«Τις μέρες που βρέχει τα πουλιά ονειρεύονται» έγραφε η Σοφία Αδαμίδου στην πρώτη της ποιητική συλλογή "Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη". Τα χαράματα του περασμένου Σαββάτου, την ώρα της νεροποντής, έφυγε από τη ζωή η Σοφία Αδαμίδου. Πάλεψε για λίγους μήνες αλλά σκληρά με την αρρώστια και την Covid, ουσιαστικά πάλεψε την ατυχία της. Η ζαριά έφερε ντόρτια. Έφυγε από τη ζωή στα 58 της χρόνια.
Δημοσιογράφος και συγγραφέας, ένα πλάσμα γεμάτο ζωντάνια και δημιουργικότητα, σκανδαλιάρικο πνεύμα και θλιμμένα μάτια. Γαλάζιο το χρώμα τους, ανοιχτό όπως το βλέμμα της αλλά και το πέρασμά της από τη δημοσιογραφία, πάντα στο πολιτιστικό ρεπορτάζ, και από την τέχνη της γραφής. Τις μικρές ώρες, τότε που τα κομπιούτερ των δημοσιογράφων κλείνουν και οι παρέες ησυχάζουν, η Σοφία άρχιζε το αγαπημένο της παιχνίδι με τις λέξεις και τους στίχους. Ποίηση, θεατρικά έργα, σενάρια. Κάθε φορά είχε στα σκαριά ένα καινούργιο έργο να μας δείξει, δυο καινούργιους στίχους να μας πει την ώρα του καφέ, μετά τις συνεντεύξεις Τύπου ή τις ώρες τις μικρές που τα κορίτσια στις κουβέντες τους ξεκλειδώνουν τις καρδιές, τα όνειρα, τους βασανισμένους έρωτες τους. Χρόνια στο πολιτιστικό του Ριζοσπάστη, μαζί με την Αριστούλα, τη Ρουμπίνη, την Ιλεάνα, κρατούσε το θεατρικό ρεπορτάζ. Έξοχο το χειρόγραφό της, με φροντίδα για την τέχνη και τους ανθρώπους της, αλλά και για όλα τα σημαντικά που κρύβονται πίσω από τις λέξεις και τις κουίντες και ταλαιπωρούν τις ζωές των καλλιτεχνών και της κοινωνίας. Η Αριστερά ήταν μονόδρομος για τη Σοφία. Αναπόφευκτη διαδρομή για μια γυναίκα που το νοιάξιμο για τον άνθρωπο και όλα τα πλάσματα ήταν πραγματικό και ουσιαστικό. Οι λέξεις καλοσύνη, αλληλεγγύη, φιλία, στην περίπτωσή της έβρισκαν νόημα. Όπως και η έννοια μνήμη, ιστορική και συλλογική. Γύρω από τη μνήμη έστρεψε τα γραπτά της, κυρίως τα θεατρικά, και γύρω από ανθρώπους που έγραψαν ιστορία ο καθένας στο πεδίο του. [Βιογράφος της Σωτηρίας Μπέλλου στο "Πότε ντόρτια πότε εξάρες" που μεταφέρθηκε στη θεατρική σκηνή ως "Σωτηρία με λένε" με τη Λήδα Πρωτοψάλτη, ανατόμος της σχέσης της Τζένης και του Κάρολου μέσα από την αλληλογραφία τους στο "Τζένη και Μαρξ" με τη Μαρία Κανελλοπούλου, ο Άρης Βελουχιώτης στο "Άρης" αλλά και ο Γιαννούλης Χαλεπάς στο "Ο πόνος είναι άντρας". Επιτυχημένες και οι θεατρικές διασκευές της, κυρίως αυτή του «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ που παιζόταν για χρόνια στη σκηνή του Cartel. ]
Από τη Χαραυγή της Κοζάνης που γεννήθηκε και πλέον αναπαύεται, την ΚΝΕ, τη Νομική, το ΚΚΕ, τη δημοσιογραφία, τη συγγραφή μέχρι το τέρμα της ζωής της η Σοφία διάνυσε μια μικρή σε χρόνο αλλά ουσιαστική διαδρομή. Με ταλέντο, αξιοπρέπεια και σεβασμό στους ανθρώπους, στη ζωή, την τέχνη της γραφής και την ιστορική μνήμη.
