Με δεδομένη την καχεξία της ελληνικής Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, που αδυνατούν, στο σύνολό τους, να αρθρώσουν πειστική εναλλακτική πρόταση στη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, ένα νέο τοπίο τείνει να διαμορφωθεί στον χώρο της ελληνικής Δεξιάς και Ακροδεξιάς σε συνάφεια και με τις διεθνείς εξελίξεις. Είναι σαν όλο το πολιτικό σύστημα αλλά και το πλέον πολιτικά συνειδητοποιημένο τμήμα της κοινωνίας να τελεί εν αναμονή εξελίξεων που θα ξεκινήσουν με τις ευρωεκλογές.
Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών υπήρξε πολιτικός σταθμός για τη Ν.Δ. Παρά τις έντονες παρεμβάσεις του κυβερνητικού επιτελείου και του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη, 51 βουλευτές, σχεδόν το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής δύναμης, διαχώρισαν τη θέση τους και εξ αυτών οι 21 πήγαν καθαρά κόντρα, όταν μάλιστα το Μέγαρο Μαξίμου είχε βάλει στοίχημα ότι θα είναι κάτω από 10. Το ταυτοτικό για τη συντηρητική Δεξιά ζήτημα της πυρηνικής οικογένειας έσπρωξε απογοητευμένους ψηφοφόρους της Ν.Δ. προς το άκρο δεξιό του πολιτικού φάσματος.
Στις τελευταίες εθνικές εκλογές τα πέραν της Ν.Δ. δεξιά κόμματα άθροισαν περίπου 14%. Εκτιμάται πως, μετά και το ρήγμα που προκλήθηκε από τον Αντώνη Σαμαρά στη Ν.Δ., στις ευρωεκλογές το αντίστοιχο ποσοστό θα πλησιάσει το 20%. Η ιδεολογία φυσικά από μόνη της δεν αρκεί, αλλά η διακυβέρνηση Μητσοτάκη έχει διαμορφώσει πρόσφορες οικονομικές συνθήκες. Πέραν των ταυτοτικών ζητημάτων, η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική σε πεδία όπως η αντιμετώπιση της ακρίβειας ή η ιδιωτικοποίηση της Υγείας προκαλεί δυσφορία σε ένα τμήμα τουλάχιστον των παραδοσιακών νεοδημοκρατών που αυτοπροσδιορίζονται ως κοινωνική Δεξιά. Η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς στην αντιμετώπιση της ενεργειακής ακρίβειας, δεν προστατεύει το επάγγελμα και το επίπεδο διαβίωσης των μεσαίων στρωμάτων, είναι εχθρική απέναντι στα νέα ζευγάρια, ενώ αναζητά ευρύτερη συναίνεση για υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας - όπως ανέφερε εμμέσως πλην σαφώς η Ντόρα Μπακογιάννη στο συνέδριο της Καθημερινής. Το κατά πόσο έχει αντιληφθεί η ηγεσία το τι συντελείται στην κοινωνία και στο δικό της κόμμα είναι αμφίβολο.
Στις εγχώριες συνθήκες προστίθενται οι διεθνείς εξελίξεις. Όπως όλα δείχνουν, ο Βλαντίμιρ Πούτιν κερδίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Οι στρατιωτικές ήττες του ουκρανικού στρατού, η απώλεια στρατηγικής σημασίας πόλεων και η εξάντληση του πολεμικού υλικού και του ανθρώπινου δυναμικού καθιστούν θέμα χρόνου έναν συμβιβασμό των δυνάμεων της Δύσης - που είναι οι πραγματικοί αντίπαλοι του Πούτιν, και όχι βέβαια ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Η ταύτιση του Κ. Μητσοτάκη με τον Β. Ζελένσκι μπορεί να είναι καλή για τις προσωπικές ευρωπαϊκές του φιλοδοξίες, δεν είναι όμως καλή για τη χώρα, ειδικά αν βρεθεί στη «λάθος πλευρά της Ιστορίας».
Η διεθνής επέλαση της Alt Right
Στο καθαρά ευρωπαϊκό πεδίο προεξοφλείται η άνοδος της Alt Right, μιας νέας Ακροδεξιάς που δεν έχει καμία σχέση με τους ολοκληρωτισμούς του Μεσοπολέμου του προηγούμενου αιώνα. Η επικράτηση της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, η ενίσχυση του AfD στη Γερμανία θα προστεθούν στη Μελόνι της Ιταλίας αλλά και στις κυβερνήσεις της Φινλανδίας, της Ουγγαρίας, της Σουηδίας, της Σλοβακίας, που από τις ελίτ των Βρυξελλών θεωρούνται «ακροδεξιές» και βρίσκονται σε ήπια αντιπαράθεση. Παράλληλα, αρχίζει και παράγει αποτελέσματα η προεξόφληση της επιστροφής του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, με όλα όσα συνοδεύουν τον πρώην Πρόεδρο της χώρας.
Η Αριστερά, ειδικά στη χώρα μας, έχει αδυναμία να ερμηνεύσει την επήρεια των συντηρητικών ιδεών της ελληνικότητας, των εθνικών συνόρων, των οικογενειακών και θρησκευτικών παραδόσεων κόντρα στην κουλτούρα της αποδόμησης. Για παράδειγμα, είναι ενδιαφέρον ότι καταφέρεται εναντίον του έθνους κράτους, που είναι ο μόνος συγκροτημένος θεσμός απέναντι στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και στην οικονομική και κοινωνική απορρύθμιση. Έχει αποδεχθεί πλήρως τον πυρήνα του συνεχούς καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού και την πολιτισμική πτυχή της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης με τον δικαιωματισμό και δίνει μάχες οπισθοφυλακών, ωσάν να κάνει αγγαρεία, για τα δικά της κοινωνικά, εργασιακά και συλλογικά δικαιώματα.
Η αδυναμία της Αριστεράς και της Κεντροαριστρεράς αφήνει πεδίο εξελίξεων στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Η Ακροδεξιά στη χώρα μας είναι επίσης κατακερματισμένη. Ωστόσο, εκτιμάται πως έχουν δημιουργηθεί πρόσφορες συνθήκες -καταρχήν στο πολιτικό και στο ιδεολογικό πεδίο- για ενοποίηση, ανεξάρτητα από το τι μορφή θα πάρει στο κομματικό επίπεδο. Η σαμαρική και σε κάποιον βαθμό η καραμανλική πτέρυγα της Ν.Δ. θεωρούν πως δεν εκφράζονται από τη νεοφιλελεύθερη ηγεσία και πως είναι ζήτημα χρόνου να φανεί το ψυχικό και πραγματικό χάσμα. Ενδεχόμενη αποχώρηση του Κ. Μητσοτάκη για ευρωπαϊκό αξίωμα θα επισπεύσει τις εξελίξεις.
Μέχρι στιγμής, ένα συνεκτικό ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο για μια ελληνική εκδοχή της ευρωπαϊκής Alt Right έχει εκφράσει μόνο ο Αντώνης Σαμαράς. Ωστόσο, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα έκανε βήμα προς αυτή την κατεύθυνση αν δεν υπάρξουν συνθήκες κρίσης. Από την άλλη, βουλευτές που εγγράφονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στη σαμαρική πτέρυγα δεν ταυτίζουν το πολιτικό και βουλευτικό τους μέλλον με τον πρώην πρόεδρο. Οι συζητήσεις πάντως κινούνται γύρω από το αν ένα νέο σχήμα θα προκύψει πριν ή μετά τις ευρωεκλογές. Ακόμη και οι πιο στενοί του συνεργάτες, όπως ο Αντώνης Κατσανιώτης ή ο Μίλτος Χρυσομάλλης, βλέπουν το 20% της πέραν της Δεξιάς ως υπαρκτό χώρο που αναζητά έκφραση. Ιδιαίτερα ο Αντ. Κατσανιώτης έχει επανειλημμένα διαφοροποιηθεί από την ηγεσία σε μια ευρεία γκάμα θεμάτων. Η προσωπικότητα που ξεχωρίζει βέβαια είναι του Μάκη Βορίδη. Από την άλλη, όμως, θεωρείται πως είναι ενσωματωμένος, ο οποίος λειτουργεί ως άλλοθι του μητσοτακικού συστήματος εξουσίας, και αφετέρου ότι οι αρχηγικές του φιλοδοξίες έχουν παρέλθει. Φυσικά η προσωπικότητα παίζει σημαντικό ρόλο, ωστόσο οι κοινωνικές ανάγκες ενίοτε πυροδοτούν ανάλογες αναζητήσεις.
