Προαναγγέλλει τρία σοβαρότατα νομοσχέδια. Βομβαρδίζει τα μίντια με δηλώσεις ξεκινώντας τη συζήτηση γι’ αυτό στο οποίο είχε διασφαλίσει συναίνεση. Καταθέτει αιφνιδιαστικά τροπολογία που δυναμιτίζει τη συναίνεση μεθοδεύοντας την αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος. Λάθος πρώτο. Διότι για τη Δεξιά συναίνεση σημαίνει η εκτέλεση των εντολών της. Κατάληξη: Περνάει μόνη της το νομοσχέδιο για την επιστολική ψήφο δημιουργώντας ρωγμές στην ήδη πληγωμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος.
Αυτή την εβδομάδα τέθηκε σε διαβούλευση και το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Ωστόσο, είναι το θέμα που σχεδόν μονοπωλεί την επικαιρότητα - τουλάχιστον με βάση την ατζέντα που αποφασίζουν τα συστημικά μίντια. Ο λόγος, προφανής. Η συζήτηση επιδιώχθηκε με όρους επικοινωνίας και διαχείρισης μέσω «σεμιναρίων», ώστε να καμφθούν οι αντιδράσεις των βουλευτών που διαφωνούν. Το νομοσχέδιο δοκιμάζει σθεναρά τη συνοχή της κυβέρνησης. Και παραχωρείται το δικαίωμα της αποχής από τον πρωθυπουργό. Της λεγόμενης ψήφου κατά συνείδηση.
Αλλά και σ’ αυτό -λάθος δεύτερο- γίνεται κατάχρηση και προσβάλλονται ο κοινοβουλευτισμός και η Δημοκρατία από τη στιγμή που γίνεται το πρωτοφανές, ο υπουργός Επικρατείας, ο αντ’ αυτού του πρωθυπουργού, να απέχει. Γίνεται αποδεκτό το πρωτοφανές, κορυφαίος υπουργός της κυβερνητικής πλειοψηφίας να μην στηρίζει ένα βασικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης κι αυτό να μην σημαίνει απολύτως τίποτα για τα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Τρίτη κατά σειρά μάχη την οποία άνοιξε η κυβέρνηση εμπροσθοβαρώς, για να αποφύγει το πολιτικό κόστος κοντά στις εκλογές, είναι η κατάργηση της δημόσιας Παιδείας. Με το νομοσχέδιο που εισηγείται θα μπει ταφόπλακα στο δικαίωμα της δωρεάν εκπαίδευσης για όλες και όλους και θα νομοθετηθούν οι ταξικές ανισότητες. Φοιτητές και μαθητές έχουν ξεκινήσει δυναμικές κινητοποιήσεις, ενώ τα τερτίπια -λάθος τρίτο-, όπως οι διαδικτυακές εξετάσεις, συνεχίζονται από κυβερνητικής πλευράς με όρους επιβολής, με προφανή συνέχεια τη βίαιη κορύφωσή τους και τη στοχοποίηση του μαζικότατου νεολαϊστικού κινήματος όταν όλα αυτά αποτύχουν.
Στο πρώτο η αρχική συναίνεση που είχε δεν της αρκούσε γιατί η πραγματική επιδίωξή της ήταν άλλη: Η αλλοίωση της ψήφου και όχι η δυνατότητα των αποδήμων να ψηφίζουν. Στα άλλα δύο έχει σφοδρές αντιδράσεις, ωστόσο τα φέρνει. Θα μετρήσει αντιδράσεις. Θα δει τι μπορεί να περάσει και τι όχι. Ό,τι δεν μπορεί θα το πάρει πίσω και θα το επαναφέρει την επόμενη φορά... Αυτό όμως δεν είναι Δημοκρατία. Είναι κλεφτοπόλεμος και αυταρχισμός.
