Λίγο πριν ολοκληρωθεί η μεγάλη περιοδεία του Ορέστη, κάναμε μια θεατρική στάση στο θέατρο Πέτρας, που κατάμεστο υποδέχτηκε την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Κακλέα σε αρχαίο κείμενο.
Με την ιδιαίτερη αισθητική του να είναι εμφανής από τον άδειο σκηνικό χώρο, μέχρι και το λεπτό που ο χορός κάνει την εμφάνισή του για να δώσει την έναρξη του δράματος, είναι γεγονός πως η θεατρική μας στάση έχει ήδη αποκτήσει νόημα.
Το κείμενο από μόνο του καταφέρνει να ξετυλίξει στο μυαλό σου τη διαχρονικότητα του και η σκηνοθεσία πότε με φως και πότε με σκοτάδι επιτρέπει στο θεατή να κάνει τις συνδέσεις με το σήμερα, επανανοηματοδοτώντας το κείμενο του Ευριπίδη που είναι πάντα ένα ζητούμενο στο ανέβασμα μιας τραγωδίας.
Η μετάφραση του Χειμωνά λειτούργησε καταλυτικά ώστε να επιτρέψει στον Άρη Σερβετάλη που πρωταγωνιστεί αλλά και έχει αναλάβει την κινησιολογία της παράστασης, να δώσει βάρος στην κίνηση των ηθοποιών δημιουργώντας μια πρωτόγνωρη σωματικά υποκριτική κατάσταση στους ηθοποιούς, την οποία τόσο ο ίδιος όσο και οι Μαίρη Μηνά και Πάνος Βλάχος υπηρέτησαν με απόλυτη συνέπεια.
Η σκηνοθετική ματιά του Κακλέα σε συνδυασμό με αυτή την κινησιολογική διαδρομή που έχτισε ο Σερβετάλης δημιούργησε εικόνες και ταμπλό βιβάν που κατοικούν τη μνήμη σου αναπόφευκτα.
Υποκριτικές αδυναμίες και σκηνοθετικές αστοχίες πάντα θα υπάρχουν, αλλά αυτό που ξεχωρίζει μια παράσταση στο δρόμο του τελικού αποτελέσματος είναι κυρίως ο τρόπος που καταφέρνει να τις καλύψει, να τις αποσιωπήσει και να οδηγήσει το θεατή εκεί ακριβώς που θέλει να τον πάει. Και ένα είναι σίγουρο. Πως ο Κακλέας ξέρει καλά πως γίνεται αυτό.
