Από την πρώτη του κιόλας δημόσια δήλωση, ο τότε νεο-εκλεγείς πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. μάς ενημέρωνε ότι το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει. Δηλαδή η πολιτική καινοτομία που διατεινόταν εξαρχής ότι θα φέρει το Κίνημα Αλλαγής (ΚΙΝ.ΑΛΛ.) στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας είναι τελικά η νεκρανάσταση, ή επιστροφή, αν προτιμάτε, του ιστορικού ΠΑΣΟΚ. Για να εμπεδωθεί ακόμη περισσότερο αυτό, έγιναν την περασμένη Κυριακή εσωκομματικές εκλογές στο -πρώην πλέον- ΚΙΝ.ΑΛΛ., με κεντρικό συμβολικό διακύβευμα τα βαφτίσια του Κινήματος.
Δεν εκπλήσσει πολλούς αυτό. Ένα επιτυχημένο brand name δύσκολα το αποχωρίζεσαι. Είναι ένα πολύ λαμπερό επικοινωνιακό περιτύλιγμα. Με άλλα λόγια, το -πρώην πλέον- ΚΙΝ.ΑΛΛ. θέλει να πάει στις επόμενες εκλογές ως ΠΑΣΟΚ. Λογικό, θα μου πείτε, αφού στην Ελλάδα είμαστε. Με τη Ν.Δ. στην κυβέρνηση και με έναν Μητσοτάκη πρωθυπουργό, τι ποιο λογικό από το να πας απέναντι του στις εκλογές με ένα κόμμα που να λέγεται ΠΑΣΟΚ; Ορίστε ένα πολιτικό déjà vu, εις το τετράγωνο. Σαν τον Αϊ-Γιώργη και τον δράκο, ένα πράμα. Και φτου, δώσ' του κλώτσο να γυρίσει από την αρχή, ξανά το ίδιο παραμύθι. Αναρωτιέμαι πάντως αν, στη δική μας εθνική εκδοχή του παραμυθιού, ο Αϊ-Γιώργης ήταν τελικά συνεννοημένος με τον δράκο και ο αγώνας τους, σικέ και αυτός.
Βέβαια, ο αείμνηστος Ανδρέας, ορθώς και ειλικρινώς, έλεγε ότι είναι καθήκον των προοδευτικών ψηφοφόρων στις εκλογές να στείλουν τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ωστόσο, μια με τον Αϊ-Γιώργη και μια με τον δράκο σε συνεχή δικομματική κυβερνητική εναλλαγή, τελικά το 2009 πτωχεύσαμε. Μια δεκαετία και πάνω μετά, ακόμη να συνέλθουμε. Λες και το χρονοντούλαπο ήταν τελικά ολόκληρη χρονοδίνη και ρούφηξε τη χώρα ολάκερη, με αποτέλεσμα να έχουν κολλήσει οι δείκτες του εθνικού μας ρολογιού στον προηγούμενο πολιτικό αιώνα.
Επιμένοντας στα εθνικά μας θυμικά ‘90s, με κακοραμμένα πολιτικά deja vu, φορεμένα τσιτάτα, πρακτικές και πολιτικά ζόμπι από τον προηγούμενο αιώνα, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να παραμένουμε αδρανείς στην εθνική μας μοναξιά, κοιτώντας από μακριά τον υπόλοιπο κόσμο να εξελίσσεται στον πραγματικό χρόνο.
Πώς θα βγάλουμε τη ναρκωμένη χώρα μας από το χρονοντούλαπό της, όπου κείται, ακούγοντας νανουρίσματα με Αϊ-Γιώργηδες, δράκους και Δρακουμέλ; Μήπως αν κλείσουμε επιτέλους τα αυτιά σε κλασικά και χιλιοειπωμένα παραμύθια και αντ’ αυτού αναζητήσουμε τη σοβαρή απάντηση σε αυτό, το πιο κρίσιμο από τα εθνικά μας ερωτήματα;
Μια απάντηση που να στηρίζεται στην πολιτική καινοτομία και να συνδυάζει την ανατροπή με τον προοδευτικό πραγματισμό.
Μια απάντηση χωρίς Αϊ-Γιώργηδες, ούτε δράκους.
* Ο Παντελής Κοσμίδης είναι χημικός μηχανικός
