Η αδύναμη διεθνής παρουσία της Ελλάδας οφείλεται σε τεχνική υστέρηση, σε πολιτική απλοϊκότητα ή αντανακλά μια ευρύτερη ευρωπαϊκή αδυναμία; Και η ευρωπαϊκή αδυναμία, τα μπουρδουκλωμένα και ισχνά αντανακλαστικά απέναντι σε μια κρίση -όπως αυτή που αναπτύσσεται- απηχούν τις αντιφάσεις των εθνικών συμφερόντων; Ή μήπως η Ευρώπη περνάει μια βαθιά ταυτοτική κρίση, που δεν οφείλεται μόνο σε πολιτιστικούς λόγους, αλλά και σε μια βαθύτερη παραγωγική αμηχανία; Δύσκολο ερώτημα, πολύ περισσότερο αν δεχτεί κανείς την παραγωγή ως πολιτιστικό φαινόμενο και όχι ως πρωτογενές οικονομικοτεχνικό γεγονός, που πάνω του αναπτύσσεται το λεγόμενο εποικοδόμημα. Θέλω να πω ότι ο πυρήνας της παραγωγής είναι αντιληπτικός, διανοητικός, ψυχικός και δεν αποτελεί μια απλή υλική και τεχνική σύμβαση.
Η Εργατική Πρωτομαγιά δεν αφορά πλέον μόνο τους ανθρώπους με τα γερμανοπολύγωνα κλειδιά στα χέρια, με τις μπλε εργοστασιακές φόρμες που στέκονται στη γραμμή παραγωγής μοντάροντας μια πόρτα αυτοκινήτου, αλλά αφορά και τους «προλετάριους» του R&D, τους προλετάριους του συστήματος επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων, τους προλετάριους που δοκιμάζουν την απόδοση του «συντελεστή οπισθέλκουσας» στη αεροδυναμική σήραγγα, αφορά τους οδηγούς αγώνων, τα εξειδικευμένα τεχνικά στελέχη, τους ντίλερ, τα παιδιά των συνεργείων που διαβάζουν τις διαγνώσεις βλαβών στο εταιρικό πρόγραμμα όταν τους πας το αυτοκίνητο με αναμμένη μια προειδοποιητική λυχνία.
Μπορώ να μιλάω ώρες για το διανοητικό προλεταριάτο ώστε να δικαιολογήσω το γιατί η Εργατική Πρωτομαγιά πρέπει να απεικονιστεί/προσληφθεί αλλιώς. Μέσα στις καπιταλιστικές παραγωγικές δομές διατηρούνται πανομοιότυπες σχέσεις παραγωγής, με χειρότερους εργασιακούς όρους, αλλά επίσης γίνεται χειρισμός και εκμετάλλευση ενός τεράστιου διανοητικού κεφαλαίου, υφίσταται μια κρίση άλλης τάξεως από αυτή που αναπαριστούσαν στις ταινίες τους ο Τζίγκα Βερτόφ, ο Αϊζενστάιν ή ο Τσάπλιν. Στους προλετάριους της πρώιμης βιομηχανικής φάσης αντιστοιχούσαν κυρίως τα κομμουνιστικά κόμματα ή τα (πρωτο)σοσιαλδημοκρατικά της Δύσης. Στους νέους «λόγιους» προλετάριους ποιοι αντιστοιχούν, ποιοι έχουν αναλάβει την εκπροσώπηση; Οι τμηματάρχες και οι μάνατζερ;
Αλλά και να προσαρμόσουμε το παράδειγμά μας στην εξαιρετικά αδύναμη ελληνική παραγωγική πραγματικότητα, πάλι θα δούμε εργαζόμενους στις τραπεζικές «γραμμές παραγωγής», στον τουρισμό, στις ασφαλιστικές εταιρείες, τις μεταφορές, στο εμπόριο που χειρίζονται δύσκολες και διανοητικά απαιτητικές καταστάσεις, με περίπλοκους απαιτητικούς πελάτες, με εξαιρετικά πολύπλοκα προϊόντα, με πιεστικούς χρόνους παράδοσης και εγωισμούς που δυσκολεύουν την ενδοεργασιακή συνεννόηση.
Η νέα Αριστερά λοιπόν ποιον κοινωνικό κορμό έχει; Η νέα Αριστερά είναι ένα απλό συμπίλημα που περιέχει τους «αδικημένους» γενικώς; Που περιλαμβάνει τις διεκδικήσεις γενικώς; Είναι ένα συγκινητικό περιτύλιγμα αναμνήσεων των μεγάλων στιγμών του κινήματος; Είναι το αρκετά ευλύγιστο σύστημα της συνύπαρξης σε μια χαρούμενη ετερογένεια;
Τι πάω να συνδυάσω; Την υποτυπώδη διεθνή εγγραφή της χώρας και την υποτυπώδη πολιτική, κυβερνητική παραγωγή (με την οποία ξεκίνησα το κείμενο), με το «άστεγο» προλεταριάτο-πρεκαριάτο; Η γιορτή της Πρωτομαγιάς σχετίζεται με την παραγωγή και όχι με την εργατίστικη εθιμοτυπία. Δεν σχετίζεται με τη διεκδικητική νωθρότητα, τα στερεότυπα και τις τελετουργίες που αντιστοιχούν σε μια άλλη φάση ανάπτυξης, εκβιομηχάνισης, εργασίας. Σχετίζεται με μια ιδιότυπη κόλαση που τυλίγει όλες τις εργασιακές και πολιτικές πτυχές. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι χώρες υποσιτίζονται πολιτικά. Η διεκπεραιωτική, κοντόφθαλμη και ευθυνόφοβη εσωτερική και ευρωπαϊκή πολιτική αποτελεί την ανακεφαλαίωση μιας ρηγματώδους κοινωνικής πολιτικής κατάστασης και μιας ταυτοτικής αγωνίας που σχετίζεται όχι μόνο με την παραγωγική συνθήκη, αλλά με την «ανάθεση» στην εργασία ενός μεγάλου δικαιοδοτικού ρόλου. Εννοώ ότι αυτό που σε νομιμοποιεί στη ζωή είναι η εργασία και όχι μόνο το εισοδηματικό στοιχείο της. Κι αυτό έχει γίνει βασικό εργαλείο μιας χυδαίας καταστολής. (Θα συνεχίσω).
Σημείωση: όταν κάποιος υιοθετεί ένα απόσπασμα από κείμενο (οποιουδήποτε γραφιά), ας αναφέρει και την πηγή. Είναι ευγενικό και συντροφικό.
