Η περίοδος 2015-2019 της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τη σκληρή, καθημερινή μάχη για τη διάσωση της κοινωνίας από τους ακραίους μνημονιακούς καταναγκασμούς, αποτέλεσε το πεδίο μιας σκληρής ιστορικής σύγκρουσης: της ευθείας σύγκρουσης μεταξύ της πολιτικής και των στυγνών καθεστωτικών, ολιγαρχικών συμφερόντων, μεταξύ της δημοκρατικής νομιμότητας και ενός τηλεοπτικού-επικοινωνιακού παρακράτους που απαιτούσε να διαιωνίσει την πλήρη πολιτική και ιδεολογική του κυριαρχία πάνω στην κοινωνία και την πολιτική.
Σ’ αυτή τη σύγκρουση το καθεστώς υπέστη, στην ουσία, μια σοβαρή πολιτική και ιδεολογική ήττα. Γιατί για τους εκπροσώπους του η επιβολή δημοκρατικών κανόνων και νόμων στις ασύδοτες πρακτικές τους αποτελούσε μέχρι τότε κάτι το ανήκουστο και απαράδεκτο…
Γι’ αυτό και το συγκεκριμένο καθεστώς επιδίωξε να πάρει τη ρεβάνς και κήρυξε έναν ιστορικού τύπου πόλεμο κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλ. Τσίπρα. Έναν πόλεμο που στην ουσία στρεφόταν κατά της ίδιας της δημοκρατικής νομιμότητας. Σ’ αυτόν τον πόλεμο, όμως, έπρεπε πριν απ’ όλα να σπιλωθούν και να συρθούν ακόμα και ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου τα πρόσωπα που διαχειρίστηκαν σε πολιτικό-θεσμικό επίπεδο την υπόθεση των αδειών, αυτά που μπήκαν μπροστά στη σύγκρουση με τα συστημικά συμφέροντα.
Η πολιτική του καθεστώτος ασκείται στα Ειδικά Δικαστήρια
Ο Νίκος Παππάς συγκέντρωνε όλες τις απαραίτητες «προϋποθέσεις» για να αποτελέσει τον απόλυτο στόχο. Στο πρόσωπό του συμβολοποιείται η σύγκρουση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους καθεστωτικούς ολιγάρχες, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται ο ίδιος «πλησίον» του Αλέξη Τσίπρα…
Η χυδαιότητα, η ευτέλεια, η συκοφάντηση, τα αισχρά ψεύδη, τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια, οι αχυράνθρωποι, κατήγοροι και συνήγοροι αποτέλεσαν το πολιτικοϊδεολογικό «υλικό» της νέας επιχείρησης πολιτικής ομηρείας και σπίλωσης που προώθησαν το άθλιο κυβερνητικό καθεστώς και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ένας πρωθυπουργός που επιφύλαξε για τον εαυτό του τον ρόλο της φιγούρας του «θεάτρου σκιών», την οποία κινούν τα άνομα συμφέροντα.
Η παραπομπή του Νίκου Παππά στο Ειδικό Δικαστήριο, όπως και οι διώξεις του Δ. Παπαγγελόπουλου και της εισαγγελέως Ελ. Τουλουπάκη υπηρετούν δύο βασικούς στόχους:
Ο πρώτος αποσκοπεί στην επίδειξη ισχύος των καθεστωτικών-ολιγαρχικών συμφερόντων και των πολιτικών εντολοδόχων τους σε όσους διανοηθούν να συγκρουστούν μαζί τους.
Ο δεύτερος στόχος είναι οι διώξεις αυτές να αποτελέσουν το πολιτικό υλικό και τα επιχειρήματα του μητσοτακικού καθεστώτος κατά του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και του Αλ. Τσίπρα κατά την προεκλογική περίοδο.
Το κυβερνητικό καθεστώς και οι ολιγάρχες-αφέντες δεν διστάζουν να φτάσουν στο έσχατο σημείο της εξαχρείωσης να αποκαλύψουν την πραγματική τους ταυτότητα.
Η κοινωνική πλειονότητα όμως δεν αποτελείται ούτε από άνοες ούτε από χειραγωγήσιμους πολίτες. Το άθλιο σκηνικό της συκοφάντησης και της σπίλωσης θα καταρρεύσει, παρασύροντας στην πτώση του τους ευτελείς εμπνευστές του.
Κι όταν ένα καθεστώς δεν διαθέτει άλλα επιχειρήματα από τη λάσπη και δεν χρησιμοποιεί άλλες πρακτικές από τις μεθοδεύσεις που μεταχειρίζεται ένας πολιτικός υπόκοσμος, τότε αποδεικνύει από μόνο του ότι η κοινωνία τού έχει ήδη γυρίσει την πλάτη και ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει.
* Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΕΚΠΑ, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
