Με την “Κολεξιόν” του Χάρολντ Πίντερ επιστρέφει σκηνοθετικά στη σκηνή του Faust ο Τάσος Πυργιέρης, επιλέγοντας ένα από τα πιο σημαντικά αλλά όχι πολύ συχνά ανεβασμένα στην Ελλάδα έργα του νομπελίστα Βρετανού θεατρικού συγγραφέα.
Ο Πίντερ γράφει το 1961 ένα έργο στο οποίο το γεγονός μιας κολεξιόν κάπου μακριά από τα σπίτια των ηρώων, γίνεται η αφορμή μια πραγματικής ή φανταστικής απιστίας (ποτέ δεν μαθαίνουμε) που προκαλεί λεκτικές αναταραχές και εσωτερικές ανακατατάξεις ανάμεσα στους ήρωες.
Αν και γραμμένο για την τηλεόραση, το χαρακτηριστικό αφαιρετικό θεατρικό ύφος του Πίντερ, είναι εντελώς εμφανές, βάζοντας στο κέντρο του έργου τις αναπόφευκτες σχεδόν εξουσιαστικές συμπεριφορές των ζευγαριών στην αναζήτηση της διαρκής επιβεβαίωσης, προσεγγίζοντας τους ήρωες από έξω προς τα μέσα αφήνοντάς τους όμως στα μάτια των θεατών να εκτεθούν από μέσα προς τα έξω.
Για να πάρεις αυτόν τον λόγο του Πίντερ και να τον κάνεις παράσταση πάντα χρειάζεται να έχεις φτάσει σε μια ιδέα που να μην υπακούει το κείμενο και να μην του είναι πιστή, αλλιώς κινδυνεύεις για μια παρωχημένη, θεατρικά κλισέ αναπαραγωγή του θεατρικού του λόγου.
Αυτό είχε στο μυαλό του σκηνοθετικά και ο Τάσος Πυργιέρης όταν με χειρουργική ακρίβεια σε αυτή την παράσταση επέλεξε να μην παρασυρθεί σε ρεαλιστικά μονοπάτια και να δημιουργήσει μια άρτια αφαιρετική παράσταση, γεμάτη από στυλιζαρισμένους συγχρονισμούς των πρωταγωνιστών, γεμίζοντας τη σκηνή διαρκώς με μικρά ευρήματα που ενισχύουν την ιστορία, τη βαθαίνουν και κάνουν το κείμενο ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Οι τόσο απαιτητικές ιδέες φυσικά ζητούν σαν μικρά παιδιά και τους κατάλληλους συμμάχους υποκριτικά. Οι τέσσερις ηθοποιοί εναρμονίζονται πλήρως τόσο με τον περιβάλλοντα σκηνικό χώρο όσο και μεταξύ τους, καταφέρνοντας να ανταποκριθούν πλήρως στις αυστηρά χορογραφημένες στιγμές. Ανάμεσα σε έπιπλα τυλιγμένα με πλαστικό που δεν έχουν καμία σημασία, ανοίγουν πόρτες που δεν υπάρχουν, κυκλοφορούν δίπλα σε ήρωες που δεν είναι εκεί, δημιουργώντας και ένα παιχνίδι παραλόγου φερμένο από αλλού.
Στη σκηνή του καναπέ οι εξαιρετικά συγχρονισμένοι Αλέξανδρος Βάρθης, Παναγιώτα Βιτετζάκη, Θάνος Λέκκας και Χρήστος Σταθούσης μας μεταφέρουν μαγικά σε έναν κόσμο που έχει μυρωδιά Ιονέσκο βουτηγμένος παράλογα στις λέξεις του Πίντερ και δημιουργούν μια άρτια αισθητικά και υποκριτικά χοροθεατρική στιγμή που μας αποκάλυψε απλά λιτά και χωρίς καμιά εμφανή ανάγκη εντυπωσιασμού τις υποκριτικές τους ικανότητες.
Ο Τάσος Πυργιέρης άρπαξε το έργο με κάθετο τρόπο, πρόσθεσε σε αυτό τέσσερις υπέροχους ηθοποιούς, αδιαφόρησε για τον τόπο και το χρόνο διεξαγωγής των γεγονότων, γέννησε μια ιδέα και δημιούργησε αβίαστα μια παράσταση που απαλλάσσεται από τις συγγραφικές λεκτικές δυστροπίες του Πίντερ τις οποίες σκεπάζει ευτυχώς και επιτυχώς η ίδια αυτή ιδέα.
Λόγος απαλός, σώματα με ροή και σκηνική ατμόσφαιρα, είναι τα συστατικά μα και οι ταμπέλες που δείχνουν το δρόμο για το θέατρο Faust και την Κολεξιόν του Πίντερ κάθε Σάββατο και Κυριακή.
