Στις μέρες «τις δικές μας τις σακάτικες», είναι πολλοί οι άνθρωποι που αγνοούνται, γιατί όσο ζουν αγνοούνται οι μέρες τους κι όταν πεθαίνουν αγνοείται ο θάνατός τους. Αγνοούνται μέσα στον δαίδαλο των δελτίων ειδήσεων ή γίνονται ανώνυμοι μέσα στα καταστατικά των ανωνύμων εταιρειών και των επωνύμων δικηγορικών γραφείων. Χιλιάδες άνθρωποι αγνοούνται σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ. Αγνοούνται πάνω από 15.500 άνθρωποι αφού αγνοούνται τα ονόματά τους. Αγνοούνται το πρόσωπο και ο χρόνος τους, αγνοούνται οι σοροί και ο θρήνος μέσα στην αποθηρίωση των σχεδιασμών ενός κράτους επιτελικού θανάτου. Πού βρίσκονται οι νεκροί μας; Ακόμα και το ερώτημα αγνοείται από μια κοινωνία που όφειλε να ρωτάει.
Αγνοούνται 40.000 παιδιά χωρίς όνομα. Αγνοούνται μέσα στη γυμνότητα του γενικού αριθμού: 40.000 που «δεν πρέπει να πάνε στο πανεπιστήμιο» γιατί έτσι αποφάσισαν οι περίβλεπτοι τζελέπηδες των ονείρων τους. Τι υπάρχει μέσα στον Καιάδα ενός αριθμού; Αγνοείται η οργή, το στρεβλό σχήμα μιας ζωής που δεν έρχεται, ο κίνδυνος της επιθετικής αυταπάτης. Όλα αγνοούνται μέσα σε ένα χαρούμενο πρωθυπουργικό σαββατοκύριακο στο Γέιλ.
Επίσης αγνοούνται οι δικαστές που αποφάσισαν για τις σιδερένιες μέρες τής Ηριάννας και τους επτά μήνες που πέρασε ένας άνθρωπος στη φυλακή με το έτσι θέλω, όπως αγνοούνται και οι δικαστές που αποφάσισαν για την ελευθερία του φασισμού. Αγνοούνται οι μέρες των νοικοκυραίων και των χωροφυλάκων της φρίκης πάνω από το μαρτύριο του Ζακ / Zackie, οι μέρες του φονιά του Νίκου Τεμπονέρα, του Αλέξη Γρηγορόπουλου, των φονικών χωροφυλάκων του νεαρού Ρομά Νίκου Σαμπάνη. Ο Βασίλης Μάγγος αγνοείται και κρέμεται από τα δόντια των ανώνυμων θηρίων που τον πέταξαν ωσεί νεκρό έξω από το Αστυνομικό Τμήμα στον Βόλο. Το ίδιο αγνοείται και ο Ιάσονας μέσα στη μεγαλώνυμη ανωνυμία του οδηγού που τον σκότωσε.
Αγνοούνται τα εκατομμύρια ημερών απελπισίας εκατομμυρίων ανθρώπων κάτω από τον μαύρο ουρανό της ανεργίας, της απώλειας, του ανασκολοπισμού της ζωής τους, μέσα στους δείκτες και τις στατιστικές αυτής της στρατευμένης δουλοπρέπειας, αυτής της στρατευμένης αισχρότητας, αυτής της εκπορνευμένης πληροφορίας από ξεφτιλισμένους γελωτοποιούς και τσαρλατάνους.
Εκεί μέσα αγνοείται ο ομοφυλόφιλος που κακοποιήθηκε, ο μετανάστης που ζει στην κόλαση του Πλεύρη και των ομοίων του, η γυναίκα που βιάστηκε, η γυναίκα που δολοφονήθηκε, η γυναίκα που αγριότατα περνάει τον βίο της, όλες οι ευαλωτότητες και οι κατασκευασμένες, εν ψυχρώ, κατωτερότητες. Εκεί αγνοούνται και μέσα στο χάος των κατάμαυρων «αμφιβολιών» των αυτόκλητων δικαστών για τους φονιάδες τους. Αγνοείται κάθε έμφυλη ταυτότητα μέσα στο άσπιλα θανατηφόρο λευκό των ακατάγραπτων φασισμών. Κι από πάνω να κυματίζει η σημαία καραντίνας που υψώνουν οι βαρδιάνοι της φρίκης: απομακρυνθείτε, κίνδυνος - θάνατος. Απαγορεύεται η είσοδος στη γνώση, απαγορεύεται η είσοδος στην αγάπη. Σκοπός της ζωής μας από δω και πέρα είναι η χαμέρπεια. Να διώχνεις, να αποστρέφεις το βλέμμα, να γυρνάς την πλάτη, να δειλιάζεις από απελπισία, να προσπίπτεις, να μην παρηγορείς και κυρίως να μην ξέρεις. Οι άνθρωποι χάνουν τον κόσμο από τα μάτια τους, τη γη κάτω από τα πόδια τους, χάνουν τον εαυτό τους από τον καιρό. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, οι άνθρωποι δολοφονούνται. Αιτία θανάτου, η άγνοια.
Εκεί μέσα αγνοούνται τα πάντα. Αγνοείται η στιγμή που ένας άνθρωπος απολύεται. Η στιγμή που ο αφιονισμένος ραβδούχος δέρνει το παιδί σου στη διαδήλωση και το βρίζει και το πάει στο δικαστήριο με την κανονικότητα μιας τελετουργίας τεράτων. Εκεί μέσα αγνοείται ο άνθρωπος που φοβήθηκε για τα πάντα και για πάντα. Ο άνθρωπος που κάποτε ονομάστηκε για να Είναι και τώρα δεν Είναι. Αγνοείται η θρησκεία της ελεύθερης ύπαρξης και ο απελευθερωμένος θεός από τη θρησκεία του. Αγνοούνται οι σιωπές για ν’ ακούσεις τον Άλλο.
Αγνοείται το αίμα που τρέχει και το βλέμμα που θα το δει και αγνοείται το χέρι που θα θεραπεύσει την πληγή σκουπίζοντας δάκρυα, παρηγορώντας ανάσες, οξύνοντας την ακοή για ν’ ακούσει και τον παραμικρό ψίθυρο «των πλησιαζόντων γεγονότων. Και θα βγει εκεί έξω ψάχνοντας για όλους τους αγνοούμενους και καθετί που αγνοείται.
