Εν έτει 2024 οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι δεν ξέρουν πια πώς ήταν η ζωή στη Μεγαλόνησο πριν από την τουρκική εισβολή και τη διχοτόμηση. Γι αυτό και δεν την νοσταλγούν. Ζουν στα τετελεσμένα, με την Πράσινη Γραμμή να τους χωρίζει, την οποία σπανίως και περνούν. Με την Άγκυρα να κάνει κουμάντο στα Κατεχόμενα, με τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να κυματίζει στα ελεύθερα εδάφη - και τις τοπικές ελίτ και ξένους ολιγάρχες να κάνουν μπίζνες σε όλο το νησί. Κάποιοι στην Κύπρο κουβαλάνε ακόμη το τραύμα της προσφυγιάς, λαχταρούν τα πατρογονικά τους, που σήμερα κατοικούνται από τους άλλους. Οι περισσότεροι, ωστόσο, δεν πιστεύουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, δεν πιστεύουν στη λύση. Ίσως και να μη το θέλουν πια, αφού κάθε λύση του Κυπριακού συνοδεύεται από εκατέρωθεν υποχωρήσεις.
Γι αυτό και οι δηλώσεις αισιοδοξίας, πρωτίστως από τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Χριστοδουλίδη και δευτερευόντως από τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, για επανεκκίνηση των συνομιλιών για το Κυπριακό από το Σεπτέμβριο έγιναν για να γίνουν.
Ο Χριστοδουλίδης, μάλιστα, δηλώνει πρόθυμος να γράψει Ιστορία: «Είμαστε έτοιμοι να γράψουμε ιστορία και να επανενώσουμε τον τόπο μας, να επανενώσουμε την Κύπρο, πάντα στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου”, είπε ανήμερα της 50ης επετείου από την τουρκική εισβολή στο νησί, αφού προφήτευσε ότι “οι επόμενοι μήνες είναι κρίσιμοι, οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι, τους επόμενους μήνες θα λάβουμε ενδεχομένως κρίσιμες και τολμηρές αποφάσεις».
Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς έστω έναν διπλωμάτη, Έλληνα ή Ευρωπαίο, ο οποίος να συμμερίζεται την αισιοδοξία του Κύπριου προέδρου - και να πιστεύει ότι ο Χριστοδουλίδης είναι διατεθειμένος να πάρει τολμηρές αποφάσεις. Κι από την άλλη πλευρά, όλη η ρητορική της τουρκικής ηγεσίας, δείχνει ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση για συνομιλίες «στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου». Στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, δηλαδή. Αντιθέτως, η τουρκική πλευρά - η οποία ελέγχει πλήρως την τουρκοκυπριακή- μιλά για «κυριαρχική ισότητα», όταν δεν επιμένει για λύση δύο κρατών. Για αναγνώριση των τετελεσμένων, δηλαδή.
Συνεπώς, τι μπορεί να περιμένει κανείς από την επανεκκίνηση των συνομιλιών για το Κυπριακό το Σεπτέμβρη; Η απάντηση είναι «πολύ λίγα πράγματα». Το πιθανότερο είναι ότι Αθήνα - η οποία παραδοσιακά (λέει ότι) στηρίζει τις αποφάσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας- Λευκωσία και Άγκυρα θα ξοδέψουν πολύ ενέργεια για να ρίξουν στον αντίπαλο τον… Μουτζούρη. Για να πείσουν τη διεθνή κοινότητα ότι είναι ο αντίπαλος αυτός που δεν θέλει τη λύση. Άλλωστε, ούτε η διεθνής κοινότητα «καίγεται» για την επίλυση του Κυπριακού, όσο πιστεύει ότι πρόκειται για μια παγωμένη διένεξη, η οποία δεν απειλείται με ανάφλεξη. Και δεν έχει διάθεση να ξοδέψει ενέργεια για να γίνει αυτή η διαπραγμάτευση.
Να σημειωθεί, μόνο, ότι στις μέρες μας φάνηκε πως δεν υπάρχουν εγγυήσεις για τη μη ανάφλεξη των παγωμένων διενέξεων.
