Ημουν εκεί, από τις εκλογές του 2010, υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης με τον συνδυασμό του Αλέξη Μητρόπουλου. Είχαμε την υποστήριξη του Τσίπρα και του Παπαδημούλη, είχαμε τη στήριξη όλης της παράταξης, ήμασταν με τον Νίκο τον Βούτση, τον Γιώργο τον Βαρεμένο και άλλους που εκλέχτηκαν. Δεν ξέρω για ποιο λόγο τα δικαιώματά μου έμειναν στην Πειραιώς και Νήσων - αλλά αυτό ήταν για τελευταία φορά. Ήμουν πολύ κοντά στη γνωστότερη περίπτωση γεωδαιτικού τριγωνισμού, στο ισοσκελές τρίγωνο που σχημάτιζαν ο ναός του Ηφαίστου στην Αθήνα, ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο και ο ναός της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα.
Στο πήγαινε έβλεπες ένα σωρό σκάφη ελλιμενισμένα, έβλεπες κι ένα νησί μαρκαρισμένο με την ελληνική σημαία, παρά το γεγονός ότι... οι Τούρκοι δεν είχαν αρχίσει τη διανομή των νησιών! Στην παραλία της Αίγινας έβλεπες όλων των ειδών τα περίπτερα με τα σήματα των συνδυασμών, καθώς και προκηρύξεις. Μέσα στη πόλη όλα ήταν στενάχωρα, τα αυτοκίνητα σε «χάιδευαν» καθώς πηγαίνανε στον δρόμο τους. Σε ένα σημείο συναντούσες τις φυλακές, που έριχναν τον βαρύ τους ίσκιο για τους φυλακισμένους -κυρίως βαρυποινίτες, καταδικασμένους σε θάνατο. Τελικά, οι φυλακές γίνανε Καποδιστριακό Ορφανοτροφείο, ενώ απέμεινε το ερώτημα μιας μουσειακής χρήσης. Γενικά, η Αίγινα ήταν μια ηλιόλουστη κωμόπολη, ενώ το νησί ήταν γεμάτο από φιστίκια - αν και έχω δει τέτοιους καρπούς να παράγονται σε πολλά μέρη της Ελλάδας.
Τις πιο πολλές φορές που πήγαινα στην Αίγινα συνέπιπτε να συναντάω τον Γιάννη Φελέκη, παλιό Εξαρχειούχο, που ξεκίνησε κάποτε μια παμπ και κυκλοφορούσε με τρίκυκλη μοτοσικλέτα. Την προτελευταία φορά, μάλιστα, φάγαμε στο ίδιο μαγαζί.
Και σκεπτόμουν εκείνο το παλιό κείμενο που είχα γράψει με τίτλο «Το Αιγαίο δεν είναι πόλη και μακάρι να μην γίνει ποτέ». Το κείμενο αυτό ερχόταν το 2006 αντίπαλο με μια «συνομοσπονδία νήσων κάτω από τη σημαία του αρχιπελάγους, με μια εναλλακτική, πλωτή, κινητική, ανοιχτή μεγαλούπολη του Αιγαίου», όπως την προσδιόριζε ο Νίκος Βατόπουλος στην Καθημερινή, παίρνοντας γι’ αυτήν την πρόταση τη συγκατάθεση του μακαρίτη Ελεφάντη.
Τα χρόνια όμως περάσανε, η «διάσπαρτη πόλη» ξεχάσθηκε και έγινε μια πόλη συνηθισμένη, καταφύγιο των απανταχού Αθηναίων, που θα πλέκει δεσμούς με την ενδοχώρα, ενώ δίπλα θα προωθείται μια νέα κατάσταση.
