Αν υπάρχει ημερομηνία που να αποτελεί αναφορά της παγκόσμιας μουσικής πραγματικότητας σε καλλιτεχνικό γεγονός, αυτή είναι χωρίς αμφιβολία η Πρωτοχρονιά, σε σχέση με την περιώνυμη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, με δεύτερη σε φήμη μόνο την επίσημη έναρξη της καλλιτεχνικής περιόδου του Teatro alla Scala του Μιλάνου, σταθερά προσδιορισμένη στην ημέρα εορτής του πολιούχου της λομβαρδικής πρωτεύουσας, του επισκόπου Μεδιολάνων Αμβροσίου, που τόλμησε να αρνηθεί τη Θεία Κοινωνία στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α’ τον Μέγα, μετά τη σφαγή στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης.
Με δεδομένη την αδυναμία επαναλειτουργίας του ιστορικού Θεάτρου, ακόμη και με όρους περιορισμένης πληρότητας, λόγω των δυσμενών επιδημιολογικών δεδομένων, και θεωρώντας αδιανόητη την ολική σιγή, που προτίμησαν η Μετ και το Μπαϊρόιτ, η διοίκηση επέλεξε την άνευ κοινού, προκατασκευασμένη, κινηματογραφική λήψη μερών από όπερες και τη συγκρότηση ενός περίπου τρίωρου θεάματος για τηλεοπτική και / ή δικτυακή εκπομπή ακριβώς την ώρα που θα ελάμβανε χώραν το κοινωνικά και καλλιτεχνικά περισσότερο προβεβλημένο λυρικό γεγονός της Ιταλίας.
Όπως και με το βιεννέζικο Neujahrskonzert, που αναμεταδόθηκε σε 65 χώρες μέσω της Eurovision (πηγή μας το σχόλιο της αναμετάδοσης από την αυστριακή ORF 2E), έτσι και η ιδιόμορφη αυτή Serata d’ Inaugurazione επέτυχε ευρεία ζήτηση στην παγκόσμια αγορά. Σύμφωνα δε με τον ιστότοπο του Θεάτρου για το συγκεκριμένο γεγονός, αυτό το μεγάλης ακτινοβολίας θέαμα, το οποίο, πέραν των τεχνικών, του μπαλέτου, της χορωδίας και της ορχήστρας της Σκάλα, επιστράτευσε 10 τηλεοπτικές κάμερες, 50 μικρόφωνα, «Étoiles», πρώτους χορευτές και 23 megastars του παγκόσμιου λυρικού στερεώματος, ζητήθηκε για απευθείας αναμετάδοση από -κατά κύριο λόγο- δημόσιους ιταλικούς, γαλλικούς και γαλλόφωνους, γερμανικούς και γερμανόφωνους τηλεοπτικούς σταθμούς, αλλά και από άλλους των Americas (sic), της Αυστραλίας και της Αφρικής, καθώς και «της Τσεχίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Βόρειας Ευρώπης, της Τουρκίας, της Αλβανίας»!
Σε παρόμοιο πλαίσιο λοιπόν η απουσία της Ελλάδος (μιας Κάλλας, ενός Κάραγιαν, ενός Ζαχαρίου, που, μεταξύ σημαντικών άλλων, έχουν λαμπρύνει τη Σκάλα), αποβαίνει τουλάχιστον δυσεξήγητη, πολλώ μάλλον που η ΕΡΤ δεν αναφέρεται ούτε στην απαρίθμηση χωρών και σταθμών που εξασφάλισαν την εκ των υστέρων εκπομπή (Ρωσία, Κίνα, Ιαπωνία, Κορέα, αλλά και Ουγγαρία, Σερβία και Σλοβενία).
Το μέγεθος της απώλειας, για την οποία παρεμπιπτόντως θα είμαστε ευτυχείς αν διαψευστεί, γίνεται ευχερώς κατανοητό αν κάποιος διατρέξει το -εισέτι προσιτό στην ίδια επίσημη ανάρτηση- εντυπωσιακό programma di Sala, 174 άυλων σελίδων, με όλα τα στοιχεία για έργα και ερμηνευτές, καθώς και τα κείμενα - γέφυρες του μεγαλειώδους εικονικού «Gala».
Το εγχείρημα υπέγραψε ο διακεκριμένος σκηνοθέτης Davide Livermore, καταρρίπτοντας ανορθόδοξα το ρεκόρ σε αριθμό αλλεπάλληλων «ανοιγμάτων» της Σκάλα, της παλαιάς Margherita Wallman. Ο ίδιος δε διασφάλισε ότι τα αποσπάσματα από ιταλικές όπερες (με προσθήκη ολίγου Μασσνέ, Μπιζέ και Βάγκνερ) αναδεικνύουν και το δημιουργικό τμήμα του Θεάτρου, τους τεχνικούς, τους σκηνογράφους, τους φωτιστές, τους ενδυματολόγους, τους γραφίστες του...
