Ενα κείμενο συγγνώμης δημοσίευσε ο πρωθυπουργός την Κυριακή. Δεν ξέρω ποιοι του το έγραψαν, αλλά ήταν πραγματικά κακό. Μία καταπληκτικής ομοιότητας τακτική με τους Αμερικανούς Ρεπουμπλικάνους: Λέω πολλά χωρίς να λέω τίποτα και στο τέλος μιλάω και για τον χριστιανισμό («Κυριακή της Ορθοδοξίας», «κεράκι»).
Μα για τους νεκρούς δεν θέλουμε ούτε κεράκια ούτε ψυχοσάββατα. Θέλουμε δικαιοσύνη. Κι όταν προσπαθήσαμε να τη διαδηλώσουμε, μας επιτέθηκε ο πρωθυπουργός. Γιατί μας επιτέθηκε ο μηχανισμός καταστολής της κυβέρνησής του με δακρυγόνα πάνω σε νήπια και στους γονείς τους απρόκλητα, χυδαία. Χωρίς ντροπή, εν ολίγοις.
Το χειρότερο, δε, ήταν τα δακρυγόνα εντός του μετρό της Ομόνοιας. Δακρυγόνα εντός του μετρό σημαίνει ασφυξία. Σαν να βάζεις φωτιά σε ποντίκια. Τόσο αξίζει η αξιοπρέπειά μας, τόσο αξίζει και η ζωή μας.
Τόσο αξίζει και η οργή μας, ο πόνος μας. Μέρες τώρα εμπαίζουν πρώτα και κύρια τους ανθρώπους των επιβαινόντων, μετά εμάς. Όλες και όλους, γιατί όλες και όλοι μας πονέσαμε. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα λίγων εκατομμυρίων, μια τέτοια τραγωδία δεν χάνεται στο χωροχρονικό σύμπαν. Μένει για πάντα πάνω μας. Δεν θα ξεχαστεί ποτέ, όπως δεν ξεχάστηκαν ποτέ τόσες και τόσες άλλες, που σε χώρες μεγαλύτερες, αχανείς ίσως, να μην είχαν τέτοιες διαστάσεις στη συλλογική συνείδηση. Εδώ, σχεδόν όλες και όλοι ξέρουμε κάποιον άνθρωπο που δικός του ήταν στο τρένο του θανάτου.
Ποια συγγνώμη; «Συγγνώμη, αλλά δεν φταίμε» είπε. «Sorry not sorry», που λένε στις ΗΠΑ. Συγγνώμη που μας έκατσε... στραβή, αλλά κι εσείς καθίστε στα αυγά σας. Δεν ζήτησε συγγνώμη ούτε που απέλυσε με τον νόμο Χατζηδάκη ελεγκτές και σταθμάρχες, ούτε που δεν έγινε συντήρηση στο σιδηροδρομικό δίκτυο επί της τετραετίας του. Δεν ζήτησε συγγνώμη, γιατί δεν νιώθει πως φέρει πολιτική ευθύνη.
«Εμείς μετράμε στρέμματα, εσείς μετράτε φέρετρα» είχε πει στις πυρκαγιές του ’21 ο Μητσοτάκης, χωρίς αιδώ, σαν άλλος Κρέοντας. Αυτή η ατάκα θα τον στοιχειώνει για πάντα.
