Οι υποψηφιότητες για την προεδρία αποκλίνουν ως προς τα πολιτικά βιώματα, ως προς την πολιτική κουλτούρα, τη γλώσσα, αποκλίνουν λόγω διαφορών στις σπουδές, στα γνωστικά αντικείμενα, αλλά και λόγω των ηλικιακών αποστάσεων. Πρόκειται και για μια μάχη γενεών. Επίσης μια μάχη πάνω σε διαφορετικές πολιτικές παραστάσεις, που σχετίζονται και με το «είδος» Αριστεράς που φέρει ο καθένας/μιά, αλλά και τον τόπο και τρόπο που μεγάλωσε, την οικογενειακή και ειδική πολιτιστική παράδοση. Ας πούμε ότι πρόκειται και για μια μάχη μεταξύ της πολεμικής, αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς (που αφορά και την οικονομία) και της συμπαγούς πολιτικής παιδείας της, μιας Αριστεράς που γνωρίζει και προσπαθεί να μεταπλάσει κριτικά τους βαθύτερους κανονιστικούς κώδικες του συστήματος, και μιας λιμπεραλιστικής Αριστεράς. Αυτό το εύρος μεικτών βιωμάτων, πολιτικής γραμματικής και ηλικιών, συνθέτει μια «μάχη» με κέντρο τα βαθύτερα βιογραφικά και κουλτουραλιστικά στοιχεία. Το ελπιδοφόρο όμως είναι ότι η όλη εσω-εκλογική φάση αποκτά και ευρύτερο ενδιαφέρον.
Πολιτικοί σχολιαστές, λόγιοι, κουτσομπόληδες, κακεντρεχείς, σοβαροί, δημοσιεύουν κείμενα επίκρισης, αποθέωσης, πικάντικων λεπτομερειών, ουσιαστικής πολιτικής κριτικής αλλά και κείμενα κακοήθειας. Όλα τα είδη λόγου σε όλα τα είδη Τύπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να ενδιαφέρει την πολιτική σκηνή. Επίσης φλογερές «σοσιαλμιντιακές» αναρτήσεις, για κάθε υποψηφιότητα, δείχνουν ένα επίσης αυξημένο ενδιαφέρον μελών, οπαδών, φίλων. Καλό είναι αυτό. Πριν ένα μήνα, ο ζαλισμένος κόσμος ζητούσε ένα απλώς παρηγορητικό νεύμα. Φαίνεται ότι η διαδικασία και τα προφίλ των υποψηφίων αυτό το νεύμα το έδωσαν. Έχουμε μια κάποια διέγερση. Οι απαράδεκτες επιθέσεις και κακοήθειες αυτό ακριβώς τορπιλίζουν: το ενδιαφέρον και την, έστω τραυματισμένη, ελπίδα.
Είναι σίγουρο ότι ο λόγος των διεκδικητών/τριών είναι περιληπτικός, γενικός, προφυλαγμένος, η ιχνογράφηση όμως που κάνουν έχει διακριτά σχήματα. Εκείνο όμως που με ενδιαφέρει είναι ότι η κόπωση και η εκλογική απογοήτευση αρχίζουν να δίνουν τη θέση σε μια κινητικότητα. Έστω και με τη μορφή τσαντίλας, έστω και με δηλητηριώδεις υπαινιγμούς, ο χώρος ανακτά ένα στοιχειώδες σφρίγος από την πτώση και την ψυχική κόπωση, την τάση φυγής που κατέλαβε ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων.
Στη Βουλή η εκπροσώπηση είναι αρκετά συνεπής, οι οργανώσεις έχουν τα γνωστά προβλήματα, όμως το φόρουμ των αντιμαχιών έχει ένταση, δείχνει σημάδια πολιτικής ζωής. Μετά τη «βόμβα», βγαίνουν από τα χαρακώματα και τα καταφύγια χιλιάδες αριστεροί, παλιοί πασόκοι, αντιδεξιοί, ριζοσπάστες κ.λπ., διαμορφώνοντας μια αγουροξυπνημένη σκηνή.
Στις 30 Αυγούστου του 1949 τέλειωσε ο πολυαίμακτος ελληνικός στρατιωτικός εμφύλιος με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Το 1974, με την κατάρρευση της Χούντας και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, τέλειωσε ο πολιτικός εμφύλιος. Το 2012 ανέτειλε η κυβερνώσα Αριστερά, με μια τελείως διαφορετική πολιτική αρχιτεκτονική. Χωρίς μεγάλες ιδεολογικές / πολιτικές αναφορές, με διαχειριστικά καθήκοντα, μια Αριστερά όχι μόνο της μεγάλης αφήγησης και του συναισθήματος αλλά και της ταπεινής, καθημερινής απαίτησης, όπως και των διεθνοπολιτικών αναθεωρήσεων. Όλες αυτές οι ιστορικές αποθέσεις αντηχούν στο σημερινό σώμα. Τα υποσυνείδητο που εκτείνεται σε τόσες ιστορικές φάσεις αναγκαστικά αντηχεί και στις σημερινές γλώσσες - ή μεταγλώσσες, κατά τους αποδομιστές. Πιθανόν τα κληροδοτήματα να καθηλώνουν, αλλά (σε μια ανοιχτή πρόσκτηση) και προφυλάσσουν. Ψυχραιμία. Τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα.
