Από τις πιο στιβαρές φωνές και τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες της ελληνικής ποίησης, ο Κώστας Παπαγεωργίου πέθανε τα χαράματα σε ηλικία 76 χρόνων από καρκίνο. Κορυφαία μορφής της γενιάς του ’70, η ποίησή του πραγματεύτηκε τη ροή του χρόνου και τον ρόλο του στον άνθρωπο, την καταγωγή αλλά και τον θάνατο, χωρίς μοιρολατρία και πεσιμισμό, αλλά με την ελπίδα ενός σκοτεινού φωτός να υπάρχει σε όλο του το έργο.
Ήπιος και γαλήνιος, άνθρωπος επί της ουσίας σεμνός, ο Κώστας Παπαγεωργίου διέθετε υπέροχο υποδόριο χιούμορ και ιδιαίτερη γενναιοδωρία. Την αγάπη και τη φιλία του τις εκδήλωνε μέσα από πράξεις και όχι από κενά λόγια, γι’ αυτό άλλωστε ήταν πολύτιμος για τους φίλους του. Αυτό το χαρακτηριστικό μαζί με το σπουδαίο έργο του τον έκαναν να χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από τη λογοτεχνική κοινότητα. Ήταν πάντα εκεί όποτε το καλούσε η ανάγκη. Υπήρξε πολύτιμος και πρόθυμος συνεργάτης της ΑΥΓΗΣ, δημοσιεύοντας πλήθος κριτικές επί δεκαετίες. Η κριτική τής λογοτεχνίας άλλωστε υπήρξε βασική ενασχόλησή του μαζί με την ποιητική γραφή.
Γεννημένος το 1946 στην Αθήνα, σπούδασε Νομικά, ωστόσο εργάστηκε ως δικηγόρος μόνο από το 1972 έως το 1978 και έκτοτε αφοσιώθηκε στην ποίηση. Συνέδεσε το όνομά του με την έκδοση μερικών από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής του. Εξέδωσε τη «Σχεδία», τα «Γράμματα και Τέχνες», την «Κ(ριτική)» και από το 2011 έως σήμερα τα «Ποιητικά» μέσω των εκδόσεων Γκοβόστη, στα οποία έδωσε χώρο ιδιαίτερα σε νέους ποιητές.
Στα χρόνια της Χούντας εξέδωσε τους τόμους «Κατάθεση '73» και «Κατάθεση '74». Η έκδοσή τους αποτέλεσε ρηξικέλευθη πολιτική πράξη δίνοντας βήμα προβολής σε ποιητές αποκλεισμένους από το απριλιανό καθεστώς. Οι ανθολογίες, επίσης, που συνυπέγραψε είχαν το δικό τους ιδιαίτερο βάρος στο πολιτικό και ποιητικό όραμα και στοχασμό του. Χαρακτηριστική είναι η «Ανθολογία του θανάτου» που συνυπέγραψε με τον Γιάννη Βαρβέρη.
Ήταν πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος. Η ποίησή του μελοποιήθηκε από σημαντικούς δημιουργούς όπως ο Θάνος Μικρούτσικος («Ιχνογραφία»), ο Χάρης Κατσιμίχας, ο Νίκος Τάτσης («Έρανα»), καθώς ο εσωτερικός ρυθμός τής ποίησής του επιτρέπει τη μουσική ανάπτυξη.
Από τις σημαντικότερες ποιητικές συλλογές του είναι «Το μαύρο κουμπί», «Το σκοτωμένο αίμα», «Οικογενειακό δέντρο», «Πατρίδα το αίμα», «Επί πυγήν καθίσαι», «Κλεμμένη ιστορία», «Η λύπη των άλλων», «Εγώ το μαύρο θα κρατάω έως θανάτου» κ.ά.
Από το 1982 εργάστηκε στην Ελληνική Ραδιοφωνία, στην αρχή ως σύμβουλος σε θέματα λογοτεχνίας και εν συνεχεία ως επιμελητής λογοτεχνικών εκπομπών και εκδηλώσεων στο Τρίτο Πρόγραμμα. Από το 1990 ήταν καθηγητής στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών διδάσκοντας Ιστορία Θεάτρου και Λογοτεχνίας. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Ποιήματα, μελέτες και εκτενή δοκίμιά του έχουν μεταφραστεί σε ευρωπαϊκές γλώσσες. Για την «Κλεμμένη ιστορία» έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2001 και το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω. Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου, ενώ το 2012 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νουβέλας - Διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω για το αφήγημά του «Νερό».
Δυστυχώς η συγκυρία είναι τέτοια που ελάχιστοι από τους φίλους, τους ομότεχνους και τους αναγνώστες του θα μπορέσουν να τον αποχαιρετήσουν. Έως την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο δεν έχουν γίνει γνωστές η ημέρα και η ώρα της κηδείας του.
