Ήταν, από παλιά, ένα όνειρο για τον Άλκη, τη Δήμητρα και τον Νίκο. Τρεις δάσκαλους της μουσικής με κοινό όραμα την «κοινωνία» της μουσικής που πάντοτε αγαπούσαν. Η Irida Classical, το Ωδείο και το συγκρότημά τους, τα Σύννεφα με Παντελόνια, ήταν τα μέσα έκφρασης αυτής της αγάπης.
Κι αν είναι ροκ...
Ο Άλκης Παπαδόπουλος γεννήθηκε σ' ένα σπίτι που τον ώθησε να ασχοληθεί στα σοβαρά με τη μουσική. Σπούδασε πιάνο, σύνθεση και ανώτερα θεωρητικά με δάσκαλο τον Περικλή Κούκο. Από πολύ νωρίς ο νεαρός σπουδαστής της μουσικής δούλεψε με τα συγκροτήματα της εποχής για τον βιοπορισμό του.
Στο γκρουπ των Ρεβάνς, με τον Άλκη στα πλήκτρα, άλτο σαξόφωνο έπαιζε ο καταξιωμένος Θεόδωρος Κερκέζος και τραγουδούσε ο κιθαρίστας Βελισσάριος Γεωργιάδης, ενώ στα τύμπανα ξεχώριζε ο Αλβέρτος Παναγιωτόπουλος. Στη συνέχεια, στο new wave συγκρότημα Libido Blume -τους πρώην Captain Νέφος- ο Άλκης έπαιζε πιάνο. Αμέσως μετά συνεργάστηκε με τον πρώτο του ξάδελφο Λάκη («με τα ψηλά ρεβέρ») Παπαδόπουλο, ως μέλος της ορχήστρας. Μαζί ηχογράφησαν το «Σκουπίδι του Σαββατοκύριακου». Τη χρονιά εκείνη, το 1993, γνωρίζει τον Μάνο Ξυδούς, παραγωγό του δίσκου του Λάκη και ιδρυτικό μέλος των Πυξ Λαξ.
Μουσικά προξενιά
Ήταν τότε που οι δρόμοι τους συναντήθηκαν. Ο Άλκης γνώρισε τη Δήμητρα Καραμπεροπούλου και οι Libido Blume τους Πυξ Λαξ -για τους οποίους η Δήμητρα έκανε ήδη φωνητικά και έπαιζε ακορντεόν, από τα σχολικά της χρόνια στον Βόλο. Από μικρή, η μετέπειτα φοιτήτρια της Σχολής Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ τραγουδούσε σε κλασικές χορωδίες και σπούδαζε κλασικό πιάνο, ακορντεόν και ανώτερα θεωρητικά, ενώ συνέχισε με σύγχρονο τραγούδι και σύνθεση. Ο μπαμπάς της είπε στον Άλκη «να μου προσέχεις το κορίτσι» και στον Ξυδούς «τη μικρή και τα μάτια σας!».
Τα χρόνια εκείνα, ο Άλκης είχε στο Ωδείο της Βούλας έναν πολύ δεκτικό στα θεωρητικά μαθητή. Ο Νίκος Δημοσθένους -με ρίζες στην Κύπρο και στη Νότια Αφρική- του έγραφε κασέτες με heavy metal, τη μουσική που του άρεσε, ενώ ήταν μέλος του γκρουπ των Plug, που λάτρευαν το grunge και τη σκηνή του Seattle.
Σύννεφα με Παντελόνια
Στον ήχο του, ο Άλκης διέκρινε το ταλέντο του ως κιθαρίστα και τον κάλεσε να παίξουν μαζί. Το 1999, ο Άλκης, ο Νίκος και η Δήμητρα συνίδρυσαν τα Σύννεφα με Παντελόνια, που ξεκίνησαν μέσα από την παρέα των Πυξ Λαξ, καθώς πέντε από τα έξι μέλη της μπάντας τους συμμετείχαν. Τα Σύννεφα τους ένωσαν. Και το ομότιτλο ποίημα του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι.
Τα Σύννεφα με Παντελόνια πειραματίστηκαν με τον ήχο τους, μελοποίησαν ποίηση των Μαγιακόφσκι, Καρυωτάκη κ.ά. Αν και τους είχαν κατατάξει στον χώρο του «έντεχνου», οι μουσικές τους καταβολές είχαν πολλές αναφορές στην εναλλακτική ροκ σκηνή της Ελλάδας και του εξωτερικού, στις μουσικές της Μεσογείου ή στους συνθέτες σύγχρονης κλασικής μουσικής του 20ού αιώνα.
Ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Μάνος Ξυδούς και ο Μπάμπης Στόκας ανέλαβαν την παραγωγή του πρώτου τους δίσκου για τη Harvest / EMI και συμμετείχαν στην ηχογράφηση, μαζί με τον Λάκη Παπαδόπουλο και τη Μεξικάνα φίλη Μάρτα Μορελεόν, που έκανε φωνητικά στα τραγούδια «Ταξίδεψέ με» και «Σ' ό,τι αγαπάς». Η επιτυχία του δίσκου έγινε κίνητρο για τον δεύτερο. Τα Σύννεφα έπαιξαν παντού, σε όλη την Ελλάδα και αλλού, μόνοι τους ή με τους Πυξ Λαξ.
Για τη Δήμητρα, τον Νίκο και τον Άλκη αυτό ήταν το καλύτερο πανεπιστήμιο. Αυτό που τους ώθησε στη συνέχεια της συνεργασίας τους, που ξεκίνησε με το Ωδείο στον Χολαργό. Η τέχνη της μουσικής και η διδασκαλία της ήταν πια μια ανάγκη!
Το στοίχημα
Ως δάσκαλος της μουσικής, ο Άλκης φιλοδοξούσε να εξωτερικεύσει την αγάπη του γι' αυτή. Τα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα ήταν δύσκολα. Στο Ωδείο, εκτός από την κλασική μουσική σε όλα τα επίπεδα -μέχρι το δίπλωμα, για τα πιο πολλά όργανα-, σχημάτισαν το Σύγχρονο Τμήμα του Εθνικού Ωδείου. Ήταν ένα στοίχημα.
Μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα, τύμπανα, σαξόφωνο, ακορντεόν και το σύγχρονο τραγούδι από νέους και πιο πεπειραμένους δασκάλους, πάνω σε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών, με σκοπό να αναδειχτούν οι δεξιότητες των υποψήφιων «μάγων». Το να μπορέσουν να συνδυάσουν τον αυθορμητισμό με τη γνώση, σε θεωρητικό αλλά και σε πρακτικό επίπεδο, είναι ο στόχος του Ωδείου.
Συνέπεια είναι οι μαθητές τους να μπορούν να εκφραστούν, σχηματίζοντας συγκροτήματα και παίζοντας σε χώρους συναυλιών, σε κλαμπ, σε υπαίθρια θέατρα αλλά και σε πάρκα, για τη δική τους και μόνο απόλαυση!
Ο Άλκης, η Δήμητρα κι ο Νίκος με τις κιθάρες τους, ηλεκτρική και ακουστική, γίνονται έμμεσα οι «χορηγοί» των ταλέντων που φοιτούν στο Εθνικό Ωδείο του Χολαργού, δίνοντας υποτροφίες και εκδίδοντας τους δίσκους τους στην Irida Classical, που «παντρεύτηκε» την Irida Jazz και το πρόσφατο παιδί τους: την Irida SongLab, αφιερωμένη στους νέους -και όχι μόνο- τραγουδοποιούς.
Irida Classical
Ιδρύθηκε το 2005, με τον πρώτο δίσκο, που εξέφραζε την αγάπη του Άλκη για τον Δημήτρη Δραγατάκη. Ο Δραγατάκης ήταν η αιτία που ο Άλκης άκουσε τα «πιο πέρα» έργα της σύγχρονης μουσικής. Επόμενο ήταν να αποτελέσει το σημείο «εκκίνησης» της δισκογραφικής Ίριδας. Αυτά τα 16 χρόνια, η Irida Classical κατέγραψε το πλούσιο μουσικό υλικό που υπάρχει σε κάθε εποχή της ελληνικής μουσικής, συνθετικά και ερμηνευτικά.
Η Ίριδα δεν είναι ακόμη μία δισκογραφική εταιρεία. Ποτέ, κανείς φορέας ή πρόσωπο δεν επιδότησε την Ίριδα στο σύνολό της, με εξαίρεση τη στήριξη της έκδοσης του δίσκου του Δραγατάκη με τα String Quartets από τον σύλλογο «Δημήτρης Δραγατάκης». Η υποστήριξή της, όμως, είναι θερμή από τα «ειδικά» ραδιόφωνα και τους καλλιτέχνες της, που τη θεωρούν «σπίτι» τους.
Εμπιστοσύνη, συναδελφικότητα και η αγάπη τους για το κοινό αντικείμενό τους, τη μουσική, αποτελεί τον πυρήνα της συνεργασίας τους. Το κόστος της παραγωγής αυτής της «καθετοποιημένης» υποδειγματικής δισκογραφικής δραστηριότητας, που αντικείμενό της έχει την καλή μουσική, είναι μικρό. Η Ίριδα εκδίδει έργα που άλλα έχουν ηχογραφηθεί στα μεγάλα στούντιο του εξωτερικού και άλλα στο μικρό αλλά θαυματουργό στούντιο στο Χολαργό.
Το Θαύμα του Ήχου
Τεχνικός ήχου, ο σπουδασμένος μουσικός (κιθάρα, με δάσκαλο τον Βαγγέλη Μπουντούνη και ανώτερα θεωρητικά) είναι ο πολύπλευρος -και πολύτιμος- Νίκος Δημοσθένους, που έμαθε τα «τερτίπια» της ηχοληψίας στο πλευρό πεπειραμένων τεχνικών του ήχου και σήμερα συνεχίζει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με αντικείμενο την ηχοληψία.
Αξέχαστη θα του μείνει η εμπειρία της παραγωγής των δύο δίσκων «Ήχοι από το συρτάρι» της θαυμάσιας κυρίας του πιάνου Έφης Αγραφιώτη, που έχει μια ολοκληρωμένη ιστορία στο μυαλό της για κάθε έργο που ερμηνεύει. Ιστορίες που εκτείνονται πέρα από τη μουσική, με πολλές εικόνες. Εικόνες τις οποίες σπάνια περιέγραφε στο κοινό των συναυλιών της και που καταγράφει -με τα κείμενα και με τη μουσική της- στην έκδοση των δύο «Ήχων από το συρτάρι».
Νέες κυκλοφορίες της Irida Jazz
Το σήμερα της βραβευμένης το 2009 από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών Irida Classical αναπτύσσεται σε δύο βασικά μέτωπα. Με αφετηρία το 2020 και το “Conversation with the River” άλμπουμ του συνθέτη και πιανίστα της σύγχρονης λυρικής και τζαζ μουσικής Γιώργου Δούση, η νέα Irida Jazz αριθμεί ήδη δύο παραγωγές, με δεύτερη τη δισκογραφική “Area Libera” του πιανίστα Θανάση Βαλσαμή. Ένα δίσκο στον οποίο συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (τρομπέτα και flugelhorn) και ο Λεωνίδας Σαραντόπουλος, στο φλάουτο.
«Γιώργος Κοντραφούρης / Tribute to Bill Evans»: Μεγάλη επιτυχία για τη νεοσύστατη Irida Jazz είναι το γεγονός ότι κοντά της βρίσκεται από το 2021 ο κορυφαίος σολίστας του πιάνου και του ηλ. οργάνου και σπουδαίος δάσκαλος της τζαζ Γιώργος Κοντραφούρης. Στο “Tribute to Bill Evans”, νέο άλμπουμ του «Φούρη», παίζουν οι επίλεκτοι από το δάσκαλό τους -για την αξία τους- νέοι μουσικοί Κίμων Καρούτζος στο ακουστικό μπάσο και Jason Wastor στα τύμπανα.
Πρόκειται για ένα ιμπρεσιονιστικό «διαμάντι», που αναδημιουργεί το έργο του Αμερικανού πιανίστα και σύμβολου της cool τζαζ Bill Evans. Γεμάτο με έργα της τελευταίας περιόδου του, περιέχει τα 4 μέρη της “Jazz Suite”, που, με τίτλο “Solo - In memory of his Father”, περιέχεται στο LP “Bill Evans at Town Hall” του 1966.
«Anapolontas / Aris Papadopoulos & Grigoris Theodoridis»: Νέα κυκλοφορία από την Irida Jazz, το «Anapolontas (Aναπολώντας)» από το ντουέτο του πιανίστα Άρη Παπαδόπουλου και του κοντραμπασίστα Γρηγόρη Θεοδωρίδη. Ένα σπονδυλωτό έργο που αποτελείται από τέσσερις μουσικές ιδέες. To “Unnecessary Thoughts”, σύνθεση του Γρηγόρη, και τα “Children’s Story”, “Stargate” και “Synapseis” του Άρη. Η μουσική κυματίζει πάνω στην αυτοσχεδιαστική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο μουσικών, σε έναν διάλογο διαρκείας.
Τρία ιντερλούδια -μαζί με την εισαγωγή και τον επίλογο- δημιουργούν μια νοσταλγική αναπόληση για το παρελθόν («Innocence and Chaos»), αγωνιώδη ενατένιση στο παρόν («Simplicity and Desire») και το μέλλον («Tomorrow»). Η εισαγωγή, τα ιντερλούδια και ο επίλογος αποτελούν μέρη μιας ενιαίας σύνθεσης, στο τέλος του άλμπουμ. To «Αnapolontas» είναι ο πρώτος δίσκος του ντουέτου.
