Η αριθμητική είναι μία μόνο διάσταση της επίδοσης, όχι η απόλυτη εκδοχή της. Το θέμα, εκτός από τα ποσοστά, είναι και η επιρροή που ασκείς ως πολιτική δύναμη, η κατεύθυνση της ατζέντας που θέτεις, ο κοινωνικός χώρος μέσα στον οποίο γίνεσαι επιδραστικός, οι πολίτες που επηρεάζεις. Στις εκλογές ή μάλλον στην προεκλογική - προγνωστική φάση, γίνεται κατάχρηση των αριθμητικών εκτιμήσεων. Αυτό συμβαίνει ακόμα περισσότερο στις δημοσκοπικές απεικονίσεις. Η νεοδημοκρατική μπάρα έναντι αυτής του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. κ.λπ. Ακριβώς λόγω ενός είδους στοιχηματικής, εντέλει, λογικής, μεγάλο μέρος της προσέγγισης είναι αριθμητικής τάξης. «Στο + τάδεη διαφορά» ή «στο + τόσο η υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ στις μικρές ηλικίες» κ.λπ. Εξάλλου, η έννοια του σκορ αποτελεί ένα βίωμα όλων. Όχι μόνο των κομματικών οπαδών αλλά και των ποδοσφαιρόφιλων και των βαθμοθηρών, των φιλάργυρω , των δημοπρατών κ.λπ. Οι βαθμοί υπεροχής, τα σκορ, εικονογραφούνται σε κάποιο ταμπλό ή στο κινητό. Εντούτοις είναι μια ξώφαλτση ή μονοδιάστατη προσέγγιση της πολιτικής δύναμης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ έχει θεμελιωθεί ως το μεγάλο σχήμα, που διαδέχθηκε και αφομοίωσε πολλές παραδόσεις, από την Αριστερά μέχρι τις παρυφές του Κέντρου, όσο κι αν μερικοί θεωρούν κάτι τέτοιο μεμπτό. Αλλά αυτή η αφομοιωτική ικανότητα είναι και η δύναμή του. Τις πολιτικές παραδόσεις, τις πολιτικές ιδιολέκτους, δεν τις συγκόλλησε, σε μεγάλο βαθμό τις συνέθεσε. Αυτή η μετάβαση από την καχεξία στην ακμή, από το ομοιογενές σημείο στο ευρύ μέτωπο, είναι ήδη μια σημαντική εξέλιξη στη μεταπολιτευτική Ιστορία μας. Στην επέλαση ενός πανευρωπαϊκού ρεύματος δομικής Δεξιάς, η οποία σαρώνει, η αντοχή αυτού του πολυμερούς ελληνικού σχήματος, με τα ιδιότροπα και ιδιότυπα χαρακτηριστικά (διαφορετικά από τα αντίστοιχα κομματικά σχήματα της Ιβηρικής), είναι αξιοσημείωτη.
Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ δεν μπορεί να ανατρέψει την πολιτιστική Δεξιά, τη «νοοτροπιακή» Δεξιά, η οποία έχει εγκατασταθεί σε βαθύτερες διανοητικές και ψυχολογικές στιβάδες πολιτών. Αλλά μπορεί να δημιουργήσει αντισώματα, να διατρυπήσει τη βεντάλια των ισχυρών δεξιών «αυτονοήτων» που σε ένα βαθμό ηγεμονεύουν. Πολλοί, με βιώματα από τις επικράτειες της παραδοσιακής Αριστεράς, μέμφονται την ευλυγισία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. (θεωρώντας την «οπορτουνισμό»), ξεπερνώντας το γεγονός ότι ο κόσμος, ο λαός, συντίθεται από διαστρώσεις και δεξιάς και αριστερής κουλτούρας. Ξεπερνώντας το γεγονός ότι οι νοοτροπίες, οι αντιλήψεις, οι ερμηνευτικές συνήθειες έχουν μεγάλο εύρος και μάλιστα μεικτή ιδεολογική σύσταση και ότι αν θέλεις να βρεις κανάλια επικοινωνίας με τον λαϊκό καημό, πρέπει να αφομοιώσεις τις ευαισθησίες, να κατανοήσεις τις εμμονές ή τα στερεότυπα, να δουλέψεις πάνω στις τσιμεντένιες ιδεολογικές καθηλώσεις που επικρατούν σε ένα σημαντικό τμήμα των πολιτών. Ο λαός είναι πολύπλευρος, πολύνευρος, πολύκεντρος. Και εσύ ως πολιτικό υποκείμενο δεν στέκεσαι στον καθαρό ιδεολογικό θρόνο, όπως ακριβώς ο λαός δεν βρίσκεται σε μια στρατόσφαιρα συμπαγούς αρετής ή συμπαγούς «αμαρτίας». Με αυτούς τους αποφορτισμένους όρους, πρέπει να δούμε τι εισφέρει ιστορικά η ιδιότυπη Αριστερά που διεκδικεί την εξουσία και που ασφαλώς επηρεάζει καθοριστικά τη χώρα και τη μοίρα του λαού. Ψύχραιμα, με αίσθηση ισχύος, με αυτοπεποίθηση, πρέπει να αντιμετωπιστούν οι εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ είναι φορέας ευστάθειας αλλά και αναθεώρησης της πεπατημένης. Ανοίγει, επινοεί δρόμους, αλλά με μέριμνα ασφάλειας και ουσιαστικής σταθερότητας. Αυτό έχει δείξει. Το θέμα δεν είναι μόνο η αριθμητική υπεροχή (που έρχεται και παρέρχεται και επανέρχεται συνεχώς) αλλά η υπεροχή και η διεισδυτικότητα και στο πεδίο της ιδεολογίας και των αντιλήψεων και της λαϊκής εκτίμησης που κερδίζεις. Νομίζω, έτσι κερδίζεις
