Διαβάζουμε στην εφημερίδα Τα Νέα ότι ο πρωθυπουργός ξεσκονίζει το εκσυγχρονιστικό του προφίλ. Και μιλάει για «εκσυγχρονισμό» όπου του δοθεί η ευκαιρία.
Αυτό δεν είναι, φυσικά, τυχαίο. Πολιτικά ο «εκσυγχρονισμός» είναι συνδεδεμένος με τον Σημίτη και την περίοδο διακυβέρνησης 1996-2004.
Στην οποία μάλιστα ο Μητσοτάκης δεν χάνει ευκαιρία να αναφερθεί γενναιόδωρα.
Στο φόρουμ του Οικονομικού Ταχυδρόμου, πριν από λίγες μέρες, είπε ότι από το 1997 διαπίστωνε ότι η χώρα βάδιζε προς μια αισιόδοξη κατεύθυνση.
Τέτοιου είδους δηλώσεις δεν είναι προφανώς άσχετες με τις πρόσφατες αναφορές του στο ενδεχόμενο κυβερνήσεων συνεργασίας.
Ο Κ. Μητσοτάκης κάνει και επισήμως άνοιγμα σ’ αυτό το ρεύμα της Κεντροαριστεράς που θεωρεί τον Σημίτη μεγάλη πολιτική μορφή.
Έτσι χτίζει μια γέφυρα μ’ αυτή την τάση που σήμερα παραμένει στον χώρο του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Και αυξάνει την πίεση στον Ανδρουλάκη για μετεκλογική συνεργασία.
Ενώ αν ο Ανδρουλάκης δεν μπει σ’ αυτό το παιχνίδι, δημιουργεί προϋποθέσεις να πάρει αυτόν τον κόσμο στη Νέα Δημοκρατία.
Δεν μιλάμε φυσικά για κάποια μεγάλη τομή. Το ρεύμα του σημιτικού εκσυγχρονισμού υποστήριξε με πάθος τα Μνημόνια και ανατρίχιασε με την επέλαση του «λαϊκισμού».
Και, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, έχει πάει ήδη στον Μητσοτάκη από το 2019.
Παραβλέποντας μάλιστα τον ηγετικό ρόλο του Γεωργιάδη και του Βορίδη στη Νέα Δημοκρατία και την πατριδοκάπηλη κατρακύλα με τις Πρέσπες. Περί ορέξεως, ουδείς λόγος.
Ο Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι δεν έχει πρόβλημα να αξιοποιεί στελέχη που προέρχονται από αυτό το ρεύμα.
Ίσως, μάλιστα, στους τομείς που τον ενδιαφέρουν τους προτιμάει από τους κλασικούς παραδοσιακούς δεξιούς.
Το πρόβλημα είναι ότι το ρεύμα αυτό δεν έχει καμία κοινωνική βάση. Αποτελείται από μερικές περσόνες που συνεχώς ανακυκλώνονται.
Για τη μεγάλη βάση του προοδευτικού κόσμου η περίοδος Σημίτη ήταν μια μεγάλη επιχείρηση βίαιης αναδιανομής υπέρ των ισχυρών.
Η οποία συνοδεύτηκε από τεράστιας κλίμακας σκάνδαλα.
Ο ίδιος ο Σημίτης έκλεισε τον κύκλο της διακυβέρνησής του το 2004 για να αποφύγει την πανωλεθρία. Και παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου για να περισωθεί ό,τι μπορούσε να περισωθεί.
Οι περισσότεροι συνεργάτες του κατηγορήθηκαν για σκάνδαλα. Και ο κόσμος θυμάται ακόμα τις τεράστιες υπερκοστολογήσεις στα δημόσια έργα, το πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων, τους καναλάρχες που δημιούργησαν κράτος εν κράτει.
Και τα ξαναθυμήθηκε με τα Μνημόνια, όταν του έλεγαν ότι η χώρα χρεοκόπησε επειδή οι τυροπιτάδες δίνανε τυρόπιτες χωρίς απόδειξη.
Και επειδή «μαζί τα φάγαμε».
Είναι γεγονός ότι ο Μητσοτάκης διέπεται πλήρως από αυτό το εκσυγχρονιστικό πνεύμα. Όλες του οι νομοθετικές πρωτοβουλίες στοχεύουν στην εξυπηρέτηση μιας χούφτας ολιγαρχών.
Η ιστορία με την ενέργεια είναι η πιο χαρακτηριστική. Και ο κόσμος τη ζει στο πετσί του.
Στην εργασία κατάργησε τον βάσιμο λόγο και την αιτιολόγηση των απολύσεων, την προστασία των εργολαβικών εργαζόμενων, την ισχύ των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Μείωσε τα πρόστιμα για παραβάσεις της εργατικής νομοθεσίας, υποβάθμισε την Επιθεώρηση Εργασίας, κατάργησε το οκτάωρο και θέσπισε την πληρωμή των υπερωριών σε ρεπό.
Εκσυγχρονιστής λοιπόν. Αναμφίβολα.
Αλλά αυτός ο «εκσυγχρονισμός» έχει ένα πλεονέκτημα. Από τη στιγμή που θα τον φορέσεις, όλοι οι αντίπαλοί σου θεωρούνται «λαϊκιστές».
Και μπορεί ο «εκσυγχρονισμός» να μην έχει συμπάθειες, αλλά έχει αντιπάθειες ο «λαϊκισμός».
Σ’ αυτή τη διαχωριστική πάει να στηθεί το παιχνίδι. «Εκσυγχρονισμός» εναντίον «λαϊκισμού».
Αλλά το παιχνίδι παίζεται με δύο. Οπότε αναμένεται και η ρελάνς του ΣΥΡΙΖΑ.
