Για πόσο καιρό μπορεί μία κυβέρνηση να συνεχίζει να σέρνεται όταν είναι σε εμφανή δυσαρμονία με το εκλογικό σώμα (περί το 20% στις δημοσκοπήσεις) και ακόμη περισσότερο με το σύνολο της κοινωνίας, που δεν εκφράζεται ούτε στις δημοσκοπήσεις, καθώς περίπου το 60% του συνόλου είναι στη ζώνη του «δεν γνωρίζω», «δεν απαντώ», «δεν έχω αποφασίσει»; Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση έχει τη συναίνεση, νοούμενη ως ενεργητική στήριξη και όχι ως παθητική αποδοχή, του 10% του γενικού πληθυσμού. Η απάντηση που τείνει να διαμορφωθεί από τα πράγματα είναι: για όσο καιρό δεν διαφαίνεται στο πολιτικό σύστημα εναλλακτική λύση διακυβέρνησης και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος δεν παίρνει συγκροτημένη μορφή αμφισβήτησης της ηγεσίας η γενικευμένη δυσαρέσκεια.
Μέσα στο ευρύτερο κενό του πολιτικού συστήματος ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξαπολύει τη συνολική αντεπίθεσή του προκειμένου να γυρίσει το παιχνίδι, μάλλον να συγκρατήσει περαιτέρω φθορά. Ορίζοντας του repackaging που επιχειρεί είναι η ΔΕΘ, όπου θα αξιολογήσει την κατάσταση και θα εξετάσει το ενδεχόμενο προκήρυξης πρόωρων εκλογών.
Προετοιμασία για τη μετα-Μητσοτάκη εποχή
Η Ν.Δ. έχει εισέλθει σε μία ιδιότυπη μετα-μητσοτακική εποχή, με τη συμμετοχή του ίδιου του Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος πρώτη φορά ανέδειξε τους κορυφαίους και ενδεχομένως επίφοβους υπουργούς του, μοιράζοντας χρήμα και ένα τμήμα της εξουσίας του. Τον μεν Κωστή Χατζηδάκη τον έκανε αντιπρόεδρο με αυξημένες αρμοδιότητες και αυτός έχει αρχίσει τις παρεμβάσεις του, όπως στον ορισμό εκπροσώπων των κοινοβουλευτικών Επιτροπών. Παράλληλα έδωσε χώρο στον υπ’ αριθμόν ένα δελφίνο, τον Νίκο Δένδια. Στο συμβολικό πεδίο τον άφησε να μιλήσει στο πόδι του στην προ ημερησίας στη Βουλή, ενώ είναι σαφές ότι ο υπουργός Άμυνας θα έχει πλέον λόγο στο πώς θα μοιραστούν τα 30 δισ. του εξοπλιστικού προγράμματος. Στο ίδιο παιχνίδι έβαλε και τον Κυριάκο Πιερρακάκη, που έτσι ξεχωρίζει από την επόμενη γενιά στελεχών, σε μία μεταλλαγμένη νεοφιλελεύθερη Ν.Δ. «Εκτός παιδιάς» έχουν μείνει ο Άδωνης Γεωργιάδης και ο Βασίλης Κικίλιας που διαμαρτύρονται ή η Νίκη Κεραμέως και ο Μάκης Βορίδης που δεν αποτελούν όμως, καθένας για διαφορετικούς λόγους, αξιόλογα και επίφοβα μεγέθη για τον Κ. Μητσοτάκη. Κωστής Χατζηδάκης και Νίκος Δένδιας είναι σε τομείς που δεν έχουν πολιτικό κόστος. Προκύπτει μία άτυπη συμφωνία, βάσει της οποίας οι φιλόδοξοι υπουργοί θα διεκδικήσουν την ηγεσία όταν αποφασίσει να αποχωρήσει ο Κ. Μητσοτάκης και θα συνεχίσουν στο ίδιο πλαίσιο διακυβέρνησης, προστατεύοντας τα πεπραγμένα του.
Παράλληλα ο Κ. Μητσοτάκης καθιστά συνένοχο στη διακυβέρνησή του το σύνολο της Ν.Δ. Στο πεδίο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας αναβάθμισε και εξουδετέρωσε τον Νικήτα Κακλαμάνη, ενώ μοίρασε οφίκια σε βουλευτές που θα μπορούσαν έστω και από τις τηλεοράσεις να κάνουν ζημιά. Οι δύο που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν εξελίξεις είναι οι πρώην πρωθυπουργοί Αντώνης Σαμαράς και Κώστας Καραμανλής, οι οποίοι όμως, ενώ συμπίπτουν στις διαπιστώσεις για το καθεστώς Μητσοτάκη και την ανάγκη απαλλαγής της παράταξής τους και της χώρας, εντούτοις δεν συμφωνούν για την επόμενη μέρα μιας πιθανής αμφισβήτησης.
Πολιτικό κενό
Το μόνο επιχείρημα που δουλεύει υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η ανυπαρξία εναλλακτικής λύσης στο πολιτικό σύστημα. Το ΠΑΣΟΚ από το δημοσκοπικό 17% έχει κατρακυλήσει στο 10%-12%, πίσω από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ο Νίκος Ανδρουλάκης τορπιλίζει συνεχώς τη μόνη εναλλακτική διέξοδο που θα ήταν η συνεργασία των κεντροαριστερών δυνάμεων, και όταν από παραδρομή δείχνει να το σκέπτεται, φροντίζει να τον επαναφέρει η Άννα Διαμαντοπούλου, που λειτουργεί ως μητσοτακική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ. Ενώ όμως για το ΠΑΣΟΚ είναι εξηγήσιμη η σταθερή άρνηση των συνεργασιών, αποτελεί ερώτημα η στάση της Νέας Αριστεράς υπό την καθοδήγηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή.
Είναι σαφές ότι η Ν.Δ. επιλέγει ως αντίπαλο τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία πλέον σκέπτεται και την πρωθυπουργία. Η Πλεύση Ελευθερίας, ακόμη και αν σταθεροποιηθεί σε διψήφια νούμερα, που πλέον δεν αποκλείεται, δεν αποτελεί εναλλακτική λύση. Έτσι, όμως, προκύπτει και το κενό διακυβέρνησης. Εάν την επομένη των εκλογών το πολιτικό τοπίο είναι παρόμοιο με το σημερινό, η Ν.Δ. χωρίς τον Κ. Μητσοτάκη -όπως βάζουν άπαντες ως όρο- και το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχουν την απαραίτητη πλειοψηφία για να σχηματίσουν κυβέρνηση και θα χρειαστεί και τρίτο κόμμα, που επί του παρόντος δεν διαφαίνεται, εκτός εάν κάνει την υπέρβαση «για να μην μείνει ακυβέρνητη η χώρα» η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Το σημερινό πολιτικό κενό και το αυριανό κυβερνητικό αδιέξοδο λειτουργούν προς όφελος μίας Ν.Δ. χωρίς τον Κ. Μητσοτάκη και προσφέρουν έναν μοχλό εκβιασμού του εκλογικού σώματος από τον διάδοχό του.
Η πολιτική εκδικείται
Ο,τι κι αν κάνει όμως η κυβέρνηση, δεν μπορεί να διαχειριστεί τη γενικευμένη κρίση αναξιοπιστίας. Η ακρίβεια που επιμένει και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο γκρεμίζουν κάθε επικοινωνιακή προσπάθεια του Κ. Χατζηδάκη για τον εξωραϊσμό της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Εντωμεταξύ, αυξάνονται τα σύννεφα στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Σύμφωνα με πληροφορίες, η ελληνική πλευρά είχε ενημερώσει την τουρκική ότι είναι υποχρεωμένη και θα κατέθετε χάρτη, όπου θα αποτυπωνόταν ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός (όπως και έγινε). Πρόσφερε εμμέσως πλην σαφώς στην τουρκική ως αντάλλαγμα την ουσιαστική εγκατάλειψη του έργου πόντισης του καλωδίου για την ηλεκτρική διασύνδεση με την Κύπρο.
Τα Τέμπη, αν και ατόνησαν στην κοινή γνώμη, άφησαν το αποτύπωμά τους καθώς συμπυκνώνουν το καθεστώς Μητσοτάκη: αναξιοκρατία και κομματοκρατία, παράλυση του δημόσιου τομέα, εύνοια μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, απουσία ελέγχου της εξουσίας από τον Τύπο, παραβίαση της συνταγματικής διάκρισης των εξουσιών. Αυτή είναι η κυρίαρχη συνείδηση στον ελληνικό λαό αυτή τη στιγμή, τι διέξοδο θα βρει θα το δούμε προσεχώς.
