τρόπος ζωής, δεν κινδυνεύει πια από αυτή τη γυναίκα. Το ύψιστο μεγαλείο της θυσίας δεν υπήρξε ποτέ. Το σύνορο του χρόνου αποδείχτηκε ανυπέρβλητο. Δεν θα χρειαστεί η γυναίκα και τα παιδιά της να περπατήσουν μέχρι τον φράχτη του Έβρου για να φωτογραφηθούν καθώς τους ψεκάζουν με τα τρακτέρ, ούτε χρειάζεται να περπατήσουν μέχρι τις τουρκικές ακτές για να τις πνίξουν με τις επαναπροωθήσεις οι άγρυπνοι μασκοφόροι φύλακες των συνόρων της Ευρώπης. Μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι. Μια μάνα κοιμήθηκε για πάντα. Δεν θα γιορτάσει ποτέ Πρωτοχρονιά στο Σύνταγμα κάνοντας να ανατριχιάσουν οι ανεπίληπτοι πατριδέμπορες από φόβο μήπως μολυνθεί η πατρίδα από τον ιό του εκμουσουλμανισμού.
Τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί. Χρειάστηκαν είκοσι χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν. Χρειάστηκε ασύλληπτη βία, τόση που και μόνο να φανταστείς το ίχνος της, παγώνεις από τρόμο. Χρειάστηκαν δισεκατομμύρια, ξοδεμένα για όπλα και για σφαγές. Χρειάστηκε το πελώριο βαρύ μηχάνημα της κατασταλτικής προπαγάνδας παγκοσμίως, αλλά και στα καθ’ ημάς. Χρειάστηκαν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «της Παναγιάς τα μάτια», για να παγώσουν τα μάτια μιας Αφγανής Παναγίας και να κοκαλώσει το κορμί της. Μιας Παναγίας που δεν έβγαλε τα ρούχα της απλώς, ένας «γυμνός άνθρωπος» ήταν έτσι κι αλλιώς. Ξεγυμνώθηκε από το δικαίωμά της στη ζωή, για να ζεστάνει μ’ αυτό το δικαίωμα τα παιδιά της. Βλέπεις, είναι τέτοιο το έγκλημα εις βάρος των αδύναμων, έγκλημα στο οποίο όλοι έχουμε συνηθίσει στον ένα ή στον άλλο βαθμό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ώστε το δικαίωμα για ζωή δεν φτάνει για όλους και πρέπει να διαμοιρασθεί. Για μια ακόμα φορά διαμοιρασμός των ιματίων για να ζήσει η ζωή.
Ποιος πολιτισμός ζει και ποιος πεθαίνει από ένα τέτοιο θάνατο; Ο πολιτισμός του Πλεύρη, που ήθελε να βάλουν φωτάκια στους πρόσφυγες και να τους τρέχουν γύρω από το Σύνταγμα για χριστουγεννιάτικο στολισμό, ή ο πολιτισμός του ανθρώπου; Ας αναρωτηθούμε όσοι ακόμη μπορούμε να «μαθαίνουμε» τέτοιες ειδήσεις.
Και τότε, πού ξέρεις; Μπορεί το τελευταίο πετάρισμα στα βλέφαρα αυτής της παγκόσμιας γυναίκας, πριν παγώσουν, να δημιουργήσει μια καταιγίδα βλέμματος παντού.
Καλή χρονιά (;)
