Η χθεσινή Ολομέλεια της Βουλής ήταν παραπάνω από επεισοδιακή. Ήταν ιστορική. Ήταν η ημέρα που στο μέλλον θα διδάσκεται ως η στιγμή που αποκαλύφθηκε η μεγαλύτερη δημοκρατική εκτροπή στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Η στιγμή που, ενόσω η κυβέρνηση αρνιόταν να δεχτεί το πόρισμα της ΑΔΑΕ, ο Αλέξης Τσίπρας το κατέθεσε στη Βουλή αποδεικνύοντας πως το παρακράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη παρακολουθεί πολιτικούς, στρατιωτικούς, δημοσιογράφους.
Είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Όχι επειδή από μόνο του αυτό το σκάνδαλο δεν είναι ικανό να γράψει στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας αυτήν την κυβέρνηση, κάθε άλλο, αλλά επειδή είναι ένα επιπλέον σκάνδαλο που έρχεται σε μια περίοδο ακραίας κοινωνικής αδικίας. Είμαστε φτωχότεροι. Είμαστε τρομοκρατημένοι. Είμαστε παρατημένοι και είμαστε λιγότερο ελεύθεροι. Έχουμε λιγότερα δικαιώματα. Όταν συρρικνώνεται η Δημοκρατία, ο λαός πάντοτε υποφέρει, πάντοτε φτωχοποιείται, πάντοτε χάνει αυτά που η Δημοκρατία τού παρέχει, με πρώτη και κύρια την αξιοπρέπειά του.
Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, κατέθεσε, με τα στοιχεία που του παρέδωσε η ΑΔΑΕ στα χέρια, πρόταση δυσπιστίας. Ο πρωθυπουργός ήταν ξανά απών. Ο κ. Χατζηδάκης παρακολουθείται εδώ και μήνες, η κ. Βλάχου έχει υπογράψει δεκάδες εντολές παρακολουθήσεων και η Νέα Δημοκρατία κλήθηκε να αποφασίσει με ποια πλευρά της Ιστορίας θέλει να πάει. Επισήμως ως κόμμα δεν μπορεί με αυτόν τον πρόεδρο και αυτόν τον αντιπρόεδρο να διαλέξει κάτι παραπάνω από αυτό που κάνει τόσον καιρό: να λέει ψέματα στον ελληνικό λαό και να εκποιεί τη Δημοκρατία.
Ομως ως άτομα είναι ο καθένας και η καθεμία υπεύθυνοι για τις αποφάσεις τους. Η ευθύνη που έπεσε στους ώμους του κ. Χατζηδάκη είναι και η πιο μεγάλη, ως υποκείμενο πολιτικού εκβιασμού από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης στην οποία ο ίδιος είναι υπουργός.
Είναι η στιγμή που ο καθένας και η καθεμία καλούνται να αποφασίσουν αν είναι δημοκράτες ή αν είναι αποστάτες της Δημοκρατίας.
Αυτή η ιστορική μέρα είναι και η μέρα που θα κρίνει τις επερχόμενες εκλογές. Γιατί τα στοιχεία είναι αδιάσειστα, ακόμη κι αν η Δικαιοσύνη, η συστημική Δικαιοσύνη, η «διορισμένη» Δικαιοσύνη αποφάσισε να τα κρύψει κάτω από ένα ήδη πολύ βρόμικο χαλί. Και, όπως κι αν έχουν εξελιχθεί τα πράγματα έως τώρα, σύντομα θα κληθούν να την αντιμετωπίσουν τη Δικαιοσύνη, καθαρότερη πια και αποκατεστημένη, όπως θα είναι και η Δημοκρατία, αυτοί που την καταδίκασαν να προδώσει τον εαυτό της.
