Πριν από χρόνια, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Οι Εμείς». Νομίζω πως ήρθε η ώρα που είναι απαραίτητο να το ξαναθυμηθούμε. Όχι το κείμενο, αλλά αυτό το απέραντο «Εμείς». Γιατί Εμείς είμαστε η ελπίδα μας. Αν δεν το πάρουμε απόφαση οι Εμείς, ο οδοστρωτήρας θα περάσει από πάνω μας. Αυτός ο πολτός από φρενιασμένη αδηφαγία, αδίστακτη αρπακτικότητα, αχαλίνωτη έπαρση, ακριβοπληρωμένη αμορφωσιά, χυδαία περιφρόνηση, ανεξάντλητη ψευδολογία, ανύπαρκτη ηθική, ξεπουλημένη αξιοπρέπεια και τόσα άλλα, αυτός ο πολτός θα μας καταπιεί.
Εμείς είμαστε η ελπίδα μας, τώρα, που όπως λέει ο Βύρωνας Λεοντάρης, «η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι». Εμείς είμαστε το κουράγιο, η απαντοχή και η ελπίδα μας. Εμείς οι Εμείς. Εμείς που θα σταθούμε δίπλα - δίπλα στη διαδήλωση, στην ίδια ανάσα σύντροφοι, στην ίδια φωνή που χωράει τα ονόματά μας. Εμείς που αύριο θα είμαστε οι διπλανές λέξεις όταν φτιάχνουν ένα ποίημα και το κάνουν απέραντο. Εμείς που σμίγουμε τους ήχους και τους κάνουμε μουσική, οι Εμείς των χειρονομιών και των δραμάτων που γίνονται θέατρο, κινηματογράφος και γλυπτό από σύννεφα. Κι όποιο άλλο υλικό βέβαια, γιατί όλοι οι Εμείς συνηθίσαμε να αθλούμαστε στη γενναιότητα με ό,τι μας πέφτει στα χέρια. Έτσι προχωρήσαμε κι έτσι θα συνεχίσουμε. Άλλος δρόμος και άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Εμείς είμαστε η ευθύνη μας. Η ευθύνη της ζωής μας, της σκέψης μας, των παιδιών μας.
Αυτό να πάρουμε απόφαση: ότι είμαστε η ευθύνη μας. Και δεν γίνεται να την αναθέσουμε σε κανέναν, πολύ περισσότερο να την εκχωρήσουμε. Εκεί χάνεται το παιχνίδι. Εκεί τεμαχίζεται η καθ’ όλου ύπαρξη κι απομένουν κέρματα και αθύρματα. Εύκολα θύματα στον κανιβαλισμό αυτού του συστήματος που καταπίνει τα πάντα και δεν σταματάει πουθενά. Συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, με τον πιο άγριο τρόπο τούτες τις μέρες.
Βλέπουμε έναν άεργο υπουργό Εργασίας να καταπίνει ζωές χωρίς ίχνος συναίσθησης για το έγκλημα που διαπράττει. Δεν δούλεψε ποτέ για να ξέρει τι θα πει ανεργία. Δεν ξύπνησε ποτέ κοιτάζοντας τα αμήχανα χέρια του και να μην ξέρει πώς να κοιτάξει τα μάτια των παιδιών του. Όμως εμείς ξέρουμε. Γιατί είμαστε οι Εμείς, εκείνοι που θα πούμε τα ίδια λόγια «που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη». Εμείς είμαστε η πόλη, γιατί εμείς την κατοικούμε. Αυτή «την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου, / την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της, / την πολιτεία που όλους μάς αντέχει στη ράχη της, / με τις μικρότητές μας, τις κακίες μας, τις έχτρες μας, / με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας και τα γερατειά μας». Αυτοί οι Εμείς είμαστε, κατά πώς το αφηγείται ο Γιάννης Ρίτσος στη «Σονάτα του σεληνόφωτος».
Κι αυτή τη σονάτα δεν μπορεί να την πει καμιά ανατριχιαστική Κεραμέως, που ποτέ δεν άνοιξε μια πόρτα για να δει ένα απελπισμένο παιδί. Ένα παιδί που από τη μια στιγμή στην άλλη του έκοψαν το μέλλον, για τον μόνο λόγο ότι δεν ανήκει «σ’ αυτούς». Όμως Εμείς είμαστε αυτό το παιδί. Εμείς είμαστε που θα το ανασηκώσουμε και θα κάνουμε το ψωμί του ουρανό. Οι Εμείς που ξέρουμε τι θα πει ψωμί, τι θα πει ουρανός και τι θα πει να σου λείπουν.
Ο Μητσοτάκης το είχε πει κι όποιος δεν το άκουσε κακό του κεφαλιού του. Είχε πει τα παιδιά «πελάτες σχολείου». Τόσο απλά, τόσο κυνικά, τόσο φονικά. Αυτό γίνεται τώρα. Αυτό ακριβώς. Με μέθοδο. Με δύναμη, με απανθρωπιά. Και μόνο εμείς μπορούμε να το εμποδίσουμε. Γιατί εμείς μπορούμε να το εμποδίσουμε. Γιατί εμείς οι Εμείς γνωρίζουμε πως τα παιδιά είναι «πατριωτάκια του ήλιου» κι όχι πελάτες και υπηρέτες των τυχαίων και των τιποτένιων.
Εμείς οι Εμείς που δεν θα αφήσουμε κανέναν να πει τη μοίρα μας. Γιατί ο δικός μας κόσμος μοιράζεται όπως το ψωμί και το όνειρο: σε όλους. Δηλαδή, «τη μοίρα του ήλιου θα την πούμ’ εμείς». Οι Εμείς.
