Λοιπόν, η κατάσταση έχει ως εξής: Το κόμμα της Ν.Δ. είναι χρεωμένο -χρεοκοπημένο καλύτερα- στις τράπεζες. Επομένως, είναι υποχρεωμένο να υπακούει στα κελεύσματά τους (και διαταγές να το πεις, μέσα είσαι...) γιατί αλλιώς θα διαλυθεί. Και, όπως όλοι ξέρουμε (στο πετσί μας), ουδεμία τράπεζα ιδρύθηκε για να ισχυροποιήσει το κοινωνικό κράτος.
Το κόμμα της Ν.Δ. είναι χρεωμένο στην Εκκλησία γιατί (εκτός όλων των άλλων χρεώσεων) πάνω από τους μισούς βουλευτές της εκλέγονται με τη στήριξη της Εκκλησίας. Επομένως, δεν μπορεί να κάνει τίποτα που να αντιβαίνει τα συμφέροντα της Εκκλησίας. Είτε στα άμεσα και δαιδαλώδη οικονομικά της συμφέροντα είτε στα ιδεολογήματα που με τη σειρά τους αποτελούν εκφράσεις οι οποίες μεταφράζονται σε κοινωνική, οικονομική και πολιτική ισχύ.
Η Ν.Δ. είναι χρεωμένη στους μαύρους μεγαλόσχημους εκπροσώπους του κομπραδόρικου παρασιτικού καπιταλισμού και στο συνακόλουθο ανυπόληπτο πολιτικό προσωπικό που είναι απαραίτητο για την «εύρυθμη» λειτουργία του. Αν η ροή ξεπλύματος μαύρου χρήματος σταματήσει, η Ν.Δ. θα εξαερωθεί.
Η Ν.Δ. είναι χρεωμένη στο ίδιο της το είδωλο, στον αντεστραμμένο της εαυτό δηλαδή, που λέγεται τηλεοπτική (κυρίως) πληροφορία και εικόνα. Αν για μία εβδομάδα τα ΜΜΕ εκπέμψουν αληθινή πληροφορία, η Ν.Δ. θα πάψει να υπάρχει μαζί με την τάξη της στην ελληνική της παραφθορά. Η Ν.Δ. είναι χρεωμένη στο ψέμα. Η αλήθεια της εικόνας είναι πάντοτε το ψεύδος της. Στην περίπτωση του Κόπολα λέγεται τέχνη. Στην περίπτωση του κάθε Μητσοτάκη λέγεται αθλιότητα. Και μόνο η τελευταία επίσκεψή του στο Γαλάτσι αποτελεί ιδανικό παράδειγμα πολιτικού τσαρλατανισμού που γίνεται πιστευτός ως πραγματικότητα.
Αυτό ζούμε. Μια ζωή βουτηγμένη στην αθλιότητα, μια ζωή φτηνή, όπου οι φτωχοί επιτίθενται διαρκώς στους απελπισμένους και η κοινωνία ξεχνάει ότι αυτό ακριβώς είναι ο φασισμός. Μια ζωή φτηνής ευπιστίας δηλαδή. Τόσο φτηνής και πανικόβλητης ευπιστίας, ώστε δεν ονειρεύεται τίποτα, θεωρώντας πως το «κάτι» πιο πάνω από το «τίποτα» είναι το όριο του Παραδείσου. Ζούμε δηλαδή μια κοινωνία εθισμένη στην Κόλαση, μια Κόλαση όπου τα πάντα είναι κανονικά. Εναλλακτική λύση δεν υπάρχει, και γι’ αυτό η Κόλαση των πολλών είναι ο μόνος εφικτός Παράδεισος.
«Αν η δουλεία δεν είναι λάθος», έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν το 1865, «τότε τίποτα δεν είναι λάθος». Αν η Κόλαση δεν είναι λάθος, τότε τίποτα δεν είναι λάθος. Αυτό ζούμε. Μια αλάνθαστη πραγματικότητα, όπου όλα είναι σωστά, όλα είναι στη θέση τους και ό,τι εκφεύγει προς κάποια διαφορετική εκδοχή της πραγματικότητας είναι το λάθος. Παραλογισμός. Γιατί αν δεν υπάρχει λάθος, τότε δεν προκύπτει και γνώση. Αυτό είναι η Κόλαση. Η ανυπαρξία γνώσεως, η απονέκρωση δηλαδή της αισθητικής, λογικής και πολιτικής ικανότητας του ανθρώπινου όντος να ζει ως αεικίνητο μέσα στον χρόνο, αφού αν σταθεί, εκπίπτει. Πεθαίνει.
Ζούμε λοιπόν όχι μια κανονικότητα ζωής, αλλά μια κανονικότητα θανάτου. Όχι απλώς θανάτου ενός φωταγωγημένου παρόντος, αλλά ενός σκοτεινού μέλλοντος, όπου δεν θα υπάρχουν καν οι ηλεκτρολόγοι στην ώρα «περί λύχνων αφάς» να ανάψουν τα φανάρια κάθε «επιλύχνιου ύμνου». Να ανάψουν το φως του εξανθρωπισμού ώστε να δούμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου.
Ζούμε σε ένα σκοτεινό μέλλον, σκοντάφτοντας σε ανθρώπους που τους έβγαλαν από τα σπίτια τους και τώρα είναι άστεγοι. Σκοντάφτοντας σε πτώματα και ερείπια πολέμων που νομίζουμε πως δεν είναι δικοί μας και πως δεν κινδυνεύουμε.
Αυτό είναι η Ν.Δ., και δεν εννοώ μονάχα το κόμμα. Είναι η αλάνθαστη κατάσταση του στρεβλού. Είναι το ανεπίληπτο παγόβουνο της ισχύος που έρχεται καταπάνω μας, λευκό σαν το δόντι του θηρίου, δείχνοντας τον τρόμο στην πλώρη του θανάτου, σ’ αυτόν τον «Τιτανικό», σαν ήταν ο καθ’ όλου έρωτας απ’ όπου προκύπτει η ελπίδα.
Κανένας έρωτας. Έρωτας θα πει να ελπίζεις μέχρι και την τελευταία στιγμή. Ελπίδα θα πει ζωή, όχι πνιγμός. Δεν έχει ομορφιά ο πνιγμός. Γι’ αυτό και κρύβεται ο πνιγμός 700 ανθρώπων στην Πύλο ενώ εμείς κοιτάμε με συγκίνηση το είδωλο του «Τιτανικού». Αυτό είναι το ψέμα.
Στ’ αμπάρια του ψαράδικου ζούμε. Στ’ αμπάρια ενός συστήματος που πνίγει τους ανθρώπους. Όχι στην πλώρη του «Τιτανικού» με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και την Κέιτ Γουίνσλετ.
