Αν η 1η του Μπραμς ερωτοτροπεί με τον χαρακτηρισμό της ως 10ης του Μπετόβεν, συχνά η 2η Συμφωνία του αναγνωρίζεται ως η δική του «Ποιμενική» και αντίστοιχα χαμηλούς και διακριτικούς τόνους της επιφύλαξαν οι προσκεκλημένοι του ΜΜΑ στη συγκεκριμένη κατακλείδα της δεύτερης συναυλίας τους.
Αντίθετα με πολλούς ομοτέχνους του, ο προχωρημένης ηλικίας Μπάρενμπόιμ απέδειξε ότι δεν υιοθετεί ροπή σε πιο αργά τέμπι. Κατασταλαγμένος, άρθρωσε νηφάλια τα ερωτήματα της παρτιτούρας και δεν απέφυγε τη νοσταλγική χρώση των εγχόρδων για την επανάληψη του αξιομνημόνευτου θέματός τους στο πρώτο μέρος.
Ο Μπραμς του, αν και δεν διαπερνά πάντα την επιφάνεια της γραφής, μολαταύτα πάλλει, δηλώνει, αφουγκράζεται, τολμά προσωπικές στίξεις (κόρνα πιο αγροίκα του συνήθους), με σεβασμό όμως στον σφυγμό της συμφωνικής εκτύλιξης. Ο λυρισμός του, πληθωρικός και στο αργό μέρος του έργου, δεν απέφυγε στιγμιαίες αμηχανίες στον διάλογο των ξύλινων με τα έγχορδα. Ένα ονειροπόλο σκέρτσο ωστόσο οδήγησε σε λυτρωτικό καταληκτικό διθύραμβο τη Συμφωνία.
Ο μαέστρος και οι Βερολινέζοι συνοδοιπόροι του εγκαινίασαν τη συναυλία της 30ής Οκτωβρίου με μιαν όντως εορταστική επέλαση στη 3η Συμφωνία του Σούμαν, επίσημη και ευέλικτη στην αγωγική της οργάνωση, πλατιά και μεγαλοπρεπή, αντάξια του προσωνυμίου της («του Ρήνου») και της μουσικής απεικόνισης της ενθρόνισης του Πρίγκιπα Αρχιεπισκόπου της Κολωνίας στον επιβλητικό γοτθικό καθεδρικό της, όπως το γεγονός απεικονίζεται από τον συνθέτη στο μεγαλειώδες φινάλε της.
Με την 3η του Μπραμς, που ακολούθησε, ο Μπάρενμπόιμ επιβεβαίωσε όχι μόνον το κύρος, αλλά και ορισμένα όρια ως ερμηνευτής του συγκεκριμένου συνθέτη. Στο πλαίσιο αυτό δεν ήταν ασφαλώς τυχαία (και για μας ευπρόσδεκτη) η τήρηση της επανάληψης στο πρώτο μέρος, σε ερμηνευτικό κλίμα συνεχούς πνοής και με αποθέματα αδρεναλίνης για την κατάληξη της κίνησης.
Μετά από ένα andante αναζήτησης, το κινηματογραφικής διασημότητας poco allegretto δεν ωφελήθηκε από εξεζητημένα rubati του μαέστρου που φαλκίδευαν την αμεσότητα πρόσληψης της κοσμαγάπητης αυτής μουσικής.
Η 4η, ως πλέον συμπαγής και συνοπτική από τις συμφωνίες του Σούμαν, αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το γραμμόφωνο και, στις 31 Οκτωβρίου, έτυχε στωικής και αναλυτικής παρουσίασης. Η ιστορική ορχήστρα διακρίθηκε και εδώ για τον εύσχημο ήχο της, την εσωτερική ισορροπία των ομάδων, την ιδεοτυπική μεγαλοπρέπεια χάλκινων και κόρνων, την συνολικά απολαυστική προβολή της στην ακουστική του χώρου.
Διάσημος δεξιοτέχνης και ο ίδιος, ο Μπάρενμπόιμ επέτυχε πραγμάτωση των πλέον υψηλών προθέσεων οργανικής εντέλειας, ενώ η συναρπαστική μετάβαση στο φινάλε, από το ανεπαίσθητο θρόισμα των εγχόρδων έως τη λαμπρή βαγκνερική πλησμονή, στοιχειώνει μνήμη και αίσθηση.
Ευθύβολη, τέλος, χειμαρρώδης και δραματικά φορτισμένη η καταληκτική 4η του Μπραμς που ακολούθησε. Μετά από μια χωρίς εκπτώσεις σε τραγικό μέγεθος ανάγνωση του πρώτου μέρους, ακολούθησε συνεκτικό το andante moderato, που στέφθηκε από αξιομνημόνευτη ανθοφορία των υψηλών εγχόρδων στο μέσο του, ενώ η συμφωνία ολοκληρώθηκε με βαθιά ενσυναισθηματική κυοφορία των παραλλαγών που ολοκληρώνουν το συμφωνικό κύκνειο άσμα του συνθέτη.
