Αντιπρόσωπος γνωστής αυτοκινητοβιομηχανίας ο πατέρας, είχε το μαγαζί του δίπλα στον πρώτο «Νάκα» του Αγρινίου. Ο μικρός Μένιος ξεμυαλιζόταν περνώντας από τη βιτρίνα, όπου άπειρα synthesizers τον προκαλούσαν. Κι ας μην είχε ποτέ έως τότε αγγίξει μουσικό όργανο παρά μόνο τη φυσαρμόνικα που έπαιζε ο παππούς Αριστομένης.
Αχ να 'χα ένα Γιαμάχα...
Πες το σύμπτωση, πες το πρόκληση, με μια μικρή φυσαρμόνικα Hohner κέρδισε σ' έναν διαγωνισμό, με έπαθλο μουσικά όργανα. Την έχει ακόμα στην κόκκινή της θήκη. Τούτο το μικρό πνευστό παρήγαγε ενοχλητικούς στο αυτί ήχους, στις πρώτες απόπειρές του να το «χαλιναγωγήσει». Αυτό τράνωσε ακόμα περισσότερο την επιθυμία του για ένα μικρό αρμονιάκι.
Και όταν ένα παιδικό πιανάκι Yamaha βρέθηκε επιτέλους στα χέρια του πεντάχρονου Μένιου, το «Final Countdown» ήταν το πρώτο σουξεδάκι που κατάφερε να αρθρώσει με τα πλήκτρα του, εκπλήσσοντας τον ανύποπτο πατέρα και την υποστηρικτική για τη μουσική του επιλογή μητέρα, που καμάρωνε. Το επόμενο πρωί έφτασε στο σπίτι η ανταμοιβή: ένα πανάκριβο αρμόνιο, ως αναγνώριση του ταλέντου «του παιδιού»!
Στο Ωδείο της γειτονιάς, στα παλιά σφαγεία, έπαιζε μόνο ό,τι του έδειχνε στο πιάνο η κυρία Τζένη. Ήταν δύσκολο για ένα πεντάχρονο να διαβάσει νότες και τρίηχα. Πέρασε καιρός για να καταλάβει τα δομικά στοιχεία ενός κομματιού κι ο Μένιος έγινε το καμάρι του Πειραματικού Ωδείου Αγρινίου. Το Ωδείο και οι μέθοδοί του τον έκαναν, όμως, να πλήττει. Δεν του ταίριαζε η αυστηρότητα.
Τα θεωρητικά της μουσικής τον δυσκόλευαν, ώσπου, στο σπίτι, άρχισε να χτίζει τα πρώτα δικά του κομμάτια, αναπαράγοντας όσα έπαιζαν τα ηχεία του Sanyo του πατέρα του: Animals, Alan Parsons, Supertramp, Deep Purple. Το πρώτο σόλο που έπαιξε με τα παιδικά συγκροτήματα, ήταν αυτό που έπαιζε ο Alan Price στο περίφημο «The house of the risig sun».
Thelonious και Jimmy
Μια νύχτα, μαύρα μεσάνυχτα, έπεσε πάνω στο «Στυλ καφέ», τη μοναδική τζαζ εκπομπή (1993-2003) του Νίκου Θεοδωράκη στο τηλεοπτικό κανάλι του ελληνικού Βορρά, την ΕΡΤ3. Ένας τύπος με έναν μπερέ στο κεφάλι και άπειρα δαχτυλίδια στα δάχτυλα, έπαιζε μ' έναν εντελώς ανορθόδοξο τρόπο.
Στη μουσική του Thelonious Monk, ο Μένιος Γούναρης βρήκε κάτι τόσο αυθεντικό, τόσο ζωντανό, που δεν το είχε ούτε καν φανταστεί. Μια σπίθα ανεξήγητη. Ο τρόπος του ήταν αλλόκοτος, αλλά προκλητικός. Κι όταν είδε τα πλήκτρα του B-3 Hammond organ να πάλλονται και να ζωντανεύουν από τα δάχτυλα του γερόλυκου του όργανου Jimmy Smith μαγεύτηκε. Κατάλαβε πως υπήρχε μια μουσική που τον καλούσε να την ανακαλύψει.
Μη γνωρίζοντας ακόμα τι σημαίνει αρμονία προσπαθούσε, συχνά χωρίς επιτυχία, να αποδώσει το συναίσθημα, να «κλέψει» το feeling των όσων άκουγε στους δίσκους που έστελνε ο καθηγητής της κιθάρας στο αθηναϊκό Ωδείο του Νάκα και θείος του γείτονά του κιθαρίστα Παντελή Ντζιάλα. Τότε ο Μένιος αποφάσισε να επιστρέψει στο Ωδείο.
Στου Μεταξά τα ψηλά αλώνια
Τελειώνοντας το σχολείο, μαθαίνει πως στη γειτονική πόλη της Πάτρας διδάσκει ο γεννημένος στην Άλμα - Άτα του Καζακστάν πιανίστας Γιώργος Μεταξάς. Δάσκαλος, παλιά, στα κονσερβατουάρ της Σοβιετική Ένωσης, ο Μεταξάς έφτασε στην Ελλάδα μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Καλά σπουδασμένος κλασικός πιανίστας, είχε μάθει την τζαζ στα χρόνια της Σοβιετίας, συχνά κρυφά, σχεδόν βιωματικά, εμπειρικά, ακούγοντας τα απαγορευμένα δισκάκια αυτής της «ιμπεριαλιστικής» εισαγόμενης μουσικής με τις «λάθος» τοποθετημένες νότες και τα παράξενά της ακόρντα. Ο Μεταξάς εμφύσησε στον Μένιο Γούναρη την αίσθηση του αυτοσχεδιασμού κι αυτός προσπάθησε να εντάξει στα παιξίματά του την ελευθερία της τζαζ έκφρασης, πέρα από στυλ και μουσικές σχολές.
Τρία χρόνια πήγαιν'-έλα Πάτρα - Αγρίνιο - Πάτρα, γεμάτα παροτρύνσεις, ώσπου τελικά ο Μεταξάς τον έπεισε να δώσει εξετάσεις στην Ακαδημία Codarts του Ρότερνταμ. Ο Μένιος έγινε δεκτός, αλλά αυτή η κρύα και μουντή πόλη τον απωθούσε. Επιστρέφει στα πατρώα εδάφη και λίγο καιρό μετά συναντά τον Σταύρο Λάντσια.
Ο υπέροχος αυτός μουσικός και μειλίχιος άνθρωπος τον έπεισε πως το πιάνο ήταν αυτό που θα τον έκανε στην υπόλοιπη ζωή του ευτυχισμένο. Ο Σταύρος συμπλήρωσε όλο το ακαδημαϊκό «κενό» του νέου πιανίστα -αρμονία, γράψιμο παρτιτούρας και εκτέλεση ενός έργου- και οργάνωσε τις όποιες ακατάτακτες γνώσεις του.
Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη...
Τρεις πόλεις διεκδικούσαν τη ζωή του: το Αγρίνιο, με τα πρώτα νυχτοκάματα στην «Ανδρομέδα», η Πάτρα, με τους φίλους μουσικούς με τους οποίους ο Μένιος έπαιζε στα τοπικά κλαμπάκια, και η Αθήνα για τις σπουδές του.
Μετά όμως την αποτυχία της προσαρμογής του και την επιστροφή του από το Ρότερνταμ, οι συνθήκες άλλαξαν. Στο Κονσερβατόριο της Ουτρέχτης συνάντησε κάποιους άξιους Έλληνες συναδέλφους και συμφοιτητές: τον κιθαρίστα Πάνο Ηλιού, τον τρομπετίστα Στέλιο Χατζηκαλέα κ.ά.
Ο Bert Van den Brink, αυτός ο πολυσχιδής τυφλός πιανίστας και ακορντεονίστας, υπήρξε μια πολύ σημαντική επιρροή γιατί, πέραν της περί την τζαζ πληροφορίας, του μιλούσε θερμά για την αίσθηση ενός οργάνου, έχοντας -λόγω της ιδιαιτερότητάς του- μια πολύ βαθιά προσέγγιση στον παραγόμενο ήχο και το ύφος μιας μουσικής. Ο ξεχωριστός αυτός Ολλανδός, ένας έμπειρος δάσκαλος, ξέρει να ψάχνει και να αναδεικνύει ό,τι καλύτερο έχει «μέσα» του ο κάθε μαθητής του.
Το σήμερα, το αύριο
Πολύπλευρες οι συνεργασίες του πιανίστα και χειριστή πάσης φύσεως πλήκτρων Μένιου Γούναρη. Με φωνές σαν της Ματούλας Ζαμάνη, του Κωστή Μαραβέγια και της Πέννυς Μπαλτατζή, με τη συμμετοχή του ως guest στο VPS σχήμα του Πάνου Βασιλόπουλου, του Γιώργου Σταυρουλάκη, του Κώστα Πατσιώτη και όχι μόνο.
Κοντά στις αρχές του νέου αιώνα ο Μένιος Γούναρης δημιουργεί το πρώτο πιάνο τρίο του. O Γρηγόρης Θεοδωρίδης στο κοντραμπάσο κι ο Μάκης Φεγγούλης στα τύμπανα τον συντροφεύουν, παίζοντας μπροστά στο κοινό των αθηναϊκών τζαζ σκηνών τις νέες ή τις πιο παλιές δικές του συνθέσεις.
Ο χρόνος που περνά ενισχύει τη δημιουργική αυτοπεποίθηση του μόλις 37 ετών πιανίστα που, σύντομα, πρόκειται να γίνει πατέρας μιας κόρης. Κάτι που, βέβαια, «απειλεί» να αλλάξει όλη τη ζωή του! Ο Μένιος, που αυτές τις μέρες συμμετέχει στην ηχογράφηση του νέου δίσκου τού πάντα ανήσυχου πολύχορδου κιθαρίστα Γιώργου Ταμπάκη, συνεργάζεται σε σταθερή βάση -κορωνοϊού επιτρέποντος- με το γκρουπ του κορυφαίου κιθαρίστα της εγχώριας world jazz Τάκη Μπαρμπέρη, που μας λέει:
«Όταν στο τέλος του 2016 ο Μάνος Σαριδάκης αποφάσισε να ασχοληθεί με το δικό του πρότζεκτ, έπρεπε να βρω έναν νέο πιανίστα. Ο μπασίστας μου Χρήστος Κεχρής μού πρότεινε ένα νέο παιδί, που είχε μόλις αρχίσει να παίζει στην τζαζ σκηνή της Αθήνας. Σύντομα οι δρόμοι μας ενώθηκαν και ο Μένιος Γούναρης, ένας πλήρως καταρτισμένος στην τέχνη του μουσικός και υπέροχος άνθρωπος, έγινε μόνιμο μέλος του 'Takis Barberis Group'».
«Το αστείο είναι ότι ο Μένιος μού εξομολογήθηκε τότε πως έφευγε από το Αγρίνιο και ερχόταν αυθημερόν νομίζω στο 'Παράφωνο' για να δει το 'T.B.Group', με τον Γιώργο Κοντραφούρη στα πλήκτρα και το σπουδαίο σαξόφωνο του Τάκη Πατερέλη. Ήταν ένα από τα πρώτα λάιβ που είχε δει και, φαντάζομαι, διπλή η χαρά του να είναι τώρα ο πιανίστας αυτού του γκρουπ».
«Πλημμύρα»: Η πρώτη σταγόνα
«Flood» σημαίνει πλημμύρα. Μια «πλημμύρα» που χωρά τις συνθετικές ιδέες που κατακλύζουν, χρόνια τώρα, το μυαλό του Μένιου Γούναρη, που από καιρό ένιωσε την ανάγκη να τις οργανώσει και να τις εκδώσει σε ένα σώμα, έναν δίσκο. Εν μέσω πανδημίας, ή λίγο πριν, ο προσωπικός του δίσκος ήταν γεγονός. «Flood» η επωνυμία του συγκροτήματός του. Και «First Drop» ο τίτλος ενός άλμπουμ που αποτελεί την πρώτη ουσιαστική προσπάθειά του να εξωτερικεύσει τη δουλειά του.
Ο δίσκος είναι «ηλεκτρικός». Χαρακτηρίζεται από τη χρήση ηλεκτρικών οργάνων όπως τα πλήκτρα ενός Fender Rhodes ή των synthesizers του «αρχηγού», τις ηλεκτρικές κιθάρες του Γιώργου Δάφνου που μιλούν, το πολύχορδο στιβαρό ηλεκτρικό μπάσο του Χρήστου Κεχρή και την εφευρετικότητα του ντράμερ Δημήτρη Κλωνή. Το «Flood - First Drop» ανοίγει με την επίδειξη της δεξιοτεχνίας των μελών των «Flood», ενώ το μελωδικό «Double K» το κλείνει.
Ο Μένιος Γούναρης ξεχωρίζει το «Mike's Advice», το πέμπτο κομμάτι του δίσκου, το οποίο έχει τη δική του ιστορία. Αναφέρεται στο απών πια «αφεντικό» της πιο γνωστής μουσικής σκηνής του Αγρινίου.
«Εκεί κάναμε τα πρώτα μας επαγγελματικά βήματα σαν μουσικοί. Ήταν ένας εργοδότης διαφορετικός. Σεβόταν τον μουσικό ανεξάρτητα από πείρα ή ηλικία, δίνοντάς μας πλήρη ελευθερία έκφρασης πανω στη σκηνή. Κι ας ξεφεύγαμε κάποιες φορές, σαν πιτσιρικάδες που ήμασταν, και, από ένα σημείο και μετά, αυτά που παίζαμε ίσως να μην ευχαριστούσαν την πλειονότητα των 'πελατών'. Παρ' όλα αυτά, καταφέραμε ν' αποκτήσουμε κι εμείς ένα δικό μας πιστό κοινό. Ο Μιχάλης ήταν αυτός που στα 18, αν θυμάμαι καλά, μου έδωσε το Köln Concert του Keith Jarrett, λέγοντάς μου: 'άκουσέ το αυτό, θα τρελαθείς'. Δεν είχε διόλου άδικο!».
